จบป.ตรี ทำงานมาสองปีแล้ว ได้เงินเดือน 11,500 ทำทุกวันจันทร์-เสาร์ 48 ชม.ต่อสัปดาห์เป๊ะตามกฎหมาย
หยุดนขัตฤกษ์ไม่ได้หยุด มีวันหยุดประเพณี 13 วันเป๊ะตามกฎหมายเป๊ะ บริษัทเลือกให้
หยุดตามประเพณีแต่ละทีเหมือนสวรรค์ ปกติหยุดวันอาทิตย์ก็ช่วยงานที่บ้านเกือบทั้งวัน หยุดเหมือนไม่ได้หยุด  
ชีวิตเหมือนทำงานตลอดสัปดาห์
งานไม่ค่อยเป็นระบบ ชอบให้งานกระชั้นชิดทั้งที่สามารถเตรียมการล่วงหน้าได้
พนักงานระดับล่างมีหน้าที่แก้งานไปมาตามใจผู้ใหญ่  
เพื่อนร่วมงานดีๆก็มีอยู่ แต่หลายๆคนก็ดีต่อหน้า พอลับหลังใครไปก็จับกลุ่มซุบซิบ เป็นส่วนใหญ่ของสังคมที่นี่
เคยตั้งใจทุ่มเทกับให้งาน ปริมาณงานมากกว่าเพื่อน
วันอาทิตย์ก็มาทำ กลับบ้านช้ากว่าเพื่อน เพื่อให้งานลุล่วง สุดท้ายได้ค่าโอทีมาไม่ถึงร้อยบาท ท้อกับระบบงานเลย

อยากเรียนภาษาเพิ่ม อยากเรียนดนตรี อยากทำงานอดิเรก อยากเที่ยวค้างคืนสุดสัปดาห์กับเพื่อน ฯลฯ ไม่ได้ทำสักอย่าง
ไม่โทษใครเลย เป็นตัวเราเองที่ไม่ฟิตพอ เหนื่อยจนไม่มีแรงทำอะไร กลับบ้านคือกินข้าว อาบน้ำนอนนนนนนนนนนนน  

อยากร้องไห้ทุกครั้งที่ต้องตื่นเช้ามาทำงาน บางวันก็เครียดจนอ้วก หนักเข้าบางวันก็รู้สึกอยากตาย รู้สึกตนเองไร้ค่าเหลือเกินที่อยู่ที่นี่
เหมือนจะไม่มีอะไรให้เครียด แต่ก็เครียดที่ไม่รู้จะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน แค่คิดถึงว่าตัวเองทำงานที่นี่ก็รู้หดหู่แล้ว
ปกติชอบทำผมแต่งตัว ก็ไม่อยากทำอะไรเลย พักหลังนี่หน้าสดไปทำงานเกือบทุกวัน รู้สึกว่าทำสวยไปก็เท่านั้น
เปลืองเครื่องสำอาง เปลืองเวลานอนอีกต่างหาก 55  
กลางวันต้องคอยยิ้มแย้มพูดคุย พยายามมองหาสิ่งดีๆในงาน หาแรงบันดาลใจให้ตัวเอง เพื่อไม่ให้อะไรๆมันแย่ไปกว่าเดิม
พยายามหางานใหม่แต่ก็ลายากมากกกก ลาพักร้อนได้ 6 วันต่อปี เอาไปใช้สมัครงานอื่นซะ 3 วันละ
เงินเก็บพอมีอยู่ ไม่มีหนี้สินอะไร ควรลาออกเลยดีไหม หรือทนทำต่อไปจนกว่าจะได้งานใหม่ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไหร่