ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 27 : ปะทะกันเอง (1)
https://ppantip.com/topic/38342097
=====================================================================================
ตอนที่ 28 : ปะทะกันเอง (2)
ใหญ่ถูกเจมส์ล็อคด้วยท่ากางเขนเหล็ก แขนซ้ายของเขาถูกยึดยืดออกจนกล้ามเนื้อเกือบฉีก ซึ่งถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป แขนซ้ายต้องถูกทำลายแน่
เจมส์ยังคงใช้ขาเกี่ยวล็อคขึงใหญ่พร้อมดึงแขนให้เหยียดตรง เพื่อให้ท่าล็อคกางเขนเหล็กสมบูรณ์
ใหญ่ในทีแรก แม้จะร้องออกมา แต่เขาก็พยายามขยับตัว ใช้มือขวาจับดึงตามขาของเจมส์อย่างรุนแรงหลากหลายครั้ง เพื่อให้หลุดจากการล็อค แต่แล้วก็รู้ว่าไม่มีทางเลย เขาจึงหลับตานิ่งสงบคล้ายกับว่าตัวเองไม่ได้พบเจออะไร
นิ่งจนเจมส์สงสัย
แต่ถึงจะสงสัย หนุ่มนักกีฬายังคงล็อคต่อไปไม่หยุดยั้ง
พลันใหญ่ก็ลืมตาขึ้นมา พร้อมปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากตามติดขึ้นมาด้วย ซึ่งถ้าเขายิ้มออกมาให้กับสถานการณ์เช่นนี้ แสดงว่าเขาคงคิดวิธีหลุดการล็อคนี้ได้แล้ว
แม้แขนซ้ายของใหญ่จะถูกล็อคไว้ แต่แขนขวาหาได้เป็นเช่นเดียวกัน เพียงถูกยึดออกไป จึงทำได้แค่ทุบขาเจมส์ที่ล็อคอยู่ ไม่อาจเข้าถึงตัวได้โดยง่าย
ฤาษีหนุ่มขยับแขนขวาที่ปกติใช้ป้องกันขึ้นมา แล้วกำหมัดชกไปยังที่แห่งหนึ่ง
แต่ที่หมัดชวาไปกระทบถูกหาใช่ร่างกายของเจมส์ หากเป็นร่างกายของใหญ่เอง
ใหญ่ออกหมัดขวาชกตัวเอง เขาชกไปที่หัวไหล่ซ้ายอย่างรุนแรง ซึ่งผลของการชกนั้นทำให้ไหล่ของเขาหลุดออกทันที
พอไหล่ซ้ายของใหญ่หลุดออก เจมส์ก็พบว่าตัวเองพลาดแล้ว เพราะเมื่อไหล่ของผู้ถูกล็อคหลุดออกก็หมายความว่าท่าล็อคกางเขนเหล็กไม่มีทางล็อคได้อย่างสมบูรณ์แน่นอน เนื่องจากไม่อาจยึดและยืดกล้ามเนื้อแขนได้อย่างเต็มที่
เมื่อเจมส์ขยับตัวเพื่อพยายามล็อค ใหญ่ก็ใช้แขนขวาข้างนั้นเหวี่ยงเข้าใส่ตัวเจมส์อย่างรุนแรง จนหนุ่มนักกีฬาต้องคลายล็อคโดยเร็ว ถอยหนีออกไปตั้งหลัก
ในที่สุดใหญ่ก็หลุดจากล็อคของเจมส์ได้แล้ว เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมา
“เกือบไป” ใหญ่พูดขึ้น พลางเอามือขวาจับท่อนแขนซ้ายตัวเอง
เจมส์มองดูใหญ่ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“หนอย... ไม่คิดว่านายจะใช่วิธีแบบนี้คลายล็อค”
“หึ” ใหญ่มองหน้าตอบ “ก็มีแค่วิธีนี้อย่างเดียวที่จะหยุดการล็อคของนายได้ ..นายนี่ล็อคได้สมบูรณ์แบบจริง ๆ”
“อืม.. ขอบใจที่ชม แต่ถึงแขนซ้ายนายจะไม่ถูกฉันทำลาย ไหล่นายก็ต้องหลุดออก ...อย่างนี้มันจะคุ้มเหรอ?”
