สวัสดีค่ะ เราจะมาเล่าปัญหาชีวิตที่เฮงซวยของหนูให้ทุกคนได้อ่าน ปัจจุบันหนูอายุ16ค่ะ ใช่ค่ะ16หลายคนอาจจะคิดว่าเป็นเด็กอาจจะตัดพ้อหรือต่างๆนาๆไร้สาระแต่ขอให้ได้อ่านก่อนนะคะ อยากระบายมากมันไม่ไหว
ตั้งแต่จำความได้ พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กซึ่งหนูก็อยู่กับฝั่งทางพ่อ ยอมรับเลยว่าเป็นคนที่ขาดความอบอุ่น คนในครอบครัวทางฝั่งพ่อหนูซึ่งดีเลยแหละค่ะ หนูก็ไม่ได้สนิทกับพ่อหรือพ่อหาเงินให้ใช้นะ ทางคุณอาและสามีของอา จะเอ็นดูเรามากเลยเลี้ยงดูเราและย่าตอนเด็กๆพี่ๆทุกคนอิจฉาเรามากเลยที่มีแต่คนเอาใจเราเอ็นดูเราแต่เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจเลย พอเริ่มโตมาคุณอาเราก็มีลูกตอนนั้นเราก็มีดีใจและแอบเสียใจอยู่นะคะเรากลัวเขาไม่รักเราเหมือนเดิมเรากลัวเขาสนใจแต่ลูกของเขา เรากลัวการถูกทิ้งอีก แต่เขาก้เลี้ยงดูเหมือนเดิมเราโตมาโดยที่ไม่เล่าปัญหาให้ใครฟังเลย ในช่วงอายุ12-13 เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้น เริ่มทำตัวไม่น่ารัก ดื้อ หนีเที่ยวมั่งทำไรไม่ดีมั่ง เพราะเราคิดมากกับตัวเองเลยไม่อยากอยู่บ้านมันรู้สึกดิ่งมากๆเลยนะทุกคน พอเริ่มโตขึ้นในช่วงประมาณ
อายุ14-15 หนูเป็นอินฟลูซึ่งหารายได้ทาง อจ. ค่ะ เดือนหนึ่งหาได้ไม่ต่ำกว่า30,000 สบายเลยหาตังใช้เองไม่รบกวนใครเลยเราอยากทำอะไรก้ทำ ไม่สนใจใครเลย เพราะก้ไม่มีใครสนใจเราเหมือนกันแต่ความรู้สึกลึกๆมันโคตรว่างเปล่าเลยทุกคน จะสุขก็สุขไม่เต็มที่มีน้ำตาทุกครั้งที่อยู่คนเดียว พอมันกำลังจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
จนมาถึงเราอายุ16ซึ่งปีที่แล้วไอจีเราบินถาวรตอนนั้นเราคิดอยาก ฆตตมากเลย มันไม่ไหวเลยตอนนั้นหูมันอื้อไปหมด จะหันไปทางไหนก้ไม่ได้ ปรึกษาได้แต่กับเพื่อน ครอบครัวไม่เห็นน้ำตาเรามาตั้งแต่8ขวบ
หนูอ่ะชอบทำตัวเก่งอยู่ตลอดอวดเก่งบ้างไม่แคร์นั่นนู่นนี่มีแต่คนบอกว่าหนูเก่งทุกๆคนที่รู้จักหนูเขาบอกว่าหนูเก่ง บ้านรวยนั่นนี่ น่าอิจฉาฮอตก็ฮอตชีวิตก็ดี ฐานะก็ดีอยู่หรอกนะแต่เขาไม่ได้รักเราขนาดนั้นหรอกที่จะให้เราสบาย ตอนนั้น หนูต้องแบกหน้าตัวเองยังไงหนูเหนื่อยจนใช้คำว่ารับมันไม่ไหวแล้ว
จนปัจจุบันนี้ก้ได้กลับมาพึ่งพา อาและย่า ขอตังใช้ไปเรียนบ้าง แต่หนูก้ยังมีช่องทางการหาตังอยู่แต่ก้ไม่เยอะอะไร
