เมืองเกลียดัลที่เฟเรซิสมาสำรวจครั้งนั้มีวิทยาลัยทางเวทมนตร์อันโด่งดังอยู่ นางอยากไปเที่ยวชมแต่ติดตรงที่นางเป็นเป้าหมายของการลอบสังหาร หญิงสาวสามารถป้องกันตัวเองได้แต่คนอื่นอาจได้รับผลกระทบไปด้วย 
 
            “อย่างนั้นข้านอนโง่ๆอยู่ห้องก็ได้ รอจนกว่าถึงเวลาแล้วค่อยไปหาสายที่ร้านขนมปัง” 
 
            ตอนแรกนางคิดเช่นนี้แล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนหรู ด้วยความที่เฟเรซิสไม่ชอบอยู่เฉยๆ เพียงนอนได้หนึ่งอึดใจก็ต้องลุกขึ้นมาหาอะไรทำ สุดท้ายก็จำใจออกไปดูเมืองแล้วคอยป้องกันการลอบสังหารด้วยตัวเอง
 
            ตลาดเมืองเกลียดัลไม่ค่อยมีคนมากนัก แม้จะระแวงนักฆ่าแต่อย่างน้อยนางก็มีคนคอยระวังหลังให้ 
 
            “ท่านพ่อค้า ผ้ามัดพวกนี้ขายเท่าไร” เฟเรซิสเดินไปจนเจอร้านขายผ้า จึงคิดซื้อผ้ากลับไปให้แม่ตนตัดชุดใหม่ให้
 
            ในไม่กี่วินาทีเฟเรซิสรู้สึกถึงเข็มบางอย่างพุ่งปักที่แขนนาง สติของนางหล่นวูบใกล้ดับแต่ด้วยร่างกายที่ฝึกมาอย่างดีทำให้ยาสลบไม่เป็นผลเท่าที่ควร หญิงสาวเซไปเกาะแผงขายผ้า นี่ต้องเป็นฝีมือนักลอบสังหารแน่ นางต้องหาวิธีออกจากสถานการณ์นี้ไปให้ได้
 
            “นั่นเฟเรซิสนี่ เป็นอะไรหรือเปล่า” สติที่ใกล้ดับวูบของหญิงสาวจำเสียงนั้นได้ พอลไลน์ที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่วันก่อน
 
            ทันทีที่มือของใครคนหนึ่งจับที่แขนนางความรู้สึกก็เปลี่ยนไป ความเจ็บปวดเริ่มบรรเทา ร่างที่แข็งเกร็งร้อนขึ้นแล้วคลายตัว สติเริ่มก่อตัวชัดเจนอีกครั้งหนึ่งดั่งนางได้รับการรักษาด้วยเวทมนตร์ฉะนั้น 
 
            มันเป็นเวทมนตร์รักษาจริงๆ! เฟเรซิสเบิกตาให้ชัดๆ มือของพอลไลน์จับแขนข้างหนึ่งของนางพร้อมกับใช้มนตร์รักษาสีขาวนวลตา ตัวพอลไลน์ก็เรียกสติของนางอยู่เรื่อยๆกระทั่งมั่นใจว่าพิษหายไปหมดแล้วจึงเลิกทำการรักษา
 
            “ดีขึ้นหรือยัง” พอลไลน์ถาม พีเตอร์ก็ยืนเฝ้าระวังอยู่ข้างๆ
 
            เฟเรซิสพยักหน้า นางดีขึ้นแต่ลำคอยังแห้งผากเหมือนกลืนทรายเข้าไป 
 
            “ตรงนั้นมีคนชุดดำกำลังวิ่งหนีพอลไลน์ ให้ตามจับไหม” พีเตอร์รายงานสถานการณ์โดยรอบ เริ่มมีคนมุงดูพวกเขาสามคนมากขึ้นว่าเกิดอะไร
 
            “พานางไปพักที่ร้านน้ำชาตรงโน้นก่อนดีกว่า คนเริ่มมุงแล้ว นางจะได้พักด้วย” พอลไลน์ดึงมือเฟเรซิสไปหาที่นั่งพัก...
 
