"โลกนี้...มันก็สม่ำเสมอดีอยู่หรอก 
ที่มันไม่สม่ำเสมอนั้น...เพราะจิตของเราหลงไปอุปาทานมั่นหมายมันเสียแล้ว  เช่นต้นไม้ในป่า
นี้แหละ ต้นนี้มันโตไป ต้นนี้มันเล็กไป ต้นนี้มันสูง
ไป ต้นนี้มันเตี้ยไป 
นี่ ! เราก็พูดแต่เรื่องของเรา ต้นไม้มัน ก็ไม่ว่าของมันยาวหรือสั้น มันก็เป็นของมัน อยู่...อย่างนั้น
.
อารมณ์เกิดมา
จากตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ  มันก็เป็นอยู่ของมัน อยู่...อย่างนั้น 
ถ้าจิตมันรู้เรื่องแล้ว ก็ปล่อย...ปล่อย...
มันไปทางตา ก็ดี  ทางหู ก็ดี  ทางจมูก ก็ดี  ทางลิ้น ก็ดีท ทางกาย ก็ดี  ทางใจ ก็ดี  ถ้าเห็นสภาพมันเป็นอย่างนั้น มันก็...ปล่อย 
รับรู้แล้ว มันก็ปล่อย... 
อารมณ์ ทั้งหลายนั้นมันก็เสมอกัน 
ไม่มี...อะไรดี 
ไม่มี...อะไรชั่ว 
มันจะดี หรือมันจะชั่ว  ก็เพราะเราไปมีอุปาทาน
มั่นหมายมัน เท่านั้น 
ตัวอารมณ์...มันเป็นอยู่อย่างนั้นของมัน 
ถูกสมมติขึ้นมา ในจิตใจของเรา เราก็ไปสำคัญ
มั่นหมายว่า...มันเป็นที่จิตอย่างนั้น 
จากนั้น...เราไปแบกมัน มันก็หนัก 
ความหนักนั้นก็ทำให้เกิดทุกข์ขึ้นมา 
ทีนี้จะวางก็วางไม่ได้...ทำไม จึงวางไม่ได้ ? 
ก็เพราะนึกว่า ของหนักนั้นมันดี 
คิดว่าวางแล้ว มันจะไม่ได้ดี จึงไม่ยอมวางมัน 
อย่างบุรุษคนหนึ่งแบกต้นไม้มา ถามว่าหนักไหม ? หนักก็วางมันเสียที่นี่ 
เขาไม่ยอมวาง เพราะกลัวจะ ไม่ได้ 
สิ่งที่ได้จากการวาง...นั้น
มีอยู่...แต่เขาไม่เห็น มันก็แบกไป ดันไป จนกว่า...จะตายนั่นเอง."
----------------------------------------------------------------------
หลวงพ่อชา  สุภัทโท  วัดหนองป่าพง.