คือผมเป็นพวกสมองมีปัญหาครับ
พอทำสมาธิแล้ว มันไม่เคยได้อารมสงบหรือฉ่ำเยฟ้นในฌานเลย
เพราะหายใจปึ๊บลมก็ดับทันที แต่ในจิตมันยังไปจับสภาวะธรรมต่างๆมาพิจรณา
พอเห็นมันดับจิตก็มีสมาธิตั้งมั่น แต่ทว่า ม้นไม่มีอารมสุขหรืออารมเย็นแบบสมถะ
เลย ผมก็อลยพยายามเป็นคนโง่คือลืมอะไรที่รู้ๆมา นั่งแบบโง่ๆ
เพื่อจะได้ไม่ต้องพิจรณานั่นนี่แต่จิตมันก็ไปจับสภาวะมาพิรณาอยู่ดี
จิตมันมีสติตลอดเวลาที่นั่ง ถึงอรูปแล้วก็ยังมีสติ
เหมือนมันจะเเล่นไปดับสังขาร แต่ก็ไม่ถึงมรรคถึงผลสักที

จนบางทีมันไปวนในทิฏฐิ
ทำอรูปฌานได้จตคล่องหมดแล้ว แต่มันก็ติดบัญญัติ
หไม่สามารถให้จิตไปอยู่กับอารมเเบบต่แเนื่องได้
จิตมันจับแต่ปัญญาอย่างเดียว

ขแคำชี้แนะจากท่านอาจารย์ทุกท่านด้วยครับ
ผมแค่อยากนั่งโง่ๆ มีความสุข อยู่กับเมตตา


แต่ผมกลับใช้ชีวิตฟุ้งซ่านไม่จับจดยิ่งกว่าคนที่ไม่นั่งสมาธิเสียอีก
แถมใจยังร้อน มีความอาฆาตที่รุนแรงกว่าเดิม
จนบางทีต้องพึ่งยาเสพติด  (สมุนไพร) เพื่อให้จิตมีความสงบ
ไม่ต้องวิ่งไปหาปัญญาจนมันทำให้หลง

ไม่อยากบรรลุอะไรแล้ว ขอแค่ใช้ชีวิตมี
ความสุขใจเย็น อยู่ในศีลธรรมสม่ำเสมอก็พอ


เพราะขนาดเจอครูบาอาจารย์แล้ว
ก็เป็นไปในลักษณะของผู้ที่บำเพ็ญโดนไม่ปราถนานิพพาน
แต่ก็มีความเข้าใจในธรรมที่มันสูงเกินมนุษย์มนา
สามารถแก้ให้ผมได้บางส่วน
แต่วิบากกรรมบางอย่างมันไม่คลาย