รับคำท้าฯ

ตอนที่ 36

 

                “คุณษาตามหาผม? จะให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่าครับ”  ปฏิการมองหน้าพิธีกรสาวคนสวยด้วยความสงสัย มันเป็นเวลาพัก  และได้บอกทีมงานไว้แล้วว่าจะมาทานข้าว  คงไม่จำเป็นต้องรายงานเธอกระมังว่า เขาจะมาทานข้าวกับใคร?

               คนถูกถามนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบแก้ตัวอ้อมแอ้มไปว่า

               “เอ่อ...คือ...พอดีอยากจะปรึกษาคุณการว่า...ต้องการเพิ่มเติมอะไรเป็นพิเศษสำหรับการเก็บบรรยากาศช่วงบ่ายนี้หรือเปล่าคะ”   ไม่พูดเปล่าพลางก้าวเข้าไปยืนประชิดตัวชายหนุ่มแทรกตรงกลางระหว่างปฏิการและปริมา  ทำให้สาวชาวสวนต้องรีบขยับตัวหลีกทางให้อย่างงุนงง เพราะอีกด้านหนึ่งของคนหน้าหวานก็ว่างไม่มีใครยืนอยู่เลย  แต่ต้องมายืนเบียดระหว่างเธอกับเขามันหมายความว่าอย่างไร?

              ผู้ช่วยพิธีกรหนุ่มก้าวถอยหลังให้ห่างจากคนเข้ามาประชิดตัวโดยอัตโนมัติ

             “อุ๊ย! เสื้อคุณการเปื้อนอะไรคะ”  ลูกสาวของผู้อำนวยการโรงพยาบาลมองเห็นรอยเปื้อนบนเสื้อขาวของชายหนุ่ม  เธอรู้ดีว่ามันคือรอยลิปสติก  ก่อนหันไปมองหน้าหญิงสาวเจ้าของบูธที่ริมฝีปากนั้นมีสีเดียวกันกับรอยเปื้อนไม่มีผิด

              ปริมามีสีหน้าเลิ่กลั่ก มองไปยังหนุ่มจอมกวน เขาจะตอบอย่างไร ได้แต่ยืนอึกอักจนทำอะไรไม่ถูก

             “เดี๋ยวษาช่วยลบออกให้นะคะ”  ปักษาพูดต่อทันทีโดยไม่รอคำตอบ

             “ไม่เป็นไรครับ”  ปฏิการรีบปฏิเสธ  พลางขยับตัวหนี ยกมือปิดรอยเปื้อนบนเสื้อขาวราวกับเป็นของรักของหวงก็ไม่ปาน

              “อย่าเสียเวลาเลย  เดี๋ยวผมติดกระดุมไว้ก็ไม่เห็นแล้วครับ”  คนพูดรีบติดกระดุมเสื้อด้านบนเพิ่มอีกหนึ่งเม็ดเพื่อปิดรอยเปื้อนจนมองไม่เห็นแล้ว

                แป้งนวลมองอาการของหนุ่มผมยาวแล้วแอบอมยิ้มไม่ได้  ก่อนหันไปเอียงคอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ลูกพี่คนสวย  แต่กลับโดนเธอหยิกเข้าให้  เกือบดึงแขนหลบไม่ทัน

                “คุณปักษาทานข้าวด้วยกันค่ะ”  ปริมาเชื้อเชิญเจ้าของรายการด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  หนุ่มหน้าหวานเคยเล่าให้ฟังว่า ช่วงนี้กำลังถ่ายทำรายการสุขภาพอยู่  ได้ส่งรูปบรรยากาศในกองถ่ายมาให้ดู รวมทั้งรูปพิธีกรคนสวยด้วยเช่นกัน

                “เคยทานผักของเราหรือยังคะ  อยากให้ลองชิมผักผลไม้ของเราดูค่ะ”  แล้วเดินเข้าไปใกล้ผายมือเชิญผู้จัดทำรายการไปที่โต๊ะอาหาร  เธออยากจะถือโอกาสนี้โปรโมทสินค้าในสวนไปด้วยเลย

                “การเคยส่งรูปคุณมาให้ดูด้วย  ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะคะ”

