การเลี้ยงดูของครอบครัวผมคือให้อยู่ในกรอบในขอบเขตของพวกเขาชี้นกเป็นนกชี่ไม้เป้นไม้ ตั้งแต่เกิดมาชีวิตเราดีมากช่วงประถม โพอเข้ามัธยมตเข้าสู่วัยต่อต้านเรารู้สึกว่าพ่อแม่ทำกับเรามากเกินไป จนอึดอัด รำคาญ ใช้ชีวิตตามที่พวกเขาบอกตลอด พวกเขาดูแลดีนะห่อช้าวให้ไปโรงเรียนทุกวันจนเพื่อนอิจฉา อะไรก็ไม่ได้ซื้อเองพ่อแม่หามาให้ บางครั้งเราก็อยากทำอะไรเองบ้างแต่พวกเขาก็จะดุ ไม่ปล่อยให้ไปไหนมาไหน16:00ต้องเข้าบ้านแล้ว แค่เล่นกับเพื่อนบ้านยังดุ

แม่เป็นคนใจร้อนไม่เข้าใจอะไรง่ายๆ ตอนดีก็ดี ตอนร้ายก็ร้ายจนเรากลัว เสียงดัง ด่าเก่ง ไม่ได้เรื่องไม่มีงานทำ
พ่อเป็นคนใจเย็นมากนิ่งเงียบแต่ไม่รับฟังสิ่งที่เราพูด เหยียดรสนิยมคนอื่น ทำงานเก่ง ตอนแรกเรานึกว่าเขาเป็นเซฟโซนแต่ไม่เลย

พวกเขาหวังกับเราไว้สูงมาก จนรู้สึกกดดันตั้งแต่เด็กเพราะเป็นพี่คนโตด้วย

พวกเขาอยากให้เราทำงานราชการซึ่งเราเคยไปฝึกงานที่นั้นแล้วรู้สึกไม่มีความสุขมันน่าเบื่อ เราคิดว่าชีวิตมันเป็นชีวิตของเราเราควรทำให้มันมีความสุข ไม่ใช่มาทำตามคนอื่นบอก พวกเขาทำให้เราเกิดมามีหน้าที่ดูแลให้เราโตส่วนชีวิตที่เหลือคือการเอาตัวรอดเองจากที่เราเรียนรู้มาใช้ แต่ตั้งแต่จำความได้พวกเขาบอกให้เราเลี้ยงดูพวกเขาเอาเงินเดือนให้แบ่งกัน แค่พวกเขาพูดแบบนั้นตั้งแต่เล็กจนโตเราก็คงไม่อยากมีชีวิตแบบนี้ หนักใจไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเลยสักนิด ตอนแม่มีน้องได้6เดือนเรา10ขวบ เขาใช้เราทำทุกอย่างเราเหนื่อยมากตอนนั้นจนอยาก .ฆ.ต.ต.แต่เราไม่กลัว กลัวคนไม่มาเจอเราตอนที่เอามีดแทงกลัวตายจริง บางวันที่พวกเขาเอาแต่โทษเราเราก็คิดนะว่าถ้าเราตุยไปพวกเขาจะรู้สึกผิดกันบ้างไหม น้อยใจมากแต่ไม่เคยพูดออกมาเลยสักครั้ง พวกเขามักจะเห้นเราเป็นคนร่าเริง ระหว่างนี้เราคิดเรื่องจะหนีออกจากบ้านทุกวันเรารอวันนั้นมาถึง บางทีอาจจะส่งเงินมาให้ ฝากถามจากลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกัน เขาเป็นเซฟโซนเดียวรับฟังเราทุกอย่างเรื่อง ^{ผมสบายใจมาก} เขาแอบห่วงเรานะที่เราจะทำแบบนั้น