TWO TOP สองอันตราย - [บทความวุ่นวายในประจิม] - ตอนที่ 24 : ชายลึกลับ

กระทู้สนทนา

ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

=====================================================================================

ตอนที่ 24 : ชายลึกลับ

    แอลกลับมาโรงเรียนประจิมสวัสดิ์ได้ตามปกติ

    หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาดูเหมือนปฏิบัติการเก็บวิทย์ประจิมได้หยุดลงแล้ว เพราะไม่มีนักเรียนสายวิทย์-คณิตคนใดที่โดนพวกจักรวรรดิบูรพาดักทำร้ายอีกเลย

    ปฏิบัติการเก็บวิทย์ประจิมคงจบสิ้นด้วยฝีมือของอัจฉริยะที่สอง แอลแล้ว

    เขาได้ต่อสู้กับยูยะผู้เป็นคนวางแผนการนี้ โดยพาตัวเองไปถึงรังศัตรูแล้วเอาชนะมาได้ ทำให้ไม่มีคนก่อการอีกต่อไป

    ดังนั้น เหตุการณ์ในโรงเรียนประจิมสวัสดิ์จึงเริ่มเป็นปกติ

    แต่แอลชนะได้อย่างไรนั้นยังไม่มีผู้ใดทราบชัด เพราะหลังจากที่ชายที่ยืนพิงเสาปรากฏตัว เหตุการณ์เหล่านั้นก็กลายเป็นปริศนา ไม่มีผู้ใดรับรู้ ยกเว้นแอลกับพวกยูยะที่โดนจัดการเท่านั้น

    แม้เรื่องนี้หนุ่มบนรถเข็นไม่ได้ปริปากบอกผู้ใด แต่ก็มิได้มีใครสืบค้นหาคำตอบใด ๆ เพิ่มเติมอีก จักรพรรดิและสี่ขุนพลยังนิ่งเฉย เพียงยินดีที่แอลจัดการกับปฏิบัติการนี้ได้สำเร็จ

    แต่มีอยู่วันหนึ่ง

    ขณะที่แอลกำลังเดินทางจากหอพักที่เช่าอยู่คนเดียวไปที่โรงเรียนก็มีชายผู้หนึ่งเดินตามเขามา

    คนผู้นี้มีแววตามั่นคงแต่แฝงด้วยความลึกลับและร้ายกาจ ทรงผมของเขาค่อนข้างยาวพอสมควร มัดรวบไว้ด้านหลัง ดูแล้วอายุของเขาไม่น่าต่างจากแอลเท่าไหร่

    ในทีแรกชายรวบผมคนนี้มีทีท่าเหมือนจะก้าวเดินเข้าใส่แอล แต่แล้วกลับชะงักเปลี่ยนเป็นค่อย ๆ เดินสะกดรอยตามแทน

    ซึ่งแอลไม่รับรู้ว่าชายผู้นี้สะกดรอยตามเขาอยู่ ทำให้ชายรวบผมติดตามได้อย่างไม่ยากเย็น

    แอลควบคุมเก้าอี้รถเข็นเคลื่อนที่ตามทางไปเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ คล้ายไม่รีบร้อนอันใด

    แต่แล้วเมื่อหนุ่มบนรถเข็นเดินทางใกล้ถึงโรงเรียนประจิมสวัสดิ์ ชายที่สะกดรอยก็เริ่มเปลี่ยนแปลง เขาเริ่มมีการเคลื่อนไหวมากขึ้น แต่สายตายังจับจ้องมองแอลอยู่ตลอด

    แล้วชายรวบผมก็ตัดสินใจทำการหนึ่ง

    เขาเดินเข้าหาแอล

    ชายรวบผมเดินเข้าหาแอลอย่างรวดเร็วจนแซงหน้าแอลไปช่วงหนึ่ง พอได้ระยะห่างเขาก็หยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับมาหาหนุ่มบนรถเข็น

    ตอนนี้ทั้งแอลและชายผู้นี้ประจันหน้ากัน

    แต่ก็ไม่เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น

    ดูเหมือนแอลจะไม่รู้จักคนผู้นี้ เขาเพียงมองหน้าวูบหนึ่ง แล้วเคลื่อนเก้าอี้รถเข็นอย่างไม่สนใจอะไร

    ชายรวบผมก็จ้องมองแอลเช่นเดียวกัน เขาจ้องอยู่เนิ่นนาน แล้วค่อยเอ่ยกับแอลว่า

    “ขอโทษนะครับ โรงเรียนประจิมสวัสดิ์ไปทางไหนครับ?”