            “ขอบคุณท่านสักล้านหนเลยพอลไลน์ ข้าสร้างเขตแดนรอบตัวป้องกันเวทที่เป็นอันตราย แต่มันไม่มีผลกับยาสลบกับที่เป่าลูกดอกนั่น” เฟเรซิสอาการดีจนเกือบเป็นปกติแล้วขอบคุณเพื่อนใหม่ทั้งสองคนที่ช่วยนางเอาไว้ หางนางสลบคงเปิดช่องให้นักฆ่าทำงานสะดวก
 
            “เราเพิ่งลงรถมาเดินตลาด แล้วก็เจอเจ้ายืนโซเซจึงมาช่วย เกิดอะไรขึ้นเฟเรซิส” พอลไลน์ซัก
 
            “ไม่รู้ใครเป่าลูกดอกอาบยาสลบใส่ข้า ข้าไม่รู้แน่ชัดว่าเขาต้องการอะไร” เฟเรซิสปาดเหงื่อ หากไม่มีพอลไลน์คอยช่วยคงแย่เหมือนกัน
 
            “คงเป็นมิจฉาชีพกระมัง พวกที่ทำความดีไม่ได้เลยสักวันในชีวิต” พีเตอร์ถอนหายใจเฮือก “ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกนะ ปีกขาวของเจ้านี่เด่นเป็นบ้า”
 
            “แล้วพักที่ไหนหรือเฟเรซิส เดินทางคนเดียวก็อันตรายแบบนี้ล่ะ”
 
            “ซิลวี่ลากูน นานๆทีข้าอยากพักที่หรูๆบ้าง...ข้าไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณพวกท่านมาก” เฟเรซิสโค้งขอบคุณชายหนุ่มทั้งคู่แล้วทำท่าจะเดินเที่ยวต่อ
 
            “ไปเที่ยวด้วยกันอีกไหม” พอลไลน์ชวน “ข้าเคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ที่วิทยาลัยในเมืองนี้ คิดว่าจะพาพีเตอร์ไปดูนี่ละ”
 
            เฟเรซิสไม่อยากให้เพื่อนใหม่สองคนมาโดนหางเลขการถูกลอบสังหารของนาง แต่การเที่ยวชมวิทยาลัยเวทมนตร์มันยั่วใจ
 
            “อยากสิ” นางชั่งน้ำหนักระหว่างการลอบสังหารกับวิทยาลัยเวทมนตร์ “ถือเป็นวาสนาด้วยซ้ำที่เรามาเจอกันอีก”
 
            แล้วทั้งสามก็ตกลงไปเที่ยวด้วยกันอีกครั้ง...
 
 
            วิทยาลัยเวทมนตร์เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีต้นไม้ภายในทำหน้าที่ซอยเป็นห้องต่างๆ แม้แต่บันไดก็ยังเป็นกิ่งก้านของต้นไม้ เฟเรซิสประหลาดใจกับขนาดของมันในขณะที่พอลไลน์อธิบายว่าทุกห้องมีการลงอาคมป้องกันเวทมนตร์หลุดออกไปหรือเผาต้นไม้ที่เป็นเสาของอาคาร 
 
            “สวัสดีอาจารย์ไมริล ไม่พบกันนานนะท่าน” พอลไลน์เอ่ยทักอาจารย์คนหนึ่งที่มีปีกสีฟ้าอ่อน
 
            “พัวร์รีนงั้นหรือ ไม่เจอกันนานตั้งแต่เจ้าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเลยนะ” อาจารย์ของวิทยาลัยตอบการทักทาย “แล้วพ่อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
 
            “ตายไปนานแล้วท่านอาจารย์” พอลไลน์ตอบ
 
            “ก็ดันทำวิจัยเรื่องที่ขัดกับเผ่าเทพทั้งทวีปนี่นา จะโดนเก็บก็ไม่แปลกหรอก”
 
