กลอน ผู้มีปัญญาทึบปฏิเสธ ทุกสิ่งว่า "ไม่มี" ไปเสีย   และ กลอนผู้เห็นผิดว่า "เที่ยง"      

ส่วนที่ เห็นว่าทุกสิ่ง "ไม่มี"

คำว่า "อนัตตา" พาวนให้ผู้หลง       เห็นผิดปลงใจคิดว่า "ไม่มี"
ปฏิเสธทุกสิ่ง แม้ธรรมดีดี               ที่พระทรงศรีตรัสสอนไว้ดีแล้ว
กลายเป็นผู้ปัญญาบอดแต่ตาใส       เห็นผิดไปเลยจากธรรมดังแก้ว
ด้วยธรรม 2 มีมาแต่เดิมแล้ว          1.เป็นดังแก้ว คืออสังขตธรรม

2.นั้นหมองคล้ำ คือสังขตธรรม       ทั้ง 2 ธรรมนั้น "มี" ไม่ใช่ "ไม่มี"
แต่ผู้ขาดปัญญา หลงไปไม่ใยดี       เป็นผู้ที่เลยไป จากธรรมพุทธองค์
พระพุทธเจ้าทรงสอน "อนัตตา"       ให้พิจารณา "นั้นไม่ใช่ตน"
ด้วยการปฏิบัติอย่างไม่สับสน          เกิดธรรมดลปัญญาแจ้งพระนิพพาน      

เป็นผู้มีปัญญาแจ้งในธรรม 2          ตามคำสอน จึงละกิเลสในสันดาน
แต่ผู้ปัญญาทึบกลับสืบสาน             เห็นพิศดาร ว่าทุกสิ่ง "ไม่มี" เอย.


ส่วนที่ 2 เห็นว่าเที่ยง

วงปฏิจะ นั้นสืบทอดกันเกิด               ซึ่งบังเกิดเป็นปัจจัยสืบเนื่องกัน
ทยอย เกิด-ดับ อยู่เป็นเช่นนั้น            ผลักดันกันปรากฏดังมายา
ซึ่งก็เป็นอนิจจังไม่เที่ยงหนอ             เพียงแต่ก่อเกิดตั้งอยู่แล้วลับลา
ผู้ที่เห็นว่า "เทียง" ย่อมขาดปัญญา      เหมือนแสวงหา แก่นของต้นกล้วย
      
แม้แต่ร่างกายก็ไม่เทียงผันแปร            และใจก็แปลกแท้ ยังแปรผัน
กายและใจ ไม่เที่ยงอย่างเห็นเห็นกัน    แต่บางคนนั้นกลับว่าเที่ยงในทิฏฐิ
จึงเป็นผู้ขาดปัญญาเหลือขนาด          จินตนาวาด ว่าเที่ยงในความคิด
เป็นทิฏธิปักแน่นในความเห็นผิด          เป็นผู้ติดกับดักแห่งวัฏฏสงสารเอย.