    แอลมองเขาอีกวูบหนึ่งค่อยตอบกลับไป “อืม.. เดินไปข้างหน้าอีกประมาณ 300 เมตร แล้วเข้าซอยทางขวาก็ถึงแล้ว”

    “อืม” ชายรวบผมพยักหน้ารับ “ขอบคุณครับ”

    แล้วชายผู้นี้ก็เดินออกไป

    แต่มันผิดปกติ เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งถามถึงโรงเรียนประจิมสวัสดิ์ ดังนั้นเขาต้องการจะไปที่นั่นแน่ ซึ่งถ้าเขาเดินตรงไปข้างหน้าตามแอลไปก็สามารถไปถึงโรงเรียนประจิมสวัสดิ์อย่างแน่นอน เพราะแอลตอนนี้สวมใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนประจิมสวัสดิ์อยู่ แต่ชายรวบผมกลับไปในทิศทางตรงกันข้าม เดินสวนทางกับแอลไปคนละทาง

    แอลก็ไม่ได้ทักท้วงประการใด ปล่อยให้เขาหลงทางผิด ส่วนตัวเองก็เดินหน้ามุ่งไปโรงเรียนประจิมสวัสดิ์ต่อไป

    แอลไม่ได้มีทีท่าสงสัยใด ๆ กับชายรวบผมที่สะกดรอยตามเขามาเลย แม้จะเห็นหน้าตา แต่หนุ่มบนรถเข็นก็ไม่รู้จักเขา จึงไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เข้าเรียนตามปกติ

    เมื่อถึงช่วงพักเขาก็พบเจอจักรพรรดิ ปรี และเสนาธิการ เจ ที่กำลังนั่งคุยคล้ายซุ่มทำการหนึ่งอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกสี่

    “ไงปรี” แอลเอ่ยทัก เคลื่อนที่เข้าหาทั้งสอง

    “อ้าว... แอล” ปรีและเจหันไปหา

    “กำลังทำอะไรอยู่ล่ะ?”

    “อ้อ ไม่มีอะไรหรอก” ปรีบอก แล้วเหลือบมองเจคล้ายส่งสัญญาณบางอย่าง

    “เหรอ... แต่ดูเหมือนว่าพวกนายเครียดนะ”

    “งั้นเหรอ...” ปรีมองแอล “ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันแค่กำลังคิดแผนหนึ่งอยู่กับเจ”

    “แผน?”

    “ก็แผนจะคืนดีกับจินไง” เจสวนตอบขึ้นมาแทน

    “เฮ้ย! บอกทำไม” ปรีโวยลั่น หันไปค้อนเพื่อน

    แอลนิ่งวูบหนึ่ง แล้วค่อยพูดต่อ “อ้อ... แล้วเป็นอย่างไรล่ะ?”

    “เอ่อ ฉันไม่บอกดีกว่า” ปรีพูด “เอาเป็นว่าอย่าไปยุ่งเลย.. แต่นายนี่ร้ายกาจนะ ได้ข่าวว่าจัดการกับปฏิบัติการเก็บวิทย์ประจิมจนราบคาบไปแล้วนี่”

    ดูเหมือนจักรพรรดิจะเปลี่ยนเรื่องคุย

    “อือ” แอลพยักหน้ารับ “เรียบร้อยแล้วแหละ ต่อไปปฏิบัติเก็บวิทย์ประจิมก็จะไม่มีให้เห็นอีกแล้ว”

    “แต่ยูยะเป็นคนบงการแผนนี้ใช่มั้ย? นายจัดการมันได้ด้วยหรือ?”

    “อืม” แอลพยักหน้ารับอีกครั้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

    ปรีและเจจ้องมองแอล แล้วเสนาธิการร่างเล็กก็พูดขึ้นมาก่อน

    “โห... นายนี่ร้ายกาจจริง ๆ เห็นปรีบอกว่ายูยะเก่งมาก นายยังจัดการได้อีก”

    “ไม่เท่าไหร่หรอกน่า คงเพราะรถเข็นนี่แหละมั้ง”

    “เหรอ...” เจมองดูรถเข็น “น่าจะจริงแฮะ แจ็คเป็นคนสร้างนี่”

    แอลนิ่งอีกครั้งค่อยตอบไป “อือ”

    “สมชื่ออัจฉริยะที่สองเลยนะแอล..” ปรีพูดขึ้นบ้าง “ขนาดตอนนั้นฉันสู้กับยูยะ ฉันยังเกือบเอาตัวไม่รอดเลย นายนี่เก่งจริง ๆ เป็นจักรพรรดิแทนฉันมั้ยล่ะ?”