            “เรื่องที่ว่าเราสามารถอยู่กับเผ่าปิศาจได้อย่างสันตินั่นหรือ” เฟเรซิสแทรก
 
            “ใช่แล้วแม่หญิง...ปีกสีขาวนั่น ท่านคงเป็นเฟเรซิสแห่งกองทัพเทพใช่ไหม” 
 
            “ใช่แล้วท่านอาจารย์ แต่ข้าเห็นด้วยกับพอลไลน์นะ เผ่าปิศาจที่ดีก็มีเหมือนกัน เมื่อวันก่อนเรายังไปซื้อของที่ระลึกจากร้านที่มีปิศาจเป็นคนขายเลย” เฟเรซิสเสริมเพื่อป้องกันความเข้าใจผิดว่านางเป็นเผ่าเทพหัวรุนแรง
 
            วงสนทนาเงียบอยู่ครู่หนึ่งเมื่อทุกคนรู้ว่าเฟเรซิสเป็นคนของกองทัพ
 
            “หรือพวกท่านคิดว่าคนของกองทัพเทพเป็นคนฆ่าพ่อของพอลไลน์!” เฟเรซิสหลุดปากออกมาในที่สุด “การฆ่ามนุษย์เป็นสิ่งต้องห้ามของเผ่าเทพ มันเป็นไปไม่ได้”
 
            “นานๆเจอกันทีอย่าคุยเรื่องเครียดกันเลยท่าน” พอลไลน์พาทุกคนออกจากบทสนทนาที่อึมครึม “ข้ายังจำตอนที่เรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ได้ ทุกคนต้อนรับข้าอย่างหรูหรา ตอนลากันก็มีของขวัญด้วย”
 
            “แล้วตอนนี้ทำงานอะไรล่ะ” อาจารย์ของวิทยาลัยถาม
 
            “คิดว่าจะเขียนบทความเกี่ยวกับทวีปเทพท่านอาจารย์ ข้าจึงมาเที่ยวและเก็บข้อมูลไปด้วย”
 
            “อย่างนี้นี่เอง ข้าต้องไปสอนแล้ว ขอให้โชคดีกับหน้าที่การงานนะ”
 
            พวกเฟเรซิสโค้งส่งอาจารย์ของวิทยาลัยแล้วพากันเดินเที่ยวต่อ พวกเขาเดินผ่านห้องสมุดที่เต็มไปด้วยหนังสือทุกตารางนิ้ว โรงอาหารที่ส่งกลิ่นหอมอบอวล และห้องทดลองของนักเรียนที่ปิดป้ายระวังอันตรายเต็มไปหมด
 
            “ดูอันตรายกว่าโรงเรียนเก่าข้าอีก ที่นั่นเรามีการระเบิดอย่างน้อยวันละสองครั้ง วันไหนไม่ระเบิดเหมือนวันนั้นยังไม่เริ่มการสอน” เฟเรซิสบอกทุกคน
 
            พวกเขาใช้เวลากว่าชั่วโมงเที่ยวดูในวิทยาลัยจนทั่ว พอจะก้าวออกประตูหน้าไปนั้นเวทมนตร์แจ้งเตือนของเฟเรซิสก็ดังขึ้น หญิงสาวดึงพอลไลน์และพีเตอร์ให้หยุดก้าวออกไปพอดีกับไม้กางเขนเหล็กล่อฟ้าร่วงลงมาจากข้างบนหลังคาเสียบพื้นต่อหน้าต่อตา หากพวกนางเดินต่อเฟเรซิสคงโดนเสียบ
 
            พอลไลน์และพีเตอร์ตกใจขีดสุดรีบออกจากอาคารของวิทยาลัยมาเพื่อดูว่ามีใครโยนลงมาหรือเปล่า เฟเรซิสก็ออกมาดูด้วย ปลายด้านที่ชี้ขึ้นของกางเขนผุกร่อน เป็นไปได้ว่ามันอาจโดนสนิมเกาะจนผุ หรือไม่ก็มีใครใช้เวทมนตร์เร่งเวลาให้เกิดสนิมจนมันร่วงลงข้างล่าง ในเมื่อเวทมนตร์ตรวจจับของนางทำงานย่อมเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า
 
