คือผมตั้งความปราถนาในใจว่า นับจากวันนี้จะตั้งกระทู้เพื่อแบ่งปัน ความคิด ความรู้ศึกดีๆในเชิงศาสนา อย่างน้อยน้อยวันละ1กระทู้จวบจนถึงวันเกิดของผม ซึ่งขอความร่วมมือผู้ที่ตอบกระทู้รบกวนช่วยแสดงความคิดเห็นอย่างสร้างสรรด้วยครับ

เนื่องว่าวันนี้ผมมีโอกาสไปทำบุญ100วันปู่คนหนึ่งของผม และได้เลี้ยงเพล ทำให้นึกถึงสำนวนคำเมืองหนึ่งคือ "สบายอย่างตุ๊"

ที่ว่า สบายอย่างตุ๊ก็เพราะ พระในภาคเหนือนั้น "จะกิ๋นก่มีคนดา กิ๋นแล้วก่มีคนแผ้ว บ่ต้องเซาะว่าก่มีกิ๋น" ตรงจุดนี้คนถึงมองว่าเป็นตุ๊นั้นสบาย

แต่ผมกลับมาว่า การเป็นพระนั้นสบาย เพราะสงฆ์นั้น ไม่ทุกข์เพราะขวนขวายหาทรัพย์ ไม่ทุกข์เพราะแสวงหาทรัพย์ ไม่ทุกข์เพราะรักษาทรัพย์ ไม่ทุกข์เพราะเสียทรัพย์

ในสภาพสังคมปัจจุบันของผู้ครองเรือน ย่อมต้องแสวงหาทรัพย์ เมื่อไม่พอก็ต้องแวงหาเพิ่ม เมื่อมีทรัพย์ก็ต้องแสวงทรัพย์อื่นเพื่อรักษาทรัพย์นั้น พูดง่ายๆคือ หาเงินเพื่อได้ปัจจัย หาเงินเพื่อรักษาปัจจัย นอกจากหาเงินเพื่อซื้ออะไรต่างๆมาเพื่อเลี้ยงชีพ ยังต้องจ่ายค่าต่างๆอีก จ่ายไม่ครบก็ตัด ก็ยึด เทียบกับกันแล้วทำไมคนยังแสวงหาความทุกข์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อความสุขเล้กๆใส่ตัว

น่าเสียดายที่ผมก็รู้ตัวดีว่าชาตินี้คงไม่มีวาสนาในการถือบวชบำเพ็ญ เนกขัมมะไปชั่วชีวิต บางทีหากเราลดการขวนขวายแสวงหา อยู่กับคำว่าพอดี บางทีเราก็อาจจะไม่ทุกข์มากมายนักก็ได้