เมื่อคืน ผมทำกิจกรรมที่ทำให้จิตใจดิ่งลงเหวที่สุดของเดือน คือการเขียนอวยพรบนลูกโป่ง  ผมให้ครูเขียนลูกโป่งเอาไว้   พอผมมาเห็นข้อความ บางข้อความก็ยิ้มได้ แต่มีข้อความหนึ่งที่ทำผมน้ำตาไหล คือคำว่า "สู้ๆนะรอดูรูปอยู่" ผมไปคุยกับผู้แทนครู แล้วร้องไห้ แกก็พยายามยอผมเล่นให้หายเศร้า แต่ไม่หายสักที ผมก็ฝืนฉีกยิ้มเพื่อให้แกเลิกยอ สุดท้ายไม่ไหวมานั่งร้องไห้อีก ตอนที่ผู้แทนครูอวยพรให้ ผมเกือบร้องไห้หลายรอบมาก วันนี้แก(คนที่ไม่ใช่ผู้แทนครู)ลูบหัวกับผูกข้อมือให้ เกือบร้องไห้  นั่งซึมอยู่เงียบๆ  สิ่งที่อยากจะพูดมากตอนนี้ คือ ครูทำผมดิ่งเหวลึกมากๆ เราจะจากกันแบบนี้เหรอ  

ปล1.ผมไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาแต่มาแค่ระบายสิ่งที่ทำให้จิตใจดิ่งเหว 
ปล2.กรุณาคิดเห็นหรือแนะนำอย่างสุภาพ เพราะจิตใจจขกท.อ่อนไหว