เคยมีครั้งหนึ่งไม่นานหรอกเคยทำไรไม่ถูกใจคนในบ้าน เขาบอกเรามาว่า ที่เขาส่งเสียให้ใช้ตังเพราะเขาสงสารล้วนๆ ไม่ให้ก็เหมือนไม่มีที่อยู่ที่กิน หนูเกลียดคำว่าสงสารที่สุดแล้วในชีวิตทำไมต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ด้วยทั้งชีวิต คนอื่นด่าหนูไม่เจ็บเท่าคนที่บ้านด่าเลย ตอนนี้พี่ๆน้องๆที่เคยอิจฉามีแต่คนหัวเราะเยาะเรา ทั้งที่หนูพึ่งจะอายุ16เองนะ หนูไม่มีความสุขเลยไม่มีมานานแล้ว หนูเป็นคนที่ร่าเริงมากต่อหน้าคนอื่นกับเพื่อนๆ แต่พอกลับบ้านมาหนูแทบไม่อยากพูดกับใครถึงพูดก็พูดหยาบทำสีหน้าไม่ดีเพราะหนูอึดอัด
กินข้าวหนูยังต้องกินคนเดียวถึงมันจะเหงาแต่มันสบายใจมากแต่บางทีก้มีน้ำตาซึ่งมันไม่อร่อยเอาซะเลยย☹️ แต่มันก็ดีกว่าการที่กินกับครอบครัวแล้วอึดอัดไม่เป็นตัวเอง หนูปลอบใจตัวเองจนไม่รู้จะปลอบใจยังไงแล้วว บางทีเพื่อนชอบทักว่าทำไมนั่งเหม่อบ้าง ลืมบ่อยบ้างร้องไห้ง่ายบ้าง เปลี่ยนไปมากเลยนะรู้ตัวมั้ย ชีวิตโอเคใช่มั้ย เหนื่อยมั้ย คือมันโคตรดีใจที่โดนถามแบบนี้อ่ะเขาเป็นคนที่เราเจอตอนโตเขายังเข้าใจเรามากกว่าครอบครัว ถ้าครอบครัวใส่ใจหรือมีใครรักหนูบ้างก็คงดีเนอะ คิดมาจะปีกว่าแล้วว่าเราอยู่ต่อก็เหนื่อยใจ หนูพยามลองใช้ชีวิตแล้วว่าเอออยู่ต่อเดี๋ยวก็อาจจะดีขึ้นลองดูอีกเดือนสองเดือน จนมาถึงวันนี้ หนูไม่เคยมีความสุขจริงๆเลยหนูเหนื่อยที่จะต้องเติบโตด้วยตัวเองคิดจนสมองจะแตกอยู่แล้วไม่เหลือคำปลอบใจตัวเองแล้ว ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้อะเนอะ หนูเหนื่อยจัง
‘’ทำไมชาตินี้ไม่มีใครเลือกหนูเลย🙁
อยู่ก็ได้ จากไปก็ยินดี
ตั้งแต่จำความได้ พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กซึ่งหนูก็อยู่กับฝั่งทางพ่อ ยอมรับเลยว่าเป็นคนที่ขาดความอบอุ่น คนในครอบครัวทางฝั่งพ่อหนูซึ่งดีเลยแหละค่ะ หนูก็ไม่ได้สนิทกับพ่อหรือพ่อหาเงินให้ใช้นะ ทางคุณอาและสามีของอา จะเอ็นดูเรามากเลยเลี้ยงดูเราและย่าตอนเด็กๆพี่ๆทุกคนอิจฉาเรามากเลยที่มีแต่คนเอาใจเราเอ็นดูเราแต่เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจเลย พอเริ่มโตมาคุณอาเราก็มีลูกตอนนั้นเราก็มีดีใจและแอบเสียใจอยู่นะคะเรากลัวเขาไม่รักเราเหมือนเดิมเรากลัวเขาสนใจแต่ลูกของเขา เรากลัวการถูกทิ้งอีก แต่เขาก้เลี้ยงดูเหมือนเดิมเราโตมาโดยที่ไม่เล่าปัญหาให้ใครฟังเลย ในช่วงอายุ12-13 เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้น เริ่มทำตัวไม่น่ารัก ดื้อ หนีเที่ยวมั่งทำไรไม่ดีมั่ง เพราะเราคิดมากกับตัวเองเลยไม่อยากอยู่บ้านมันรู้สึกดิ่งมากๆเลยนะทุกคน พอเริ่มโตขึ้นในช่วงประมาณ
