“เอ่ออ.เอ่ออ.คือ..คือออ.”คุณชายถังอ้ำอึ้ง
พล้อกก..กก “โอ้ยย....ยยย” คุณชายถังร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อโดนหมัดของแม่นางตันเซียง เข้าที่เบ้าตาเต็มๆ
..............................................................
ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น คุณชายถังกับต้ากุ้ย คนรับใช้เตรียมขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปเมืองเซียงหยาง โดยมีแม่นางตันเซียง มาส่ง
คุณชายถังสวมแว่นตาดำดูเท่ มากทีเดียว แต่จริงๆคือปกปิด รอยเขียวช้ำที่ตาไม่ให้ใครมองเห็น
“ข้าแปลกใจที่ท่านพกพาอาวุธไปมากมาย ทำไมกัน...?” นางตันเซียงถาม
“ทางไป เมืองเซียงหยาง โจรผู้ร้ายมันเยอะหน่ะ ข้าเลยต้องพกอาวุธติดตัวมากๆหน่อย”
“ทำไมเจ้าพกเงินไปเยอะแยะละ แค่สักพันตำลึง คนสองคนกินอยู่สักสามเดือนคงได้แล้ว นี่ทำไมพกไปตั้งสามพันตำลึง”
“ก็ จริงของเจ้า.... แต่เจ้าไม่อยากได้ของฝาก แพรพรรณ เพชรนิลจินดา เพื่อเป็นการไถ่โทษของข้าหรอกหรือ”
ผู้หญิงกับของสวยงาม เป็นของคู่กัน ไยหรือที่นางจะไม่ชอบ ยิ่งเจอคำหวานจากชายหนุ่ม ยิ่งหลงปลื้ม นางจึงเอออวย
อนุญาต ให้พาเงินทองไปเยอะได้แต่ห้ามเด็ดขาดนักหนาเรื่องกามารมณ์หญิงคณิกา ไม่งั้นมีเลือดตกยางออกแน่นอน
ร่ำลากันเสร็จแล้ว จึงออกเดินทาง คุณชายถังกับต้ากุ้ยจึงพูดจากัน คุณชายถังเอ่ยขึ้นก่อน
“ เดี๋ยวเดินทางไปสัก สองชั่วยาม เราเปลี่ยนเส้นทาง ไป ผิงเซีย กัน เอ้อ..แล้วเรื่องที่ข้าไหว้วานให้ไปจัดการละ เสร็จหรือยัง..?”
“เรื่องตาที่เขียวปั้ดท่าน เอ้ย..เรื่อง ให้ไปเก็บใบประกาศแข่งขันหาคู่ครองของเจ้าหญิงเมืองผิงเซียเหรอ ข้าให้เด็กๆเก็บไปหมดแล้ว ทั้งเมืองไม่มีใครรู้เรื่องหรอก ข้ารับรอง” ต้ากุ้ยยืนยันรับรอง
ใบประกาศที่พูดถึงคือ การประกาศแข่งขันหายอดฝีมือ เพื่อมาเป็นคู่ครองขององค์หญิง เหมยฮัว บุตรีเพียงคนเดียวของ เจ้าเมืองผิงเซีย โดยที่พวกเขาหารู้ไมว่ายังมีคนอีก กลุ่มนึงจะเข้าแข่งด้วยคือ อำมาตย์หวัง.........
สี่วันต่อมา ในที่สุดพวกเขาเดินทาง ถึงเมืองผิงเซีย จะเข้าพักโรงเตี้ยมแห่งนึง แต่บริกรบอกว่าเต็มแล้ว เพราะมีคนมาเหมาทั้งโรงเตี้ยมไว้แล้วคุณชายถังสังเกตก็พบว่าเป็นคน ของอำมาตย์หวังทั้งนั้น คราวนี้เขาไม่บุ่มบ่ามอย่างเคย ..ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยไปพักที่....
“บ้านร้างเนี้ยนะ ..คุณชายคิดยังไงถึงมาพักที่นี่ มีผีหรืเปล่าก็ไม่รู้ เตียงนุ่มๆก็ไม่มี...โธ่เว้ย...!!.” ต้ากุ้ย บ่นเสียงดังพลางสะบัด
หัวไปมา ด้วยความโมโห
“เออ....เอาน่า อย่าบ่นเลย ข้าไม่อยากให้รู้ว่าเรามาอยู่ที่เมืองนี้ อดทน อีกสองวันก็ถึงวันแข่งแล้ว คืนพรุ่งนี้ ข้าจะลองไปสืบดู ว่าพวกมันมีแผนอะไรอีก พวกมันคงไม่ใช่คนดีแน่ๆ” คุณชายถังโต้ตอบ พลางเอนกายลงบนฟาง ที่วางเรียงกันเหมือนกับที่นอน คืนนี้พวกเขาสองคนต้องนอน กันที่บ้านร้างแห่งนี้......
