กลอนที่ 1. แต่งปัจจุบัน เรื่องหาสิ่งจริงแท้ไม่ได้ในธรรมชาติที่เป็น สังขตธรรม

   กายก็ไม่ใช่ของเรา      แม้ใจเรา นั้นไม่ใช่เรา.
แม้ถือว่าเป็นเราเขา        เมื่อยึดเอา ก็ไม่เที่ยงแท้
เมื่อหลงอยู่เพราะไม่รู้     จึงเข้าสู่สุขทุกข์ ที่ผันแปร
สืบเนื่องอยู่สุดทางแก้     ด้วยพ่ายแพ้ กิเลสอยู่เนื่องๆ

กลอนที่ 2. แต่งเมื่อปี 2550  เรื่องการเข้าใจผิดในเรื่อง อนัตตา

   เข้าใจผิด ในอนัตตา         หลงไปว่า ไม่มีตน
รู้เถิด เข้าใจสับสน               เป็นการพ้น เลยความจริง
   ด้วยขันธ์ ย่อมเกิดดับ        เปลี่ยนสลับ เป็นอย่างยิ่ง
กลับกลายเป็นได้หลายสิ่ง      แต่ที่จริง ไม่ใช่ตัวตน

กลอนที่ 3. แต่งเมื่อปี 2550   เรื่อง สติ สมาธิ ปัญญา

    สตินั้นควรฝึกฝน          พัฒนาจนเป็นปัจจุบัน
จนจิตรู้อย่างเท่าทัน         จับรูปนามนั้น  ทันใด
สมาธิหยุดให้เป็นหนึ่ง       สงบตรึง เกิดญาณ ภายใน
ปัญญาตัดไม่เหลือใย        ผ่องอำไพ เมื่อถึงธรรม

---
    สติ       มีหน้าที่   จับ
    สมาธิ    มีหน้าที่   หยุด
    ปัญญา   มีหน้าที่   ตัด

   ตามพระไตรปิฎกและอรรถกถา
---

กลอนที่ 4. แต่งเมื่อปี 2550  เรื่อง รู้จริง คืออริยสัจ 4

    รู้จริง คือรู้จักทุกข์      รู้ให้สุดจนถึงเหตุ
    รู้ดับทุกข์ที่อาเพศ      รู้ทางดับเหตุแห่งทุกข์เอย.

    หมายเหตุ ยังมีกลอน 6 ที่เพิ่งเขียนเกี่ยวกับตนเองตอนยังเรียนและปฏิบัติธรรมเมื่อวัยหนุ่ม แต่กลัวจะเลี้ยน เพราะผมแต่งยังไม่ถูกและการสัมผัสก็ยังแพล่งๆ อยู่มาก จึงละไว้ก่อน