            “ให้ปลาโดนส้อมแทงตายสิ ถ้าเจ้าไม่กันเราไว้ไม่ใครก็ใครคงโดนเสียบแน่” พีเตอร์หัวเราะเสียงแห้ง
 
            หลังจากฟังคำขอโทษขอโพยจากเจ้าหน้าที่ส่วนสถานที่ของวิทยาลัยแล้วทั้งสามตกลงจะไปกินอาหารกันก่อนแยกย้ายอีกครั้ง
 
            “หวังว่าคราวนี้ไม่มียาพิษนะ เพราะข้ามีเวทมนตร์ตรวจหาพิษ” พอลไลน์หัวเราะห้วนๆแต่เฟเรซิสยิ้มอย่างไม่คาดหวัง
 
            พวกเขาเลือกร้านโพนี่เกือกแก้วซึ่งเป็นร้านอาหารที่พอลไลน์เคยมากินตอนมาเรียนแลกเปลี่ยน เฟเรซิสปล่อยให้สองชายเป็นคนเลือกอาหารก่อนแล้วครุ่นคิดเกี่ยวกับพอลไลน์ พ่อของเขาจะถูกเผ่าเทพฆ่าหรือไม่นางไม่รู้ นางสงสัยแค่พอลไลน์จะสานต่องานที่ใหญ่หลวงของพ่อตนหรือไม่ ถือเป็นครั้งที่สองกระมังที่นางได้สุงสิงกับมนุษย์ (ครั้งแรกที่เอสคอร์) 
 
            นางสนใจพอลไลน์เป็นพิเศษเพราะว่าบางครั้งเขาก็คิดอะไรเหมือนนาง แล้วมนุษย์เป็นแบบนี้ทุกคนหรือไม่ มีสง่าราศีและเสน่ห์เฉพาะตัว เข้ากับคนได้ง่าย มีอารมณ์ขัน และยังเป็นสุภาพบุรุษอีก เป็นคนที่ดีและน่าจดจำ โดยเฉพาะชื่อของเขาที่ผู้คนพากันเรียกผิดเป็นพัวร์รีนกันหมดโดยไม่ทราบสาเหตุ
 
            “ตาเจ้าแล้วเฟเรซิส สั่งเลย อร่อยทุกอย่าง” พอลไลน์ยื่นแผ่นเมนูอาหารมาเกือบทิ่มหน้านาง
 
            “แนะนำหน่อยสิ เอาแบบที่กินเร็วๆนะ ข้ามีนัดตอนตะวันตกดิน” 
 
            “อย่างนี้ข้าก็หมดสิทธิ์จีบนางแล้วสิพอลไลน์” พีเตอร์ชวนทั้งกลุ่มหัวเราะอีกครั้ง
 
            “นัดเพื่อนไว้ต่างหาก แล้วข้าเป็นทหารนะ ไม่กลัวหรือ” เฟเรซิสขู่ พีเตอร์ส่ายหน้า
 
            “รู้ไหม เจ้าเหมือนเทพธิดาในอุดมคติของมนุษย์เลยนะ ปีกขาว ใจดี”
 
            “แต่ข้ามีกล้ามด้วยนะดูสิๆ” เฟเรซิสถกแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้นแล้วเบ่งกล้าม
 
            “ไม่เกี่ยวนี่นา แค่มีปีกขาวๆฟูๆก็พอแล้ว” พีเตอร์ตอบ
 
            “อย่างนั้นถ้าเรายังมีโอกาสพบกันอีก ลองมาคบกันดูไหม ทั้งสองคนเลย” เฟเรซิสพูดเล่นๆ แล้วขอบคุณบริกรที่นำอาหารมาให้...
 
 (มีต่อ)