                ปักษาแปลกใจเล็กน้อย ที่หนุ่มหน้าหวานส่งรูปของเธอให้สาวเจ้าของสวน ราวกับเป็นการรายงานกราย ๆ ว่าวันหนึ่งเขาทำอะไรกับใครบ้างอย่างนั้นแหละ ก่อนเดินตามไปที่โต๊ะอาหาร

                “คุณการมาบ่อยไหมคะ”

                “มาบ้างค่ะ มาช่วยร้องเพลงที่รีสอร์ทของพี่ชายค่ะ” ปริมาพยายามตอบแบบกลาง ๆ

                “พี่การมาบ่อยมาก  ชอบมาช่วยพวกเราทำขนมค่ะ”  แป้งนวลช่วยตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

                คนถามนิ่งไปชั่วขณะเมื่อได้ฟังคำตอบของแป้งนวล

               “คุณการนินทาอะไรให้ฟังบ้างรึเปล่าคะ”  นิสิตแพทย์สาวแอบถามแบบขำ ๆ

                “บ่นว่า ถูกคุณใช้งานหนักเลยค่ะ”  ปริมาพูดพลางหัวเราะ  ทำให้คนถามอดหัวเราะตามไม่ได้

                ปฏิการมองปฏิกิริยายัยตัวแสบที่ดูแลพิธีกรสาวเป็นอย่างดี แอบหน้างอน้อย ๆ ไม่เห็นออกอาการหึงเขาบ้างเลย แถมยังเชิญมาทานข้าวด้วยกันอีก  เขาอุตส่าห์มาหาอยากเจอเธอแท้ ๆ ก็ยังไม่สนใจ  เอาแต่สนใจคนอื่น

                ‘คนอะไรใจแข็งขนาดนี้!’

                หญิงสาวชุดเดรสสีชมพูก้าวเท้าเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ติดกับหนุ่มหน้าหวาน ซึ่งเดิมปริมานั่งอยู่ก่อนแล้ว

               สาวผมเปียมองหน้าแป้งนวล  ที่บอกให้เธอไปนั่งข้างปฏิการอีกด้านหนึ่งตรงเก้าอี้ของแป้งนวลแทน  แต่กลับพยักหน้าให้แป้งนวลยกเก้าอี้ตัวนั้นมาวางอีกด้านของพิธีกรสาวคนสวย ซึ่งเธอจะได้นั่งติดกันเพื่อคอยแนะนำผลผลิตได้สะดวก

               แป้งนวลจำใจยกเก้าอี้ไปวางให้ตามคำสั่ง อดขัดใจไม่ได้ที่ลูกพี่คนสวยไม่ยอมไปนั่งข้างปฏิการอีกด้านหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายพยายามประกบตัวนักร้องหนุ่มแจเลย

                จานแตงโมที่ถูกตัดเป็นชิ้นพอดีคำเรียบร้อยแล้วถูกยกมาวางลงตรงหน้าพิธีกรสาว

                “ขอบคุณนะคะ....น่าทานมากเลยค่ะ”  ปักษามองแตงโมสีแดงในจานตรงหน้า แล้วใช้ส้อมจิ้มแตงโมเข้าปาก สีหน้านั้นบ่งบอกว่า อร่อยชื่นใจเหลือเกิน

               “คุณการช่วยดูให้หน่อยค่ะ แก้มเปื้อนน้ำแตงโมรึเปล่าคะ” หญิงสาวเอียงใบหน้าเข้าไปหาผู้ช่วยหนุ่มสุดหล่อ

                หนุ่มผมยาวผงะเล็กน้อย รีบขยับใบหน้าออกห่างจากใบหน้าของหญิงสาว  ก่อนจะค่อย ๆ มองดูแก้มให้เธอ

              “มีเล็กน้อยครับ” 

              “คุณการช่วยเช็ดให้หน่อยได้ไหมคะ”  พิธีกรสาวส่งเสียงอ้อน พลางเอียงหน้าเข้าใกล้ชายหนุ่มอีกนิด

                ปฏิการนิ่งอึ้งไปชั่วขณะจิต  เริ่มรู้สึกลำบากใจไม่น้อยที่หญิงสาวทำตัวสนิทกับเขาเหลือเกิน

                “เอ่อ...ผมไม่ค่อยถนัด ให้ปริมดูให้ดีกว่าครับ”  เขาปฏิเสธอยู่ในทีด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอแสดงกิริยาแบบนี้  ทำให้รู้สึกอึดอัดเมื่อเธอทำตัวใกล้ชิดจนเกินงาม 