“คุ้มสิ” ใหญ่ยิ้ม “ไหล่หลุดแลกกับไม่เสียแขนซ้าย คุ้มจะตายไป อีกอย่างไหล่ฉันก็ไม่ได้จะหลุดตลอดนี่”
พูดจบ ใหญ่ก็ใช้มือขวาชกไปที่หัวไหล่ซ้ายอีกครั้ง ทำให้หัวไหล่ของเขาเข้าที่พอดี
“หา! นายเอาเข้าที่ได้ด้วยเหรอเนี่ย..” เจมส์ร้องขึ้น
“หึ” ใหญ่มองหนุ่มนักกีฬา แต่สีหน้าของเขาไม่ค่อยสู้ดีนัก
เพราะถึงแม้ไหล่จะเข้าที่ แต่ใช่ว่าจะไม่มีอาการเจ็บปวดเลย ใหญ่ต้องกั้นอาการเจ็บจากการที่หัวไหล่หลุดและต่อกลับมากทีเดียว โดยเขาคิดว่าถึงจะปวดไหล่บ้าง แต่ก็ยังดีกว่าเสียแขนซ้ายของตัวเองให้กับเจมส์
“ดูเหมือนตอนนี้นายยังไม่อาจใช้แขนซ้ายได้สินะ” เจมส์บอก เขามองดูอาการของใหญ่ จึงพอประเมินได้ว่า การที่ไหล่หลุดออกแล้วเข้าที่นั้น มีผลทำให้ใหญ่ไม่อาจใช้หมัดซ้ายตรงได้อย่างปกติแล้ว
ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่เจมส์คิด เพราะใหญ่พูดขึ้นว่า
“หึ... ก็คงเป็นเช่นนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ไม่ได้เลย เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
มาทางด้านป๊อกกี้ที่ต่อสู้กับเชนและแม็กกี้กันบ้าง
ไพ่สามใบพุ่งเข้าหาป๊อกกี้
หนุ่มคาบขนมปังแท่งย่อมเห็นว่าแม็กกี้ดีดไพ่ขึ้นมาห้าใบ แต่ไหนเลยไพ่กลับพุ่งมาโจมตีเขาเพียงสามใบ
หายไปไหนสองใบ
ป๊อกกี้ไม่มีเวลามาครุ่นคิดถึงสาเหตุของเรื่องนี้ ไพ่ทั้งสามใบพุ่งเข้ามาใกล้แล้ว เขาจ้องมองดูพวกมัน ซึ่งพอมองเลยไปก็พบเห็นว่า เชนได้เคลื่อนตัวพุ่งตามติดไพ่ทั้งสามนั้นมาด้วย
ดังนั้น เขาจึงไม่อาจแค่ป้องกันไพ่ทั้งสามอย่างปกติ เพราะถ้าไม่คิดถึงการพุ่งเข้ามาของเชน อาจทำให้ตัวเองเพลี่ยงพล้ำได้
โดยคราวนี้ป๊อกกี้ก็ยังกลับตัวเข้าเตะสกัดไพ่ทั้งสามที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ไพ่สามใบนั้นร่วงลงทันที
แต่พอไพ่สามใบร่วงลงก็ปรากฏไพ่อีกสองใบขึ้นมาแทน เพราะว่าไพ่อีกสองใบนั้นแอบซ่อนอยู่ข้างใต้สองในสามของไพ่ที่พุ่งเข้ามาทีแรก
แน่นอนว่าหนึ่งในสองใบนั้นเป็นไพ่โจ๊กเกอร์
ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่เชนพุ่งเข้ามาประชิดตัว
ป๊อกกี้ต้องรับมือทั้งสองอย่างในคราเดียว เขารีบล้วงมือเร่งระดับเสียงของเครื่อง MP3 จนเสียงเพลงที่ดังออกมาได้ยินถึงเชน
จากนั้นเขาก็หวนพลิกตัวอย่างนุ่มนวลใช้ขาข้างหนึ่งรับไพ่ทั้งสองที่พุ่งเข้ามา แล้วหมุนตัวอย่างรวดเร็วคล้ายใบพัดเฮลิคอปเตอร์รอรับเชนที่กำลังง้างหมัดเข้าใส่
ดังนั้น พอเชนถึงตัวก็โดนเท้าของป๊อกกี้เข้าใส่จนถอยห่างออกไป
สู้คราใดต้องปราชัย เชนจ้องดูป๊อกกี้ที่หมุนตัวอย่างรวดเร็ว แล้วพูดขึ้นมาว่า
“นี่มันท่าอะไรกัน”
ไม่นานป๊อกกี้ก็หยุดหมุน ลุกขึ้นมาทรงตัวอย่างไม่มีอาการวิงเวียน ค่อยพูดตอบว่า
“กังหันเรโทร ..เพิ่งตั้งชื่อเมื่อกี้เอง”
“กังหันเรโทร” เชนทวนคำ “เรโทรอะไร?”
