คดีนี้มีเด็ก 12 คน ถูกผู้ชายคนหนึ่งลักพาตัวไป ถ้าอ่านแค่พาดหัว ใจของเราคงตัดสินใจไปแล้ว ว่านี่คืออาชญากรรม แน่นอนว่าในทางกฎหมายไม่มีอะไรคัดค้านความจริงข้อนี้ได้ 

แต่เมื่อซีรีส์พาเราสำรวจลึกลงไปถึงต้นเหตุที่ทำให้ชายคนนี้ต้องขโมยรถบัสของสถาบันกวดวิชาที่แม่ของเขาเป็นเจ้าของไป เรากลับค้นพบว่า เขาไม่ได้ลักพาตัวเด็กไปจากพ่อแม่ แต่เด็กๆถูกลักพาตัวไปนานแล้ว จากคำว่า "อนาคต" ที่ผู้ใหญ่หยิบยื่น และวางแผนชีวิตไว้ให้


ตลอดระยะเวลากว่า 80% ของ EP.9 ซีรีส์พาเราไปสำรวจการแข่งขัน เพื่อแย่งชิงพื้นที่ทางการศึกษาในประเทศเกาหลีใต้ ไม่มีเวลาสำหรับเล่น หรือพักผ่อนหย่อนใจ ชีวิตของเด็กๆวนลูปอยู่กับโรงเรียน สถาบันกวดวิชา แล้วกลับบ้านเพื่อมาเริ่มต้นวงจรเดิมวันใหม่ ไม่ต่างอะไรกับ โลมาที่ว่ายวนไปมาอยู่ในแทงก์น้ำ รอรับอาหารปลาแช่แข็งเป็นรางวัล ไม่ต่างอะไรกับ วาฬเพชฌฆาต ที่ถูกจำกัดอิสรภาพไว้ในอควาเรียม จนในที่สุดครีบหลังที่ควรจะตั้งตรง กลับพับลงไปด้านข้าง เพราะมันใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ที่ผิวน้ำ ครีบหลังของมันจึงเสื่อมสภาพลง

ในช่วงสุดท้ายของการพิจารณาคดี ซีรีส์จึงเลือกจะใส่ฉากที่ วาฬเพชฌฆาต แหวกว่ายในอากาศผ่านกลุ่มเด็กๆที่กำลังรุมล้อม "บังกูปง" คนแปลกหน้าที่ตะโกนบอกเด็กๆว่า "เด็กๆต้องได้เล่นเดี๋ยวนี้ เพราะหลังจากนี้จะสายไปแล้ว" เพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่า ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการปล่อยให้ "ชีวิต" ได้มีเส้นทางเดินเป็นของตัวเอง

สำหรับ อูยองอู ของพวกเราในสัปดาห์นี้ มีเรื่องให้ใจเต้นรัวกันอีกแล้ว หลังจาก EP ที่ผ่านมา เพิ่งสารภาพรักกับจุนโฮไป แต่ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบก็ต้องวิ่งไล่จบพยานในคดีซะก่อน มาสัปดาห์นี้ คนเขียนบทและผู้กำกับ เลยชดเชยมาแบบชุดใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นฉากเลื่อนเก้าอี้ให้ เดินด้านนอกแล้วให้จุนโฮอยู่ข้างใน เปิดประตูรถให้จุนโฮนั่งก่อน ไปจนถึงขั้นช่วยถือกล่องเอกสารให้ ซึ่งถ้าว่ากันตามตรง มันควรเป็นหน้าที่ของ จุนโฮ ที่ทำให้กับยองอู แต่ในความเข้าใจของ ยองอู การทำแบบนี้ คือ การบอกว่าฉันชอบคุณมาก โดยที่ไม่ต้องพูดออกมา

ประตูหมุนอยู่ตรงที่เดิม พร้อมกับผู้หญิงคนเดิม ที่ต้องนับจังหวะเพื่อเดินผ่านประตูนั้นออกไป จังหวะที่ใครบางคนสอนเธอไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน ประตูหมุนหยุดลงด้วยมือเจ้าของจังหวะที่เธอกำลังพูดตาม

"ผมมีอะไรจะบอกครับ.... ผมชอบคุณครับ ชอบคุณมาก จนรู้สึกเหมือนใจผมไม่สบาย"

หัวใจของ ยองอู เต้นรัวอีกครั้ง แต่มือที่เคยเกร็งกลับดูผ่อนคลาย วินาทีนั้น เธอมองหน้าของเขา ราวกับจะแทนความหมายว่า ฉันอยากได้ยินคุณพูดว่า "ผมชอบคุณมาก" อีกสักครั้ง



แต่ในขณะที่ความรักของหนุ่มสาวกำลังเบ่งบาน ใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในร้านคิมบับ ของพ่อยองอูที่ปิดให้บริการแล้ว เธอคือ "แทซูมี" ประธานแห่งสำนักงานกฎหมายแทซาน ผู้หญิงคนเดียวที่เขายอมคุกเข่าให้ ยอมทิ้งอนาคต เพื่อแลกกับชีวิตของ "ยองอู" เป็นการคุกเข่าเพื่อแลกกับชีวิตของลูกสาวที่เขารักมาก แม้จะยังไม่ได้เห็นหน้า

แต่ในทางกลับกัน สัญลักษณ์การคุกเข่าที่แม่ของ "บังกูปง" ยอมทำเพื่อแลกกับหนังสือไม่ประสงค์ให้ลงโทษ อาจเป็นตัวแทนของบทลงโทษ สำหรับผู้ปกครองทุกคนที่ไม่ยอมเปิดใจฟังเสียงของลูก