                แป้งนวลมองดูด้วยความหมั่นไส้  เธอรู้สึกไม่ชอบพิธีกรสาวเอามาก ๆ 

                เจ้าของบูธมองพิธีกรคนสวยด้วยความอึ้ง ช่างกล้ายื่นแก้มเข้าไปใกล้หนุ่มหน้าหวานขนาดนั้น ราวกับคนสนิทกันมาก รู้สึกรำคาญคนหน้าตาดีที่มีแต่สาว ๆ รุมล้อมให้ความสนใจ  ผู้หญิงคนไหนก็ต้องสนใจเขาเหรอ? ไม่มีทาง! ไม่ใช่เธอแน่นอน ฝันไปเถอะ! หงุดหงิดกับสัญญาที่ดันเผลอรับปากว่าจะเป็นแฟนกับเขานี่สิ  เธอจะทำอย่างไรดี

                “ให้ปริมดูให้นะคะ”  เมื่อหนุ่มนักร้องโยนหน้าที่ดูแลพิธีกรคนสวยมาคงต้องรับเสียหน่อย

                ปักษาพยายามเช็ดเองก่อนหันไปให้ปริมาเช็ดให้เพิ่มเติม  สายตามองหญิงสาวเจ้าของสวนตรงหน้าอย่างพิจารณา เธอมีดวงตากลมโตสวยมาก  ลักยิ้มข้างแก้มใสทำให้หน้าตาธรรมดาดูมีเสน่ห์ขึ้นมาทันที

               “ปริม...เมื่อคืนนี้ทำไมเธอไม่รับสายฉันล่ะ”  ปฏิการอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้  ก็ตกลงกันแล้วนี่โทรไปต้องรับสาย คิดจะเบี้ยวเขาหรือไง?  แล้วตักแหนมทอดมาใส่จานตัวเอง

                ยัยตัวแสบตวัดสายตาปรามหนุ่มจอมกวน  มันใช่เวลาที่จะถามคำถามนี้มั้ยเนี่ย!

               “ฉันหลับแล้ว”  เธอพยายามตอบให้สั้นที่สุด

                “ขนมครองแครงอร่อยมาก  ได้เอามาขายไหม”  หนุ่มช่างสงสัยยังถามต่อไป พลางตักแหนมทอดเข้าปากตามด้วยผักสด ที่ขาดไม่ได้คือผักชี  มีคนบอกว่า ผักชีนั้นมีโอเมก้าสามอยู่ด้วยเช่นกัน

                “ไม่ได้เอามา”  เธอพยายามบอกเขาด้วยสายตาว่าให้หยุดถามได้แล้วเกรงใจแขกที่นั่งอยู่บ้าง มัวแต่คุยข้ามหน้าข้ามตาพิธีกรสาวอยู่ได้  ก่อนจะตักข้าวผัดเข้าปาก

                “งั้น...เดี๋ยวตามไปเอาที่บ้านนะ อยากกินมาก....”  ชายหนุ่มลากเสียงยาวอ้อนเชียว

                “ไม่ต้องมา  ขนมหมดยังไม่ได้ทำใหม่”  สาวผมเปียถลึงตาใส่เขาที่ยังถามไม่เลิก

                “แล้วจะทำอีกเมื่อไหร่ล่ะ”  หนุ่มผมยาวแกล้งถามเซ้าซี้  ใบหน้านั้นเปื้อนยิ้มตลอดเวลา  แล้วกัดกินแตงกวาดังกร๊วบ ๆ

                “คุณการตักแหนมทอดให้หน่อยค่ะ”  เธอเห็นหนุ่มหน้าหวานทานแหนมทอดกับผักสดน่าอร่อยมาก โดยเฉพาะผักชีเห็นหยิบกินเอา ๆ  ได้ยินเสียงเขากัดแตงกวาแสดงถึงความกรอบอร่อยของผักสด ๆ จากสวน  อดอิจฉาเจ้าของสวนผักไม่ได้ ขนาดเธอนั่งติดกับเขาแท้ ๆ  เขายังไม่คุยกับเธอเลย  ยังยื่นหน้าไปคุยกับอีกคน  แววตาที่มองหญิงสาวที่นั่งข้างเธอนั้นสดใสเต็มไปด้วยความสุข  ริมฝีปากได้รูปสวยเวลายิ้มเมื่อได้พูดคุยหยอกล้อกับปริมานั้นน่ารักมาก อยากให้รอยยิ้มนั้นเป็นของเธอ...