อายุ14-15 หนูเป็นอินฟลูซึ่งหารายได้ทาง อจ. ค่ะ เดือนหนึ่งหาได้ไม่ต่ำกว่า30,000 สบายเลยหาตังใช้เองไม่รบกวนใครเลยเราอยากทำอะไรก้ทำ ไม่สนใจใครเลย เพราะก้ไม่มีใครสนใจเราเหมือนกันแต่ความรู้สึกลึกๆมันโคตรว่างเปล่าเลยทุกคน จะสุขก็สุขไม่เต็มที่มีน้ำตาทุกครั้งที่อยู่คนเดียว พอมันกำลังจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
จนมาถึงเราอายุ16ซึ่งปีที่แล้วไอจีเราบินถาวรตอนนั้นเราคิดอยาก ฆตตมากเลย มันไม่ไหวเลยตอนนั้นหูมันอื้อไปหมด จะหันไปทางไหนก้ไม่ได้ ปรึกษาได้แต่กับเพื่อน ครอบครัวไม่เห็นน้ำตาเรามาตั้งแต่8ขวบ
หนูอ่ะชอบทำตัวเก่งอยู่ตลอดอวดเก่งบ้างไม่แคร์นั่นนู่นนี่มีแต่คนบอกว่าหนูเก่งทุกๆคนที่รู้จักหนูเขาบอกว่าหนูเก่ง บ้านรวยนั่นนี่ น่าอิจฉาฮอตก็ฮอตชีวิตก็ดี ฐานะก็ดีอยู่หรอกนะแต่เขาไม่ได้รักเราขนาดนั้นหรอกที่จะให้เราสบาย ตอนนั้น หนูต้องแบกหน้าตัวเองยังไงหนูเหนื่อยจนใช้คำว่ารับมันไม่ไหวแล้ว
จนปัจจุบันนี้ก้ได้กลับมาพึ่งพา อาและย่า ขอตังใช้ไปเรียนบ้าง แต่หนูก้ยังมีช่องทางการหาตังอยู่แต่ก้ไม่เยอะอะไร
เคยมีครั้งหนึ่งไม่นานหรอกเคยทำไรไม่ถูกใจคนในบ้าน เขาบอกเรามาว่า ที่เขาส่งเสียให้ใช้ตังเพราะเขาสงสารล้วนๆ ไม่ให้ก็เหมือนไม่มีที่อยู่ที่กิน หนูเกลียดคำว่าสงสารที่สุดแล้วในชีวิตทำไมต้องเกิดมาเจออะไรแบบนี้ด้วยทั้งชีวิต คนอื่นด่าหนูไม่เจ็บเท่าคนที่บ้านด่าเลย ตอนนี้พี่ๆน้องๆที่เคยอิจฉามีแต่คนหัวเราะเยาะเรา ทั้งที่หนูพึ่งจะอายุ16เองนะ หนูไม่มีความสุขเลยไม่มีมานานแล้ว หนูเป็นคนที่ร่าเริงมากต่อหน้าคนอื่นกับเพื่อนๆ แต่พอกลับบ้านมาหนูแทบไม่อยากพูดกับใครถึงพูดก็พูดหยาบทำสีหน้าไม่ดีเพราะหนูอึดอัด
กินข้าวหนูยังต้องกินคนเดียวถึงมันจะเหงาแต่มันสบายใจมากแต่บางทีก้มีน้ำตาซึ่งมันไม่อร่อยเอาซะเลยย☹️ แต่มันก็ดีกว่าการที่กินกับครอบครัวแล้วอึดอัดไม่เป็นตัวเอง หนูปลอบใจตัวเองจนไม่รู้จะปลอบใจยังไงแล้วว บางทีเพื่อนชอบทักว่าทำไมนั่งเหม่อบ้าง ลืมบ่อยบ้างร้องไห้ง่ายบ้าง เปลี่ยนไปมากเลยนะรู้ตัวมั้ย ชีวิตโอเคใช่มั้ย เหนื่อยมั้ย คือมันโคตรดีใจที่โดนถามแบบนี้อ่ะเขาเป็นคนที่เราเจอตอนโตเขายังเข้าใจเรามากกว่าครอบครัว ถ้าครอบครัวใส่ใจหรือมีใครรักหนูบ้างก็คงดีเนอะ คิดมาจะปีกว่าแล้วว่าเราอยู่ต่อก็เหนื่อยใจ หนูพยามลองใช้ชีวิตแล้วว่าเอออยู่ต่อเดี๋ยวก็อาจจะดีขึ้นลองดูอีกเดือนสองเดือน จนมาถึงวันนี้ หนูไม่เคยมีความสุขจริงๆเลยหนูเหนื่อยที่จะต้องเติบโตด้วยตัวเองคิดจนสมองจะแตกอยู่แล้วไม่เหลือคำปลอบใจตัวเองแล้ว ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้อะเนอะ หนูเหนื่อยจัง
‘’ทำไมชาตินี้ไม่มีใครเลือกหนูเลย🙁