“เรโทรสเป็คไง วงดนตรีเมทัลคอร์ พี่เชนไม่เคยฟังเหรอ?”
“เรโทรสเป็ค...” หนุ่มผมตั้งทำหน้างุนงง เพราะไม่รู้จัก แต่ก็มีคนที่รู้จัก
แม็กกี้ที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นมาว่า
“เรโทรสเป็ค ..แสดงว่านายตอนนี้ใช้เพลงของเรโทรสเป็คในการต่อสู้สินะ”
“ครับ” ป๊อกกี้ยิ้มรับ มองดูผู้คุมตึกอุตสาหกรรมทั้งสอง
“ป๊อกกี้เป็นเรโทรเรี่ยนด้วยแฮะ” ปรีเอ่ยขึ้นมา เขากำลังมองการต่อสู้ของป๊อกกี้อยู่
“เรโทรเรี่ยน... แล้วยังเรโทรสเป็คนั่นอีก มันคืออะไร? เกี่ยวอะไรกับท่าที่ป๊อกกี้ใช้ด้วยล่ะ?” เสนาธิการ เจถามปรีที่อยู่ข้าง ๆ
“เรโทรสเป็คคือวงดนตรี ส่วนเรโทรเรี่ยนคือกลุ่มแฟน ๆ ของวง ส่วนที่เกี่ยวกับท่าของป๊อกกี้ก็คือ แนวเพลงแหละ เจนายก็เห็นไม่ใช่หรือ..ว่าพอป๊อกกี้ใช้ MP3 การเคลื่อนไหวก็แปลกไป บางช่วงดูนุ่มนวล บางช่วงดูหนักหน่วงอย่างตรงกันข้าม ซึ่งมันก็เป็นลักษณะเดียวกับเพลงของเรโทรสเป็ค อย่างที่รู้ ป๊อกกี้ใช้ MP3 ช่วยให้เคลื่อนไหวได้ดีขึ้น ดังนั้นแนวเพลงย่อมมีผลกับการต่อสู้ด้วย ป๊อกกี้เลยเอาชื่อวงไปผสมกับท่าของเขาเป็น กังหันเรโทร”
“อืม...” เจพยักหน้าคิดตาม “งั้นช่วงที่เขาเร่งวอลุ่มก็คงเป็นช่วงที่หนักของเพลงสินะ”
“ใช่ พอมาผสมกับการเคลื่อนไหวแบบคาโปเอร่า ทำให้การโจมตีโดดเด่นขึ้นมาเลย”
ซึ่งก็เป็นอย่างที่ปรีอธิบาย ป๊อกกี้ได้ฟังเพลงของเรโทรสเป็คจากเครื่อง MP3 ทำให้การเคลื่อนไหวของเขามีทั้งนุ่มนวลและหนักหน่วงผสมกันไป แล้วในช่วงที่โดนโจมตีจากไพ่และเชน เขาก็เร่งเสียงให้ดังขึ้น รอช่วงว๊ากที่หนักหน่วง เพื่อใช้ท่าเตะกังหันหมุนเตะเข้าใส่
ดังนั้น ท่าเตะนี้ ป๊อกกี้จึงตั้งชื่อว่า กังหันเรโทร นั่นเอง
เชนโดนป๊อกกี้เตะเข้าใส่ย่อมมีอาการบาดเจ็บ ซึ่งในตอนนี้มีแต่เขาที่บาดเจ็บอยู่คนเดียว ทำให้เขาเริ่มรู้แล้วว่า ถ้าไม่ลงมือเต็มที่ ตัวเองต้องโดนมากกว่านี้แน่
เขาจึงต้องพึ่งพาของสิ่งหนึ่ง
หนุ่มผมตั้งล้วงมือเข้าไปในเสื้อทางด้านหลังของตัวเอง หยิบของสิ่งหนึ่งที่เหน็บไว้ที่ด้านหลังออกมา
แน่นอนว่ามันคืออาวุธประจำตัวของเชน
กระบองสองท่อน
คราวนี้เชนเริ่มใช้กระบองสองท่อนแล้ว
(มีต่อครับ)
TWO TOP สองอันตราย - [บทความวุ่นวายในประจิม] - ตอนที่ 28 : ปะทะกันเอง (2)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
=====================================================================================
