หากถามคำว่า " เรา " กับคนทั่วๆไปว่า คำๆนี้หมายถึงอะไร  บางคนอาจจะตอบว่าหมายถึงตัวเราที่รวมร่างกายไปด้วย
บางคนอาจจะหมายถึงจิตใจเท่านั้น   ทำไมคนเราจึงคิดไม่เหมือนกัน  และที่ต่างกันนั้นเป็นเพราะอะไร...?

หาก เรา หมายถึง    ตัวๆเองที่รวมร่างกายด้วย    ระดับความรู้สึกนี้เป็นระดับความรู้สึกของบุคคลทั่วไป ยังรู้สึกว่าจิตใจ
กับร่างกายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

หาก เรา หมายถึง    ร่างกายและจิตใจ   จะรู้สึกเมื่อบุคคลนั้นมีการพัฒนาทางจิตไม่ว่าทำสมาธิแบบต่างๆในศาสนาอื่น,เจริญสติ
ในศาสนาพุทธจะเริ่มรู้สึกว่า จิตใจกับร่างกายนั้นแยกกัน จิตใจไม่เป็นเนื้อเดียวกับร่างกายอย่างแต่ก่อน

หากเรา หมายถึงจิตใจ อย่างเดียว   ในศาสนาอื่นจะเริ่มรู้สึกเมื่อบุคคลนั้นทำสมาธิได้ลึกจนสงบระดับหนึ่ง รับรู้ได้เพียงความรู้สึก
ทางจิตส่วนทางร่างกายนั้น ความรู้สึกดับไป เมื่อการทำสมาธินั้นได้เพียรทำจนเห็นเช่นนี้บ่อยครั้ง สติจะเริ่มรับว่าร่างกายกับจิต
เป็นคนละส่วนกัน,สำหรับในศาสนาพุทธ  หลังจากผู้ปฏิบัติผ่านความเห็นได้ร่างกายไม่ใช่เรา  ร่างกายเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้
มีการเสื่อมสลาย  จะเห็นหลังจากมีความรู้สึกจิตลอยตัวอยู่โดดๆ เหมือนกับขาดหลักยึดเกาะบางอย่าง  ในการปฏิบัติช่วงหนึ่ง

หากคำว่า" เรา  "  ไม่มีความหมายใดใด,ไม่มีเราในที่ใดใด, ไม่มีอะไรที่เป็นเรา ,ไม่มีเราที่เป็นอมตะที่เที่ยงแท้ , ไม่มีการแบ่งแยกว่าเป็น
เราไม่มีเขา  มีแต่ธรรมชาติที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอยู่แทรกซึมในทุกๆสิ่งที่มีในโลก  ผู้ที่รู้สึกเช่นนี้ได้  มีแต่ในศาสนาพุทธเพียง
ศาสนาเดียวนับแต่พระโสดาบันขึ้นไปเท่านั้น...