ธรรมดาๆ

                           ตามความเป็นจริงแล้ว โลกที่เราอยู่นี้ไม่มีอะไรทำไมใครเลย

                           ไม่มีอะไรจะเป็นที่วิตกวิจารย์เลย

                           ไม่มีอะไรที่น่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ

                           เพราะมันเป็นเรื่องอย่างนั้นธรรมดาๆ

                           แต่เราพูดธรรมดาได้ แต่มองไม่เห็นธรรมดา

                           แต่ถ้าเรารู้ธรรมะสม่ำเสมอ

                           ไม่มีอะไรเป็นอะไรแล้ว

                           มันเกิดมันดับของมันอยู่อย่างนั้น

                           เราก็สงบ


                           การปฏิบัติคืออำนาจ

                           พระพุทธศาสนาไม่มีอำนาจอะไรเลย

                           แม้ก้อนทองคำก็ไม่มีราคา ถ้าเราไม่มารวมกันว่ามันเป็นโลหะที่ดีมีราคา

                           ทองคำมันก็ถูกทิ้งเหมือนก้อนตะกั่วเท่านั้นแหละ

                           พระพุทธศาสนาตั้งไว้มีอยู่

                           แต่ถ้าเราไม่ประพฤติปฏิบัติ จะไปมีอำนาจอะไรเล่า

                           อย่างธรรมะเรื่องขันติมีอยู่

                           แต่เราไม่อดทนกัน

                          มันจะมีอำนาจอะไรไหม?


                         งูเห่า

                         อารมณ์นี้ก็เหมือนกับงูเห่าที่มีพิษร้ายนั้น

                         อารมณ์ที่พอใจก็มีพิษมาก
   
                         อารมณ์ที่ไม่พอใจก็มีพิษมาก

                          มันทำให้จิตใจของเราไม่เป็นเสรี

                        ทำให้จิตใจไขว้เขวจากหลักธรรมของพระพุทธเจ้า


                        ได้เสีย

                        ทุกอย่างที่เรามีอยู่เป็นอยู่นั้น

                        มันเป็นสักแต่ว่า "อาศัย" เท่านั้นถ้ารู้ได้เช่นนี้ ท่านว่ารู้เท่าตามสังขาร

                        ที่นี้แม้จะมีอะไรอยู่ก็เหมือนไม่มี

                         ได้ก็เหมือนเสีย

                         เสียก็เหมือนได้



                      ที่รวมสมาธิ

                      เมื่อนั่งหลับตาให้ยกความรู้สึกขึ้นเฉพาะลมหายใจ

                      เอาลมหายใจเป็นประธาน

                      น้อมความรู้สึกตามลมหายใจ

                      เราจึงจะรู้ว่าสติมันรวมอยู่ตรงนี้

                      ความรู้มันจะมารวมอยู่ตรงนี้


                         อยู่กับใคร

                         การคลุกคลีอยู่กับผู้มีปฏิปทาไม่เสมอกัน

                         ทำให้เกิดความลำบาก

                         ความรู้สึกจะมารวมอยู่ตรงนี้

                         อารมณ์เราเป็นอย่างนี้

                         เราจึงจะรู้จักที่รวมแห่งสมาธิ

                         ปล่อยลม-ได้สมาธิ-ปัญญา

                         เรากำหนดลมหายใจเข้าออกอย่างเดียว

                         เราปล่อยลมให้เป็นธรรมชาติ

                         อย่าไปบังคับลมให้มันยาว

                         อย่าไปบังคับลมให้มันสั้น

                         ปล่อยสภาพลมให้พอดี

                         แล้วดูลมหายใจเข้าออก

                         เมื่อปล่อยอารมณ์ได้

                         เสียอะไรก็ไม่ได้ยิน

                         ถ้าจิตเราวุ่นวายกับสิ่งต่างๆ

                         ไม่ยอมรวมเข้ามา

                         ก็ต้องสูดลมเข้าไปให้มากที่สุด

                        จนกว่าจะไม่มีที่เก็บ

                         แล้วก็ปล่อย ลมออกให้มากที่สุด

                        จนกว่าลมจะหมดในท้องสัก 3 ครั้งถ้าเรามีสติอย่างนี้

                        อย่างวันนี้ เข้าสมาธิสัก 30 นาที หรือ 1 ชั่วโมง

                        จิตใจของเรา จะมีความเยือกเย็น ไปตั้งหลายวัน

                        แล้วจิตจะสะอาด

                        เห็นอะไรจะรับพิจารณาทั้งนั้น

                        นี้เรียกว่าผลเกิดจากสมาธิ

                        สมาธิมีหน้าที่ทำให้สงบ

                        เมื่อจิตเราสงบแล้ว

                        จะมีการสังวร สำรวมด้วยปัญญา

                        เมื่อสำรวมเข้า ละเอียดเข้า

                        มันจะเป็นกำลังช่วยศีลให้บริสุทธิ์ขึ้นมาก

                        แล้วสมาธิก็จะเกิดขึ้นมาก

                        เมื่อสมาธิเต็มที่ก็จะเกิดปัญญา


                      หมายังรู้

                        หมามันยังรู้จักอารมณ์ของมันเลย

                        เวลาหิวมันก็คราง "หงิงๆ "ใครไม่รู้จักอารมณ์ของตัวเองก็ตายเสียดีกว่า