ตอนที่ 28 : ปะทะกันเอง (2)
ใหญ่ถูกเจมส์ล็อคด้วยท่ากางเขนเหล็ก แขนซ้ายของเขาถูกยึดยืดออกจนกล้ามเนื้อเกือบฉีก ซึ่งถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป แขนซ้ายต้องถูกทำลายแน่
เจมส์ยังคงใช้ขาเกี่ยวล็อคขึงใหญ่พร้อมดึงแขนให้เหยียดตรง เพื่อให้ท่าล็อคกางเขนเหล็กสมบูรณ์
ใหญ่ในทีแรก แม้จะร้องออกมา แต่เขาก็พยายามขยับตัว ใช้มือขวาจับดึงตามขาของเจมส์อย่างรุนแรงหลากหลายครั้ง เพื่อให้หลุดจากการล็อค แต่แล้วก็รู้ว่าไม่มีทางเลย เขาจึงหลับตานิ่งสงบคล้ายกับว่าตัวเองไม่ได้พบเจออะไร
นิ่งจนเจมส์สงสัย
แต่ถึงจะสงสัย หนุ่มนักกีฬายังคงล็อคต่อไปไม่หยุดยั้ง
พลันใหญ่ก็ลืมตาขึ้นมา พร้อมปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากตามติดขึ้นมาด้วย ซึ่งถ้าเขายิ้มออกมาให้กับสถานการณ์เช่นนี้ แสดงว่าเขาคงคิดวิธีหลุดการล็อคนี้ได้แล้ว
แม้แขนซ้ายของใหญ่จะถูกล็อคไว้ แต่แขนขวาหาได้เป็นเช่นเดียวกัน เพียงถูกยึดออกไป จึงทำได้แค่ทุบขาเจมส์ที่ล็อคอยู่ ไม่อาจเข้าถึงตัวได้โดยง่าย
ฤาษีหนุ่มขยับแขนขวาที่ปกติใช้ป้องกันขึ้นมา แล้วกำหมัดชกไปยังที่แห่งหนึ่ง
แต่ที่หมัดชวาไปกระทบถูกหาใช่ร่างกายของเจมส์ หากเป็นร่างกายของใหญ่เอง
ใหญ่ออกหมัดขวาชกตัวเอง เขาชกไปที่หัวไหล่ซ้ายอย่างรุนแรง ซึ่งผลของการชกนั้นทำให้ไหล่ของเขาหลุดออกทันที
พอไหล่ซ้ายของใหญ่หลุดออก เจมส์ก็พบว่าตัวเองพลาดแล้ว เพราะเมื่อไหล่ของผู้ถูกล็อคหลุดออกก็หมายความว่าท่าล็อคกางเขนเหล็กไม่มีทางล็อคได้อย่างสมบูรณ์แน่นอน เนื่องจากไม่อาจยึดและยืดกล้ามเนื้อแขนได้อย่างเต็มที่
เมื่อเจมส์ขยับตัวเพื่อพยายามล็อค ใหญ่ก็ใช้แขนขวาข้างนั้นเหวี่ยงเข้าใส่ตัวเจมส์อย่างรุนแรง จนหนุ่มนักกีฬาต้องคลายล็อคโดยเร็ว ถอยหนีออกไปตั้งหลัก
ในที่สุดใหญ่ก็หลุดจากล็อคของเจมส์ได้แล้ว เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมา
“เกือบไป” ใหญ่พูดขึ้น พลางเอามือขวาจับท่อนแขนซ้ายตัวเอง
เจมส์มองดูใหญ่ แล้วพูดขึ้นมาว่า
“หนอย... ไม่คิดว่านายจะใช่วิธีแบบนี้คลายล็อค”
“หึ” ใหญ่มองหน้าตอบ “ก็มีแค่วิธีนี้อย่างเดียวที่จะหยุดการล็อคของนายได้ ..นายนี่ล็อคได้สมบูรณ์แบบจริง ๆ”
“อืม.. ขอบใจที่ชม แต่ถึงแขนซ้ายนายจะไม่ถูกฉันทำลาย ไหล่นายก็ต้องหลุดออก ...อย่างนี้มันจะคุ้มเหรอ?”
