ตราบาปของวัยรุ่นใจแตก เป็นคุณแม่วัยใสตอนที่อายุ
ยังน้อย

วันนี้ได้รับความทุกข์ใจที่เคยก่อไว้  เรามีลูกตอนอายุน้อยมาก  มีลูกสาว2คน แล้วแยกทางกับพ่อเด็ก วันที่เราออกจากบ้านพ่อเด็กมา เราเอาลูกคนเล็กที่ตอนนั้นเพิ่งจะได้1ขวบ ออกมาด้วย ซึ่งใจจริงเราอยากเอาลูกมาทั้ง2คน เพราะด้วยวุฒิภาวะ และความไม่พร้อมด้านเงินทอง ไม่มีเงินสักบาทติดตัว ออกมาอยู่บ้านแม่ตัวเองได้ไม่กี่เดือนก็ออกมาเช่าห้องทำงานที่เอาลูกไปด้วยได้ จนเริ่มตั้งหลักได้ ส่วนลูกสาวคนโตอายุ 2-3 ขวบเราทำได้แค่ให้ทางบ้านพ่อเด็กดูแล ก็คือย่า จากวันนั้นเวลาผ่านมา 8-9 ปี เราติดต่อลูกคนโตอยู่เรื่อยๆ และโอนเงินให้แต่ไม่ใช่ทุกเดือน เพราะเราก็มีลูกคนเล็กที่ต้องดูแลเอง เเละภาระอื่นๆ จนตอนนี้เราเริ่มโตขึ้นมาก และมีความรับผิดชอบมากขึ้น เพิ่งจะได้เจอลูกสาวคนโตอีกครั้งในรอบ 1 ปี เราเพิ่งจะพร้อมที่จะถามกับลูกว่า อยากมาอยู่กับเรามั้ย  แต่ถ้าไม่ ถ้าลูกอยากอยู่กับย่าที่เลี้ยงดูมา เราก็ไม่บังคับ เราแค่อยากได้ยินจากปากเพื่อความสบายใจ ลูกสาวบอกว่าอยากมาอยู่ด้วย แต่ห่วงย่าเพราะไม่มีคนดูแล(ย่าเขาเพิ่ง41) ตอนนี้ลูกสาวคนโต เรา10 ขวบ ย่าเขาให้เดินขายน้ำส้มส่วนย่าเขาขับรถไปส่งตามจุดต่างๆตามร้านอาหาร  ตามชายหาด ไม่ค่อยได้เรียนหนังสือ และถูกดุเวลาขายได้น้อย(ข้อมูลนี้มาจากลูกสาวคนเล็กที่พี่เขาเล่าให้ฟัง)  เราเพิ่งรู้ความลำบากของลูกและการเอาเปรียบของผู้ใหญ่ที่หากินกับเด็ก ตอนนี้เราห่วงลูกมากและอยากเอามาดูแลเอง เเต่ย่าเขาไม่ยอมเพราะไม่มีคนหาเงินให้เขาบวกกับเขาเลี้ยงมา ส่วนพ่อของเด็กไม่เคยมาดูแลใส่ใจ รับผิดชอบทั้งลูกที่อยู่กับเรา และลูกที่อยู่กับแม่เขา คือย่าของเด็ก ทั้งๆที่อยู่ในอำเภอเดียวกัน เราคุยกับลูกจนเข้าใจ และบอกลูกว่า ให้เรียนให้จบปีนี้แล้วเราจะรับมาอยู่ด้วย พอย่าเขารู้ก็ขู่เราว่า เราใจดำที่จะเอาลูกคืน และลูกจะไม่มาหาเราอีก เราจะทำยังไงได้บ้างคะ เราสงสารลูกมาก รู้สึกผิดกับลูกมาก ตอนนี้ทุกข์ใจมาก ลูกสาวคนเล็กก็รอคอยที่จะให้พี่มาอยู่ด้วย เราควรจะเริ่มจากตรงไหนคะ ถ้าจะทำเรื่องเอาลูกมาอยู่ด้วย

ปล. เราไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับพ่อเด็ก