    จู่ ๆ ปรีก็ยกตำแหน่งจักรพรรดิให้แอลเฉยเลย

    “ไม่น่า...” แอลส่ายหน้า “จักรพรรดิให้นายเป็นเถอะ ฉันไม่เอาหรอก”

    “อืม...นะ” ปรีมองเขา “เอ่อ เดี๋ยวฉันกับเจขอตัวก่อนนะ ต้องไปแล้ว”

    ว่าเสร็จ ปรีกับเจก็ลุกขึ้นเดินออกไป ดูจากทิศทางที่ทั้งคู่ไปน่าจะเป็นตึกสอง เพื่อมุ่งไปปฏิบัติการตามแผนแน่

    น่าสนใจว่าแผนปฏิบัติการของปรีที่จะคืนดีกับจินนั้นเป็นอย่างไร

    แต่ว่าแอลกลับไม่สนใจ เขาเคลื่อนรถเข็นไปเรื่อย ๆ

    จนมาถึงตึกหก

    ตึกสายอุตสาหกรรม

    อย่างที่รู้กัน ที่ตึกนี้ชั้นหนึ่งจะเป็นห้องปฏิบัติการงานไม้ ซึ่งเป็นจุดนั่งรวมกลุ่มของเหล่านักเรียนนักเลงของสายนี้ และผู้ดูแลชั้นนี้ก็คือ หนึ่งในสองผู้คุมตึกอุตสาหกรรม สู้คราใดต้องปราชัย เชน

    แอลค่อย ๆ บังคับรถเข็นเข้าไปข้างในตึกหกผ่านหน้าเหล่านักเรียนนักเลง แล้วหนุ่มผมตั้งที่นั่งอยู่ด้านในสุดก็พูดขึ้นว่า

    “อ้าว แอลมาที่นี่ได้ไง ปกติไม่เคยเห็นมา”

    แน่นอนว่าผู้พูดคือ เชน เจ้าของฉายา สู้คราใดต้องปราชัย

    “อ้อ.. ไม่มีอะไรหรอก พอดีเบื่อ ๆ เลยมาหาอะไรทำแก้เซ็ง”

    “งั้นเหรอ..” เชนมองหนุ่มบนรถเข็น แล้วก็มีนักเรียนผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เชนพูดขึ้นมาบ้าง

    “สงสัยพี่แอลมาเล่นพนันแน่เลย”

    ผู้พูดประโยคนี้ก็คือ สี่ขุนพลคนล่าสุดแห่งสายศิลป์ ป๊อกกี้ เจ้าของฉายาผู้ฆ่ายักษ์ วันนี้หนุ่มใส่หมวกคาบขนมปังแท่งอาสามาติวคณิตศาสตร์ให้เชน

    แอลจ้องมองป๊อกกี้ คลี่ยิ้มขึ้นเล็กน้อย “คงงั้นแหละ”

    “งั้นเดี๋ยวฉันพาไปชั้นสองให้นะ” เชนเอ่ยต่อ

    “อืม... ได้”

    เชนจึงช่วยพาแอลพร้อมเก้าอี้รถเข็นขึ้นไปชั้นสองของตึกหก

    ชั้นสองของตึกสายอุตสาหกรรมแห่งนี้เป็นห้องปฏิบัติการโลหะที่เป็นบ่อนพนันในตัวด้วย ซึ่งผู้ดูแลก็คือ เกมมาสเตอร์ แม็กกี้

    พอเห็นอัจฉริยะที่สอง แอลขึ้นมา แม็กกี้ผู้ดูแลชั้นนี้ก็เดินไปรับทันที

    “โอ... มาถึงนี่เชียวหรือคุณพี่แอล” แม็กกี้ทัก

    “อืม” แอลพยักหน้ารับ

    “คงอยากเล่นพนันล่ะสิครับ ไม่งั้นคงไม่มาถึงนี่ใช่มั้ย?” รอยยิ้มยียวนของแม็กกี้เริ่มปรากฏขึ้นมา “คุณพี่แอลอยากเล่นอะไรล่ะ?”

    “เอ่อ ขอฉันดูก่อน”

    “เหรอ..” แม็กกี้มอง “แต่อัจฉริยะอย่างคุณพี่ คงเล่นเป็นหมดแหละ ตามสบายเลย ..ไงก็อย่าเล่นได้มากนะครับ เดี๋ยวบ่อนผมแย่หมด”

    “อืม”

    แอลว่าแล้วก็เคลื่อนที่ดูการเล่นพนันต่าง ๆ ภายในชั้นสองนี้ ส่วนแม็กกี้ก็ไปทำหน้าที่ดูแลบ่อนพนันของตนตามเดิม

(มีต่อครับ)

แก้ไขข้อความเมื่อ