คือหนูอายุ14ค่ะอีกไม่กี่เดือนก็จะ15แล้วหนูไม่เหลือใครแม่เสียตั้งแต่6ขวบค่ะหลังจากนั้นญาติฝั่งพ่อก็คือย่ามารับไปเลี้ยงดูคะแรกๆๆทุกอย่าดูดีมากค่ะดีทุกอย่างเลยจริงๆๆแต่หลังจากนั้นไม่กี่ปีมันก็เปลี่ยนไป ตอนเด็กๆๆหนูช่วยย่าทำงานบ้านทำนั่นทำนี้แทบทุกอย่างแต่ย่าก็ไม่เคยมองเห็นสิ่งที่หนูทำต่างจากพี่ที่เป็นญาติอีกคนไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างแต่ย่ากับชื่นชมเอาใจเป็นอย่างดีไม่เคยด่าไม่เคยบ่นไม่เคยว่า ตัดมาที่หนูที่ทำแทบทุกอย่างที้สามารถทำได้แต่กลับโดนด่าโดนว่าโดนตีหลังจากนั้นพอหนูเริ่มอยู่ช่วงป.4-6ช่วงนั้นหนูทรม่นมากคิดจะฆ่าตัวตายแต่ก็ได้แค่คิดเพราะทำจริงๆก็ใจไม่ถึงพอหนูโดนอดข้าวอดน้ำโดนตีโดนว่าโดนด่าทุกวัน ย่าจะพูดกับหนูดีๆและดีกับหนูแค่ตอนที่เขาต้องการใช้เงินไปรร.ตอนนั้นหนูก็ไม่ได้ไปรร.ก็ปั่นจักรยานไปทุกวัน กลับมาบ้านก็โดนตีโดนด่าซ้ำๆๆวนๆๆไปอยู่แบบนี้ญาติเข้ามาช่วยแล้วให้หนูไปอยู่ด้วย แล้วไม่นานก็มีอาที่กรุงเทพมารับหนูไปเลี้ยงตอนนั้นหนูเหมือนหลุดออกจากนรกคิดว่ามันคงดีมากดีแล้วจริงๆๆๆแต้ก็ไม่หนูยอมรับว่าบางเรื่องบางทีหนูก้ไม่ได้ดีเสมอไปแต่หนูก็ปรับก้เปลี่บนมาตลอดมีแต่อาที่เขาไม่เคยรับฟังอะไรหนูเลยสักอย่างเขาใช้แต่อารมณ์ทำอะไรผิดนิดฟน่อยจากเรื่องเล็กๆก็กล่ยเป็นเรื่องใหญ่พูดย้ำหนูอยุ่ตลอดว่าให้กลับไปอยู่กับย่าออกไปจากบ้านกูอีตัวปัญหาสร้างแต่ปัญหาทำอะไรก็ไม่เคยได้ดั่งใจ บ่งทีก็อยากนะหนีๆๆไปให้ไกบเหมือนกันแต่หนูไปไหนไม่ได้ เขามีพระคุณกับหนูมากหนูไม่เคยลืม แต่เขาก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ทำให้หนูเจ็บปวดเหมือนกันหนูไม่รู้จะพูดจะอธิบายยังไวให้พี่ๆคนอื่นได้เข้าใจแต่วันนี้ หนูมืดไปหมดเลยไม่นุ้จะหาทางออกยังไงเขาบอกหนูว่าเรียนจบม.3ให้ไสหัวออกไปจากบ้านเขากลับไปอยู่กับย่าหนูไม่อยากไปไม่อยากกลับไปที่ตรงนั้นแล้ว หนูคิดตลอดคิดมาทุกครั้งที่เขาพูดแต่ก้ไม่เคยได้คำตอบจบม.3นี้หนูจะเริ่มต้นชีวิตยังไงหนูจะทำยังไงดี จะต้องทำยังไงก้อนจะออกไปอยุ่ที่ไหน หนูควรเริ่มต้นยังไงดีคะมีที่ไหนรับทำงานมั้ยคะหนูทำได้หมดเลยขอแค่หนูมีที่ซุกหัวนอนก็พอค่ะ