(ขออนุญาตแทนตัวเองว่าหนูนะคะ) เริ่มจากตอนช่วงชั้นอนุบาลค่ะ หนูไม่ค่อยได้ใช้เวลากับคุณแม่
ซักเท่าไหร่ เจอหน้าก็ไม่ได้คุยกัน เรียกว่าไม่ได้สนิทกันเหมือนแม่ลูกคู่อื่นๆ หน้าที่การเลี้ยงดูจึงกลายไปเป็นของคุณพ่อ เป็นแบบนี้เรื่อยมาจนวันนึงคุณแม่ได้ไปทำงานที่ต่างประเทศ เท่าที่จำความได้ตอนนั้นหนูอายุแค่ 6-7 ขวบเองค่ะ นับจากนั้นคุณพ่อก็เป็นคนเดียวที่ดูแลหนูกับพี่สาว ท่านดูแลหนูดีมากๆ ค่ากินค่าอยู่คุณพ่อรับผิดชอบคนเดียวหมดเลยค่ะ เวลาจะทำอะไรก็คำนึงถึงความสุขของลูกเป็นอันดับหนึ่งเสมอ
พอหนูอายุได้ 10 ขวบก็เห็นคุณพ่อโทรคุยกับคุณแม่อยู่บ่อยๆ แต่มันไม่ใช่คำพูดที่หวานชื่นเหมือนเมื่อก่อน ได้ยินเพียงเสียงที่แลดูแล้วรำคาญซึ่งกันและกันมาก พวกท่านเอาแต่คุยเรื่องเงินและเรื่องลูก แต่ละคำที่ออกมาจากปากพวกท่านไร้ซึ่งน้ำเสียงที่รักและห่วงใย เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นบ่อยครั้งและเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนี้(ปัจจุบัน)คุณแม่โทรมาแล้วท่านพูดว่า "อีก 2-3 วันแม่จะกลับแล้วนะลูก" หนูดีใจ ตกใจและเสียใจ หนูรับรู้ความรู้สึกของตัวเองว่าไม่ต้องการผู้หญิงคนนี้ แต่หนูไม่ได้โกรธหรือเกลียด หนูแค่รู้สึกว่าการที่ใช้ชีวิตแบบที่มีเพียงแค่พ่อรู้สึกเซฟโซนมากกว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