....คนใหญ่ไม่ต้องประกาศ....ตอนต่อมา
พล้อกก..กก “โอ้ยย....ยยย” คุณชายถังร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อโดนหมัดของแม่นางตันเซียง เข้าที่เบ้าตาเต็มๆ
..............................................................
ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น คุณชายถังกับต้ากุ้ย คนรับใช้เตรียมขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางไปเมืองเซียงหยาง โดยมีแม่นางตันเซียง มาส่ง
คุณชายถังสวมแว่นตาดำดูเท่ มากทีเดียว แต่จริงๆคือปกปิด รอยเขียวช้ำที่ตาไม่ให้ใครมองเห็น
“ข้าแปลกใจที่ท่านพกพาอาวุธไปมากมาย ทำไมกัน...?” นางตันเซียงถาม
“ทางไป เมืองเซียงหยาง โจรผู้ร้ายมันเยอะหน่ะ ข้าเลยต้องพกอาวุธติดตัวมากๆหน่อย”
“ทำไมเจ้าพกเงินไปเยอะแยะละ แค่สักพันตำลึง คนสองคนกินอยู่สักสามเดือนคงได้แล้ว นี่ทำไมพกไปตั้งสามพันตำลึง”
“ก็ จริงของเจ้า.... แต่เจ้าไม่อยากได้ของฝาก แพรพรรณ เพชรนิลจินดา เพื่อเป็นการไถ่โทษของข้าหรอกหรือ”
ผู้หญิงกับของสวยงาม เป็นของคู่กัน ไยหรือที่นางจะไม่ชอบ ยิ่งเจอคำหวานจากชายหนุ่ม ยิ่งหลงปลื้ม นางจึงเอออวย
อนุญาต ให้พาเงินทองไปเยอะได้แต่ห้ามเด็ดขาดนักหนาเรื่องกามารมณ์หญิงคณิกา ไม่งั้นมีเลือดตกยางออกแน่นอน
ร่ำลากันเสร็จแล้ว จึงออกเดินทาง คุณชายถังกับต้ากุ้ยจึงพูดจากัน คุณชายถังเอ่ยขึ้นก่อน
“ เดี๋ยวเดินทางไปสัก สองชั่วยาม เราเปลี่ยนเส้นทาง ไป ผิงเซีย กัน เอ้อ..แล้วเรื่องที่ข้าไหว้วานให้ไปจัดการละ เสร็จหรือยัง..?”
“เรื่องตาที่เขียวปั้ดท่าน เอ้ย..เรื่อง ให้ไปเก็บใบประกาศแข่งขันหาคู่ครองของเจ้าหญิงเมืองผิงเซียเหรอ ข้าให้เด็กๆเก็บไปหมดแล้ว ทั้งเมืองไม่มีใครรู้เรื่องหรอก ข้ารับรอง” ต้ากุ้ยยืนยันรับรอง
ใบประกาศที่พูดถึงคือ การประกาศแข่งขันหายอดฝีมือ เพื่อมาเป็นคู่ครองขององค์หญิง เหมยฮัว บุตรีเพียงคนเดียวของ เจ้าเมืองผิงเซีย โดยที่พวกเขาหารู้ไมว่ายังมีคนอีก กลุ่มนึงจะเข้าแข่งด้วยคือ อำมาตย์หวัง.........
สี่วันต่อมา ในที่สุดพวกเขาเดินทาง ถึงเมืองผิงเซีย จะเข้าพักโรงเตี้ยมแห่งนึง แต่บริกรบอกว่าเต็มแล้ว เพราะมีคนมาเหมาทั้งโรงเตี้ยมไว้แล้วคุณชายถังสังเกตก็พบว่าเป็นคน ของอำมาตย์หวังทั้งนั้น คราวนี้เขาไม่บุ่มบ่ามอย่างเคย ..ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยไปพักที่....
“บ้านร้างเนี้ยนะ ..คุณชายคิดยังไงถึงมาพักที่นี่ มีผีหรืเปล่าก็ไม่รู้ เตียงนุ่มๆก็ไม่มี...โธ่เว้ย...!!.” ต้ากุ้ย บ่นเสียงดังพลางสะบัด
หัวไปมา ด้วยความโมโห
“เออ....เอาน่า อย่าบ่นเลย ข้าไม่อยากให้รู้ว่าเรามาอยู่ที่เมืองนี้ อดทน อีกสองวันก็ถึงวันแข่งแล้ว คืนพรุ่งนี้ ข้าจะลองไปสืบดู ว่าพวกมันมีแผนอะไรอีก พวกมันคงไม่ใช่คนดีแน่ๆ” คุณชายถังโต้ตอบ พลางเอนกายลงบนฟาง ที่วางเรียงกันเหมือนกับที่นอน คืนนี้พวกเขาสองคนต้องนอน กันที่บ้านร้างแห่งนี้......