เถาสวาท ตอนที่ ๑ เรือนพระยาธำรงรักษ์
โดย..ศักดิ์ศรี
“พวกเอ็ง รีบๆ กันหน่อยสิวะ คุณศักดิ์เธอจะมาแล้ว พวกเอ็งนี่ไม่ได้ดั่งใจข้าเสียเลย” อิ่ม ทาสเก่าแก่วัยชรา ริมฝีปากทั้งสองนั้นแดงด้วยเปื้อนรอยน้ำหมากเป็นคราบตามริ้วรอยเหี่ยวย่น  พลางขยับริมฝีปากคู่นั้นจัดแจงงานให้พวกบ่าวในเรือนพระยาธำรงรักษ์ผู้เป็นนาย

    “แหม ป้า ฉันก็รีบจนไม่รู้จะรีบยังไงแล้ว ถ้ารีบนักมาทำเองไหมจ๊ะป้า” อุ่น หลานสาววัยแรกรุ่นของหญิงชรา พูดยอกย้อน สองมือพลางเด็ดใบชะอม เพื่อทำอาหารขึ้นสำรับเพื่อต้อนรับแขกคนพิเศษในโอกาสพิเศษ

    “อ้าว อ้าว อีนี่ วอนซะแล้วนะเอ็ง” หญิงชราพูดเสียงสั่นด้วยอารมณ์ พลางชี้นิ้วที่หยาบกระด้างด้วยใช้งานมาหลายทศวรรษตรงไปยังหลานสาว มืออีกข้างก็เท้าสะเอวด้วยอารมณ์เดือดพล่าน “เก็บปากไว้กินข้าวเถอะนางอุ่น”

    “ป้าอิ่ม อาหารเตรียมใกล้เสร็จหรือยัง คุณช้อยเธอให้ฉันมาดู” เสียงทาสสาว เจ้าของใบหน้าคมรับบกับจมูกที่เชิดรั้นบ่งบอกความเป็นคนดื้อรั้น “คุณช้อยเธอแต่งตัวจวนจะเสร็จแล้ว เลยให้ฉันมาดูว่าพวกป้าเตรียมสำรับกันเสร็จหรือยัง” ตำลึงหันมาพูดกับป้าอิ่ม

    “จวนจะเสร็จแล้ว เหลือแค่แกงส้มชะอมเท่านั้น อีตำลึงไปดูคุณช้อยเถิด เรื่องในโรงครัวกูจะจัดการให้“ หญิงชราบอกทาสสาว ก่อนจะหันกลับไปจัดแจงงานให้ทาสคนอื่นๆ “อีอุ่น ชะอมเสร็จรึยังวะ”

    เรือนพระยาธำรงรักษ์ เป็นเรือนไทยโบราณ ทำด้วยไม้สักทองทั้งหลัง ด้านหน้าติดกับริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ยามเช้าคุณช้อยลูกสาวของท่านพระยามักจะมาใส่บาตรอยู่ทุกวัน หากแต่วันนี้คุณช้อยติดธุระสำคัญ สำคัญเสียจนมาใส่บาตรเช่นทุกวันไม่ได้ วันนี้เป็นวันสำคัญของเธอ หญิงสาวผู้เพียบพร้อมทั้งหน้าตา กิริยา และชาติตระกูล

    “มาแล้วรึ แม่ตำลึง” ธิดาพระยาเจ้าของเรือนพูดกับบ่าวคนสนิท “ป้าอิ่มจัดแจงสำรับเรียบร้อยหรือยังจ้ะ” คุณช้อยถามตำลึงด้วยเสียงอ่อนหวานชวนฟัง
    “จวนจะเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” ตำลึงพูดพลางจัดแจงเสื้อผ้าให้คุณช้อย “ต่อไปคุณช้อยออกเรือนไปกับคุณศักดิ์ คงลืมอีตำลึงคนนี้ไปเสีย” นางทาสพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ คุณช้อยยื่นมือขาวนวลไปจับบ่าสองข้างของบ่าวคนสนิท “เอ็งก็พูดไปนั่น ข้าแต่งงานกับคุณพี่ศักดิ์ แต่ก็ยังอยู่เรือนนี้ไม่ได้จากเอ็งไปไหน ข้าบอกคุณพี่ศักดิ์ไปแล้วว่าหากแต่งงานกัน คุณพี่จักต้องย้ายมาอยู่กับข้า” คุณช้อยยิ้มพลางนึกถึงหน้าคนรัก “คุณศักดิ์ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะเจ้าคะ” ตำลึงยิ้มกว้าง

    “แม่ช้อย เสร็จหรือยัง” พระยาธำรงรักษ์ผู้เป็นบิดา ส่งเสียงเรียกลูกสาวด้วยเสียงอันสุขุม หากแล้วกลับแฝงด้วยอำนาจ “พ่อศักดิ์เขามาตั้งขบวนอยู่ที่ท่าน้ำโน่นแล้ว” ท่านว่าพลางเดินตรงมาหาลูกสาวพร้อมสวมกอด “เจ้านี่งามเหมือนแม่ของเจ้าไม่มีผิด วันนี้เป็นวันสำคัญของลูก หากแม่เขารู้คงจะดีใจ” ท่านพระยาสายตาเหม่อลอยนึกถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

    “เสร็จแล้วก็รออยู่ในห้องนี่ ประเดี๋ยวได้เวลาพ่อจะให้นางตำลึงมันมาเรียก แล้วนี่มันไปไหนเสียแล้วล่ะ” ท่านพระยาว่าพลางมองหาตำลึง

“เมื่อครู่ยังแต่งตัวให้ลูกอยู่เลย ไปไวเสียจริง” หญิงสาวพูดพลางส่ายหัว นึกถึงกิริยาลิงโลดของตำลึงที่มักจะทำกิริยาผิดกับหญิงทั่วไป

“มันคงออกไปดูขบวนขันหมากเช่นบ่าวคนอื่นๆ กระมัง ลูกเตรียมตัวเสียเถิด พ่อจะออกไปรับขันหมาก” ท่านพระยาพูดพร้อมหันหลัง ทิ้งให้ผู้เป็นธิดาเก็บอาการตื่นเต้นไว้ในห้องเพียงผู้เดียว สายตาพลางทอดออกไปทางประตู รอสาวใช้คนสนิทมาร้องเรียก