สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน หนูมีเรื่องกังวลใจมาสอบถาม ส่วนตัวหนูโตมากับปู่กับย่า แล้วก็ป้าที่ส่งเงินมาเป็นค่านมค่าผ้าอ้อมเดือนละสามพัน โตมาก็แทยจำหน้าพ่อแม่ไม่ค่อยได้ค่ะ จนมา 9 ขวบ เรารู้ข่าวว่าพ่อกับแม่กำลังจะมีน้อง เราก็โอเคไม่ได้คิดอะไรด้วยความที่ไม่ได้สนิทกับคนเป็นพ่อแม่ขนาดนั้น พ่อกับแม่กลับมาอยู่บ้านค่ะ หลังจากที่คลอดน้อง ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก เขาสั่งเราห้ามเล่นกับใคร ใครมาชวนไปเล่นไม่ให้ไป ไม่ให้เงิน เราหัวเราะกับเพื่อนหน้าบ้านก็ไม่ได้ เรียกเราเข้าบ้านแล้วก็ตี ตลอดปิดเทอมเราเจอตีทุกวัน เจอจนชิน มีครั้งนึงที่เราฝังใจมาก คือเรามีกระเป๋าสะพายที่มีเงินที่เราไปขายผักขายของได้ เราจะสะพายตลอด เราจะไปวันเกิดของญาติ เลยจะสะพายกระเป๋าไปด้วย เขาบอกให้เราเก็บไว้ เราบอกไม่เป็นไร เรากลัวเขาเอาเงินเราค่ะตอนนั้น เพราะไม่ว่าเราจะรับจ้างรีดชุดนักเรียนของคนแถวๆบ้าน หรือเงินที่ปู่หรือย่าให้เขาจะยึดไปซื้อขนมให้น้องหรือของเล่นน้องตลอด เราเลยปฎิเสธเขาว่าเราไม่ไป เขาเลยถีบเราให้ลงไปกับพื้น แล้วก็กระทืบซ้ำอีก ตอนนั้นแค่ 10ขวบ เราคิดว่าการที่เราโดนแบบนั้นคือเรื่องปกติ เจอตีจนขาเป็นรอยไม้เรียว บางวันแม่ก็แอบดูเราอาบน้ำ แอบหยิก หรือที่ลับตาคนก็จะแอบทำร้ายเราอยู่บ่อยๆ เขาไล่เราออกจากบ้าน เพียงเพราะเราเคยขอความยุติธรรมให้กับตัวเอง จนตอนนี้เราอายุ20 แล้วค่ะ เขาไปทำงานที่อื่นที่ไกลบ้านแล้ว แต่ฝันร้ายก็ยังอยู่ในใจเราตลอด พ่อไม่เคยช่วยอะไรเราเลยค่ะ แม้แต่เราเจอตีจนล้มลงไปเขาก็ไม่เคยช่วย ส่วนปู่กับย่า พอเขากลับมามีบทบาทของพ่อแม่ ปู่กับย่าเลยย้ายไปอยู่บ้านอีกหลัง หวังให้เขาได้ดูแลเราเพราะท่านก็แก่มากแล้ว คนแถวบ้านก็พยายามช่วยแล้วแต่เราก็เลี่ยวที่จะไม่ไปเพราะสุดท้ายกลับบ้านมาก็ต้องโดนอะไรแบบนี้อีกอยู่ดี ทุกวันนี้เวลาเขาโทรมาหาน้องชายเราเกลียดเสียงเขาทั้งสองคนมากเลยค่ะ ไม่อยากไเ้ยินเสียงไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากรับรู้ความเป็นอยู่ของพวกเขาเลย เวลาโทรมาเขาจะแขวะชีวิตของเราเสมอเจอด่าผ่านโทรศัพท์บ้างทั้งๆที่เราก็ยังไม่พูดหรือไม่ทำอะไร เห้อ หนูอยากตื่นจากฝันร้ายตรงนี้มากเลยค่ะ