“คุ้มสิ” ใหญ่ยิ้ม “ไหล่หลุดแลกกับไม่เสียแขนซ้าย คุ้มจะตายไป อีกอย่างไหล่ฉันก็ไม่ได้จะหลุดตลอดนี่”
พูดจบ ใหญ่ก็ใช้มือขวาชกไปที่หัวไหล่ซ้ายอีกครั้ง ทำให้หัวไหล่ของเขาเข้าที่พอดี
“หา! นายเอาเข้าที่ได้ด้วยเหรอเนี่ย..” เจมส์ร้องขึ้น
“หึ” ใหญ่มองหนุ่มนักกีฬา แต่สีหน้าของเขาไม่ค่อยสู้ดีนัก
เพราะถึงแม้ไหล่จะเข้าที่ แต่ใช่ว่าจะไม่มีอาการเจ็บปวดเลย ใหญ่ต้องกั้นอาการเจ็บจากการที่หัวไหล่หลุดและต่อกลับมากทีเดียว โดยเขาคิดว่าถึงจะปวดไหล่บ้าง แต่ก็ยังดีกว่าเสียแขนซ้ายของตัวเองให้กับเจมส์
“ดูเหมือนตอนนี้นายยังไม่อาจใช้แขนซ้ายได้สินะ” เจมส์บอก เขามองดูอาการของใหญ่ จึงพอประเมินได้ว่า การที่ไหล่หลุดออกแล้วเข้าที่นั้น มีผลทำให้ใหญ่ไม่อาจใช้หมัดซ้ายตรงได้อย่างปกติแล้ว
ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่เจมส์คิด เพราะใหญ่พูดขึ้นว่า
“หึ... ก็คงเป็นเช่นนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ไม่ได้เลย เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
มาทางด้านป๊อกกี้ที่ต่อสู้กับเชนและแม็กกี้กันบ้าง
ไพ่สามใบพุ่งเข้าหาป๊อกกี้
หนุ่มคาบขนมปังแท่งย่อมเห็นว่าแม็กกี้ดีดไพ่ขึ้นมาห้าใบ แต่ไหนเลยไพ่กลับพุ่งมาโจมตีเขาเพียงสามใบ
หายไปไหนสองใบ
ป๊อกกี้ไม่มีเวลามาครุ่นคิดถึงสาเหตุของเรื่องนี้ ไพ่ทั้งสามใบพุ่งเข้ามาใกล้แล้ว เขาจ้องมองดูพวกมัน ซึ่งพอมองเลยไปก็พบเห็นว่า เชนได้เคลื่อนตัวพุ่งตามติดไพ่ทั้งสามนั้นมาด้วย
ดังนั้น เขาจึงไม่อาจแค่ป้องกันไพ่ทั้งสามอย่างปกติ เพราะถ้าไม่คิดถึงการพุ่งเข้ามาของเชน อาจทำให้ตัวเองเพลี่ยงพล้ำได้
โดยคราวนี้ป๊อกกี้ก็ยังกลับตัวเข้าเตะสกัดไพ่ทั้งสามที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ไพ่สามใบนั้นร่วงลงทันที
แต่พอไพ่สามใบร่วงลงก็ปรากฏไพ่อีกสองใบขึ้นมาแทน เพราะว่าไพ่อีกสองใบนั้นแอบซ่อนอยู่ข้างใต้สองในสามของไพ่ที่พุ่งเข้ามาทีแรก
แน่นอนว่าหนึ่งในสองใบนั้นเป็นไพ่โจ๊กเกอร์
ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่เชนพุ่งเข้ามาประชิดตัว
ป๊อกกี้ต้องรับมือทั้งสองอย่างในคราเดียว เขารีบล้วงมือเร่งระดับเสียงของเครื่อง MP3 จนเสียงเพลงที่ดังออกมาได้ยินถึงเชน
จากนั้นเขาก็หวนพลิกตัวอย่างนุ่มนวลใช้ขาข้างหนึ่งรับไพ่ทั้งสองที่พุ่งเข้ามา แล้วหมุนตัวอย่างรวดเร็วคล้ายใบพัดเฮลิคอปเตอร์รอรับเชนที่กำลังง้างหมัดเข้าใส่
ดังนั้น พอเชนถึงตัวก็โดนเท้าของป๊อกกี้เข้าใส่จนถอยห่างออกไป
สู้คราใดต้องปราชัย เชนจ้องดูป๊อกกี้ที่หมุนตัวอย่างรวดเร็ว แล้วพูดขึ้นมาว่า
“นี่มันท่าอะไรกัน”
ไม่นานป๊อกกี้ก็หยุดหมุน ลุกขึ้นมาทรงตัวอย่างไม่มีอาการวิงเวียน ค่อยพูดตอบว่า
“กังหันเรโทร ..เพิ่งตั้งชื่อเมื่อกี้เอง”
“กังหันเรโทร” เชนทวนคำ “เรโทรอะไร?”