                แป้งนวลแอบอมยิ้มเมื่อมองเห็นพิธีกรสาวนั่งเหงามองคนข้าง ๆ คุยกันผ่านไปมา  ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ  ลูกพี่ของเธอไม่จำเป็นต้องเรียกร้องความสนใจ ไม่ต้องทำตัวตีสนิทกับหนุ่ม ๆ  ก็มีคนอยากคุยด้วยแล้ว

                ‘คุณปักษา พี่การแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ คุณคงเข้าใจนะ  คงไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยากใช่ไหมคะ’  แป้งนวลอดถามเธออยู่ในใจไม่ได้  ก่อนจะหันไปเรียกเด็ก ๆ ที่ทานข้าวเสร็จแล้วประจำที่บูธขายผักได้แล้ว

                “คุณษาทานน้ำพริกกับดอกกะหล่ำและบร็อคโครลี่ลวกค่ะ อร่อยมาก”  เจ้าของสวนตักน้ำพริกและผักลวกมาให้ ถ้าเธอทำกินเองอยู่ที่บ้านเรียกว่า นึ่งไปกินไปร้อน ๆ จิ้มน้ำพริก เรียกว่าเป็นสวรรค์น้อย ๆ ของเธอเลยทีเดียว

               “ปริม ช่วงนี้ฉันรู้สึกหายใจไม่สะดวก เหมือนจะแพ้อากาศ กินอะไรดีล่ะ”  นักร้องหนุ่มเสียงดีรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกตั้งแต่เช้า  ยังคงชะเง้อคอยื่นหน้ามองข้ามพิธีกรสาวมาถามยัยตัวแสบที่นั่งอยู่ถัดไป

              “กินพวกตระกูลหอมทั้งหลายจะช่วยระบบหายใจดีมากเลย  นายลองกินดูสิ”  สาวผมเปียตอบพลางอมยิ้มเล็กน้อย

               หนุ่มหน้าหวานจึงตักหอมใหญ่เสี้ยวเล็ก ๆ มาแจมกับแหนมทอดที่ยังเหลืออยู่ในจาน  ทันทีที่กัดโดนหอมใหญ่นั้น  ชายหนุ่มหลับตาปี๋  หน้าตาเหยเก เม้มริมฝีปากแน่นจนกลายเป็นเส้นตรง ก่อนจะยิงฟันได้ยินเสียงซีดลอดไรฟันออกมา เพราะหอมใหญ่นั้นเผ็ดมาก เผ็ดจนน้ำตาไหล แล้วสั่นหัวไปมา

 

                “โอ๊ย! เผ็ดจี๊ดเลย” เขารีบหยิบชมพู่ทับทิมในถาดผลไม้มาดับความเผ็ดจนแก้มขาวละมุนตุงโย้เชียว  แล้วหันไปมองยัยตัวแสบด้วยสายตาเขม่นเข่นเขี้ยว  การได้แกล้งเขาวันละนิดคงเป็นความสุขของเธอสินะ!         

      

                ปริมาและคนร่วมโต๊ะอาหารอดขำอาหารเผ็ดจัดของหนุ่มผมยาวไม่ได้

                “หอมไร้สารพิษ  มันเผ็ดมากจริง ๆ  เป็นไงจมูกโล่งเลยมั้ย”  สาวผมเปียอดยื่นหน้าไปถามคนเผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหลไม่ได้  ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มที่ซ่อนความสะใจเอาไว้ไม่มิด

                ปฏิการยกผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลออกมาด้วยความเผ็ด  แต่ทว่ามันทำให้หายใจโล่งดีจริง ๆ อย่างที่เธอบอก

               “คุณษาลองดูมั้ยครับ”  แล้วยื่นมือตักหอมใหญ่มาให้คนที่นั่งติดกับเขา

                “ไม่ดีกว่าค่ะ  ษาไม่ชอบทานหอมค่ะ”  พิธีกรสาวรีบยกจานหนี