การพัฒนาสติ(สติภาวนา)เพิ่มพูนสมาธิ จนถึงระดับอัปปนาสมาธิ จิตกำหนดรู้  มีสิ่งที่ถูกรู้ ในขณะภาวนานั้นๆ เรียกอารมณ์บ้าง นิมิตบ้าง สัญญาบ้าง  บ่งบอกกิริยาอาการที่จิต กำหนด หมายรู้ อยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เพื่อฝึกพัฒนาจิต ควบคุมจิต ผ่านการควบคุมนิมิตสมาธินั้นๆ ปรุงแต่งจิตให้เป็นธรรมชาติ บริสุทธิ์ ผ่องใส สงบตั้งมั่น จิตอ่อนในอำนาจน้อมไปได้ง่าย  เหมาะแก่การทำกิจการงานต่างๆ  โดยเฉพาะทางด้านปัญญา รู้เห็นธรรมทั้งปวงฯลฯตามจริง ไม่เกิดสิ่งกั้นขวางการรู้เห็นเช่น "นิวรณ์5"เป็นต้น

ถ้าเปรียบกับการตอกตะปู สมาธิเหมือนน้ำหนักค้อนและแรงง้างค้อน  ปัญญารู้เห็นตามจริงเหมือนหัวตะปูที่แข็งและแหลม ปักลงที่ไม้ อาศัยแรงปะทะจากค้อนและน้ำหนักจึงแทงทะลุเนื้อไม้ เนื้อไม้เปรียบกับสภาวะธรรมทั้งปวง ได้แก่ นามรูป ธาตุ6 ขันธ์5 อายตนะ12 ฯลฯ ทุกท่านมีความเห็นอย่างไรในคำถามบ้าง?