“เรโทรสเป็คไง วงดนตรีเมทัลคอร์ พี่เชนไม่เคยฟังเหรอ?”
“เรโทรสเป็ค...” หนุ่มผมตั้งทำหน้างุนงง เพราะไม่รู้จัก แต่ก็มีคนที่รู้จัก
แม็กกี้ที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้นมาว่า
“เรโทรสเป็ค ..แสดงว่านายตอนนี้ใช้เพลงของเรโทรสเป็คในการต่อสู้สินะ”
“ครับ” ป๊อกกี้ยิ้มรับ มองดูผู้คุมตึกอุตสาหกรรมทั้งสอง
“ป๊อกกี้เป็นเรโทรเรี่ยนด้วยแฮะ” ปรีเอ่ยขึ้นมา เขากำลังมองการต่อสู้ของป๊อกกี้อยู่
“เรโทรเรี่ยน... แล้วยังเรโทรสเป็คนั่นอีก มันคืออะไร? เกี่ยวอะไรกับท่าที่ป๊อกกี้ใช้ด้วยล่ะ?” เสนาธิการ เจถามปรีที่อยู่ข้าง ๆ
“เรโทรสเป็คคือวงดนตรี ส่วนเรโทรเรี่ยนคือกลุ่มแฟน ๆ ของวง ส่วนที่เกี่ยวกับท่าของป๊อกกี้ก็คือ แนวเพลงแหละ เจนายก็เห็นไม่ใช่หรือ..ว่าพอป๊อกกี้ใช้ MP3 การเคลื่อนไหวก็แปลกไป บางช่วงดูนุ่มนวล บางช่วงดูหนักหน่วงอย่างตรงกันข้าม ซึ่งมันก็เป็นลักษณะเดียวกับเพลงของเรโทรสเป็ค อย่างที่รู้ ป๊อกกี้ใช้ MP3 ช่วยให้เคลื่อนไหวได้ดีขึ้น ดังนั้นแนวเพลงย่อมมีผลกับการต่อสู้ด้วย ป๊อกกี้เลยเอาชื่อวงไปผสมกับท่าของเขาเป็น กังหันเรโทร”
“อืม...” เจพยักหน้าคิดตาม “งั้นช่วงที่เขาเร่งวอลุ่มก็คงเป็นช่วงที่หนักของเพลงสินะ”
“ใช่ พอมาผสมกับการเคลื่อนไหวแบบคาโปเอร่า ทำให้การโจมตีโดดเด่นขึ้นมาเลย”
ซึ่งก็เป็นอย่างที่ปรีอธิบาย ป๊อกกี้ได้ฟังเพลงของเรโทรสเป็คจากเครื่อง MP3 ทำให้การเคลื่อนไหวของเขามีทั้งนุ่มนวลและหนักหน่วงผสมกันไป แล้วในช่วงที่โดนโจมตีจากไพ่และเชน เขาก็เร่งเสียงให้ดังขึ้น รอช่วงว๊ากที่หนักหน่วง เพื่อใช้ท่าเตะกังหันหมุนเตะเข้าใส่
ดังนั้น ท่าเตะนี้ ป๊อกกี้จึงตั้งชื่อว่า กังหันเรโทร นั่นเอง
เชนโดนป๊อกกี้เตะเข้าใส่ย่อมมีอาการบาดเจ็บ ซึ่งในตอนนี้มีแต่เขาที่บาดเจ็บอยู่คนเดียว ทำให้เขาเริ่มรู้แล้วว่า ถ้าไม่ลงมือเต็มที่ ตัวเองต้องโดนมากกว่านี้แน่
เขาจึงต้องพึ่งพาของสิ่งหนึ่ง
หนุ่มผมตั้งล้วงมือเข้าไปในเสื้อทางด้านหลังของตัวเอง หยิบของสิ่งหนึ่งที่เหน็บไว้ที่ด้านหลังออกมา
แน่นอนว่ามันคืออาวุธประจำตัวของเชน
กระบองสองท่อน
คราวนี้เชนเริ่มใช้กระบองสองท่อนแล้ว
(มีต่อครับ)