ยอมรับนะคะว่าเป็นเด็กที่มีความทะเยอทะยานสูง   หัวดื้อหัวรั้น ไม่ยอมฟังใครง่ายๆ   เพราะเกิดมาในครอบครัวที่ต้องช่วยเหลือตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เผชิญกับโลกภายนอกตั้งแต่อายุ10ขวบ เพราะปู่ที่เป็นเสาหลักครอบครัวล้มป่วย  ก็เลยกลายเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองไว เหมือนจะโตมากกว่าอายุ เพราะต้องเป็นเสาหลักแทนปู่มาตั้งแต่เด็ก แต่ในความคิดที่ต่างออกไปจากคนอื่น จะคอยปรึกษาคนที่อายุมากกว่าอยู่เสมอๆนะคะว่าที่เราคิดมันควรหรือไม่ควร ดีหรือไม่ดี  ควรพัฒนาไปทางไหนหรือควรปรับปรุงทางไหน  อาจจะเกริ่นยาวไปหน่อย แต่ช่วยแนะนำทีนะคะ เพราะไม่อยากให้ย่าทะเลาะกับญาติพี่น้องของท่าน จึงหาที่พึ่งทางใจทางอื่นแทนที่จะปรึกษาย่า เพราะย่าอายุ70กว่าก็ไม่ยากให้ท่านรับเรื่องเครียดไปคิดให้ปวดหัว  เรื่องมีอยู่ว่าเราคอยดูแลเพื่อนคนนี้มาตลอด ด้วยความว่าอายุเท่ากันและเป็นญาติพี่น้องฝั่งของย่า เราจึงพยายามบอกพยายามเตือนเขาไปในทางที่ดีตลอด เพื่อนพึ่งเลิกกับแฟนไป ด้วยความเป็นห่วงเพราะมันไม่ทันคน เราจึงบอกว่าขึ้นรถมาหาเราไหม เดี๋ยวเราไปรับที่หมอชิต ไปทำงานกับเราก็ได้ แล้วประโยคที่ได้กลับมาคือ ก็รู้แม่กูบ้านกูเขาคิดกับยังไง