ผมรู้สึกแย่มากตอนนี้ รู้สึกกลัวกังวลต่างๆนานามากมาย กลัวการถูกทิ้งไว้คนเดียวกลัวการโดนกลั่นแกล้งต่างๆ ที่ทำร้ายจิตใจมากๆ กังวลถึงขั้นกลัว เสียงแชท ว่าจะทักมาด่าเราหรือเปล่า เพราะครั้งหนึ่งผมเคยโดน เมินจากในกลุ่มแชท เคยถูกเชิญเข้าไปกลุ่มเพื่อ เคลียร์ ในรูปแบบรุมด่ามากมาย ผมเหนื่อยมาก แล้วท้อ แล้วผมต้องทนอยู่ในกลุ่มนี้ 3 ปีครึ่ง แล้วมีแต่ความอึดอัด อึดอัดจนอยากจะบ้า จนอยากจะร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ได้ร้องไม่ออก และเก็บความรู้สึกนั้น คอยใส่หน้ากากที่ยิ้มแย้มว่าไม่เป็นไรตลอดมา เคยรู้สึกอยากจะหาย และตายๆไปซะก็จบ

แต่แปลกนะ ทำไมยังรู้สึกผูกพันอยู่กับมันอีก อยู่กับกลุ่มที่ไม่ได้ มีความใยดีอะไรกับเรา วันไหนอยากจะเมินก็เมินวันไหนไม่อยากคุยก็คือไม่คุยวันไหนที่แกล้ง ก็ไม่ได้แกล้งทางกาย แต่ชอบเล่นกับจิตใจ เหมือนจะเป็นแค่ของเล่นให้พวกมันเล่นคลายเครียด กูเหนื่อย กูเจ็บ กูท้อ และกูไม่สนุก แต่กูก็ไม่ได้ไปทำใครให้พวกต้องโกรธแค้นกูขนาดนี้ ทุกวันนี้กูไม่สามารถเชื่อใจพวกได้เหมือนวันที่กูเจอกับพวกแรกๆเลยนะ พอกูเดินออกมา ก็ไม่พอใจ ดึงดันจะให้กูกลับไป เป็นชีวิตมัธยมต้นที่รู้สึกแย่ที่สุดเท่าที่จะเคยเป็นมา

ก่อนไปผมขอระบาย วีรกรรม ของพวกแ*งหน่อยนะ จะได้ลืมๆแ***ไปสักที(ย่อๆ ตามจริงมีอีกเยอะ)

- เอาโทรศัพท์ของผม ไปค้นประวัติการค้นหาของผม เพื่อเอาไปนินทาแล้วเม้าท์กันสนุกปาก
- แซะแขวะ อิจฉาเวลาที่ผมทำงาน แล้วครูชม พอผมเดินหนีก็ทำเป็นสำนึกผิดแล้วมาขอโทษ แล้วก็มาทำใหม่อีก
- ลงโน็ตแซะตัวอย่างเช่น ขยะของสังคม
- ยุ่งเรื่องชาวบ้านทุกเรื่องยุ่งแม้กระทั่งเรื่องแม่กู และหาว่าแม่กูยุ่งเรื่องชาวบ้านไปทั่ว
.
.
.
.
เหนื่อย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
ขอระบายหน่อยคับอัดอั้นมาตั้ง 3 ปี ครึ่ง
ทุกวันนี้ยังปรารถนาให้ขึ้นม. 4 เร็วๆจะได้ไม่ต้องเจอพวกแ***อีก
.
.
.
.
.
เห้ออออออออออออออออออออ