อยากถามผู้รู้ทุกท่านที่พอเข้าใจหลักการปฏิบัติ(ฝึกจิตหรือการภาวนา)ว่าการภาวนาด้วยอานาปานสติ16ขั้น(น่าจะเป็นแนวที่หนุนสอดคล้องกับสติปัฐฐาน4ใช่หรือไม่ครับ)เนี่ยมีความแตกต่างจากการอานาปานสติในกรรมฐาน40ยัง

เมื่อเข้าถึงกุศลจิตในจิต89 บางข้อก็ประหนึ่งเข้าถึงสติปัฐฐานครึ่งทางแล้ว เข่น 1. จิตที่เกิดพร้อมด้วยโสมนัสสเวทนา ประกอบด้วยปัญญา  ข้อนี้ จัดเป็นตัวสติในสติปัฐฐาน แต่ไปจัดอยู่ใน

การภาวนา หลักมีแค่2อย่าง รู้เวทนาในเวทนา และรู้จิตในจิต ให้เริ่มจากแยกรูปนาม แยกรูปนามคือ ยกจิตขึ้นความว่างจะเห็น กายก็ส่วนหนึ่ง จิตก็ส่วนหนึ่ง เมื่อแยกได้ก็ให้รู้ที่จิต จะเห็นจิตว่างเบา ไม่มีตัวตน(เว

ขันธ์5 รูป เวทนา สัญญา  สังขาร วิญญาน เกิดขึ้นมาแล้วดับไปเห็นได้ด้วยการกำหนดรู้ สติปัญฐาน สติปัฐฐานคือการกำหนดใน กาย เวทนา จิต ธรรม หยาบไปละเอียด คือ รูปฌาน อรูปฌาน เกิดที่ไหนขึ้นมา(อารมณ์) มีสติ

เมื่อจิตไม่ลงล็อค การภาวนาจึงวน วนอยู่กับสติปัฐฐาน4 กาย เวทนา จิต ธรรม จึงต้องทราบถึงจิตที่ทรงตัว ลงล็อคแล้วมีลักษณะอย่างไร 1.รูปนามปรากฏ เกิดดับในความว่าง 2.เป็นอารมณ์ปรมัตถ์ แต่ละอารมณ์ แต่ละขณะยึดไ

สัมมาสมาธิมีลักษณะว่าง เบา สงบ แผ่กว้างออกไปเป็นบรรยากาศ ล้อมนอบรูปนามกายใจนค้ ด้วยความว่างเบา เมื่อระลึกรู้ที่ไหน จิตก็จะไปที่นั้น ระลึกรู้อาการทาง กาย เวทนา จิต ธรรม ก็ไปที่นั่นทันที เป็นการภาวนา สต

มรรคมีองค์8เอาตัวที่เห็นได้ยาก 1.สัมมาสติ เป็นผู้พิจารณากายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม 2.สัมมาสมาธิ ฌาน1-8 เป็นผู้พิจารณาสติปัฐฐานด้วยมีสมาธิ 3.1ที่พร้อมไปกับ2 จึงเป็นมีสติสัมปชัญญะต่อเนื่อ