ผมเคยเห็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันในโซเชี่ยว มีชีวิตที่ดีกว่าผมมาก

ที่บ้านเขารวยมาก ถึงมากสุด มีเงินเที่ยวเมืองนอกทุกปี ไปกินอาหารหรูๆ แพงๆ พักโรงแรม 5 ดาว
ภาพถ่ายที่เห็นแต่ละภาพก็ดูดี สดใส ยิ้มแย้ม ดูมีความสุขมากมาย
เรียนจบสูงๆทุกคน จบจากร.ร.ดัง แล้วต่อคณะที่คะแนนสูงลิ่วของมหาลัยรัฐระดับท็อป ครอบครัวก็ดีไม่แพ้เจ้าตัว ดูเหมือนชีวิตมีแต่ความสุข

คือเรียกว่าไม่ได้ชีวิตดีแค่เจ้าตัว แต่ดีเลิศทั้งครอบครัว หล่อ/สวย รวย เก่ง

ตัดภาพกลับมาที่ตัวผม
ครอบครัวฐานะปานกลาง ไม่รวย แค่พอมีพอกิน แต่ไม่สามารถไปเที่ยวอย่างเขาได้บ่อยๆ ถ้าจะไปทีก็ต้องเก็บตังค์ไป แถมยังรู้สึกเสียดาย
ครอบครัวก็ไม่อบอุ่นหรือรักกันเท่าเขา พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อย (แต่ผมก็รักพ่อกับแม่นะ)
ครอบครัวผมแต่ละคน การศึกษาก็กลางๆทุกคน ไม่ได้ดูดีเลิศ เฟอร์เฟคเหมือนใครเขา
แถมชีวิตมีแต่เรื่องให้เครียดบ่อยๆ แทบไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวถ่ายรูป มีความสุขแบบนั้นบ้างเลย

จริงๆก็เข้าใจแหละครับ ว่าเวลาลงรูป ลงโฟสต์ในโซเชี่ยว ใครๆก็ต้องลงให้ดูดี คงไม่มีใครลงตอนทำงานเหนื่อยๆ หรือตอนทะเลาะกันหรอก
แต่การที่เขาลงแบบนี้ก็แปลว่า ชีวิตเขาก็ยังพอมีมุมดีๆ ที่คนอื่นไม่มีให้มองบ้าง อย่างน้องก็ดีกว่าตัวผมและคนอีกหลายล้านคน ที่แทบไม่มีโอกาสอย่างนั้น

ผมคงไม่ผิดหรอกมั๊ง ที่จะอยากอิจฉาบ้าง เป็นบางครั้ง