ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึก และเรื่องราวในชีวิตเรา
แม่จะเป็นคนใกล้ตัว ไม่เคยมีใครรู้ เวลาเห็นเรายิ้มคุณคิดว่าเรามีความสุขและสบายดี เวลาเราร้องไห้ทุกคนก็มีแต่บอกให้สู้อย่าไปท้อ ซื่งเราบอกได้คำเดียวเลย เราไม่เคยท้อเราสู้มาตรอด ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องอะไร เราไม่เคยคิดที่จะท้อ ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน เราทำเต็มความสามารถ แต่เรื่องที่เราคิดมันไม่ใช่เรื่องเดียวมันหลายเรื่อง
มารวมกัน เราไม่เล่าให้ใครฟังหรอก เรามักเก็บมันไว้ แล้วยิ้มให้ได้ในทุกๆวัน อย่าถามเลย ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นแบบนี้ เราไม่พร้อมจะบอกใครเราก็เป็นคน คนที่เก็บทุกเรื่องราวทุกข์ใจไว้ได้เสมอ แต่บางทีเราก็ไม่ไหว และไม่อยากพูดหรือบอกให้ใครรับรู้ เรื่องของเรามันไม่ได้มีใครมาช่วยได้ แม้แต่ตัวเราเองยังสู้กับสิ่งที่เราคิดทุกวันไม่ไหวเลย เรากลัวไม่รู้ว่าการตื่นขึ้นมาในทุกๆวันจะมีอะไรมาให้คิดให้เราต้องดิ่งอีก แค่เรื่องเล็กสำหรับคนอื่น แต่มันกลับเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรา เราร้องให้ทุกครั้งที่มีเรื่องมาบั่นท่อนจิตใจ และเราไม่รู้ว่าทางออกของเรื่องที่ทำเราดิ่งมันอยู่ทางไหน เราอยากจบเรื่องนี้ จนเราไม่ไหว ทำร้ายตัวเองด้วยการกรีดข้อมือตัวเอง เราคิดว่าเราต้องทำ เพื่อให้ทุกอย่างจบ เรารู้มันไม่ดีที่ทำแบบนี้ แต่เราไม่มีสติเลยสักนิด ได้แต่มานั่งสงสารตัวเอง ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทุกคนอาจคิดว่าคนเราเลือกได้เสมอ เริ่มต้นใหม่ได้ตรอด แต่รู้ไหม เราไม่รู้จะเริ่มยังไง และแบบไหน เราท้อ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร รอบตัวมีแต่คนโกหก จอมปลอม บ้างทีเราอยากจะไปอยู่ไกลๆ ในที่ ที่ไม่มีใครรู้จัก และอยู่แบบเงียบๆ ไม่ต้องนึกถึงเรื่องที่ทำให้ต้องดิ่งอีก เราเหนื่อย เราผิดหวัง เราไม่ได้ท้อนะ แต่เราสู้สุดใจแล้ว มันกลับได้แต่ความว่างเปล่า เราควรไปต่อยังไง .
ขอบคุณนะที่อ่านจนจบ
ความคิดและอาการของเรา มันเข้าข่ายโรคซึมเศร้าไหม ช่วยบอกเราที
แม่จะเป็นคนใกล้ตัว ไม่เคยมีใครรู้ เวลาเห็นเรายิ้มคุณคิดว่าเรามีความสุขและสบายดี เวลาเราร้องไห้ทุกคนก็มีแต่บอกให้สู้อย่าไปท้อ ซื่งเราบอกได้คำเดียวเลย เราไม่เคยท้อเราสู้มาตรอด ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องอะไร เราไม่เคยคิดที่จะท้อ ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน เราทำเต็มความสามารถ แต่เรื่องที่เราคิดมันไม่ใช่เรื่องเดียวมันหลายเรื่อง
มารวมกัน เราไม่เล่าให้ใครฟังหรอก เรามักเก็บมันไว้ แล้วยิ้มให้ได้ในทุกๆวัน อย่าถามเลย ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นแบบนี้ เราไม่พร้อมจะบอกใครเราก็เป็นคน คนที่เก็บทุกเรื่องราวทุกข์ใจไว้ได้เสมอ แต่บางทีเราก็ไม่ไหว และไม่อยากพูดหรือบอกให้ใครรับรู้ เรื่องของเรามันไม่ได้มีใครมาช่วยได้ แม้แต่ตัวเราเองยังสู้กับสิ่งที่เราคิดทุกวันไม่ไหวเลย เรากลัวไม่รู้ว่าการตื่นขึ้นมาในทุกๆวันจะมีอะไรมาให้คิดให้เราต้องดิ่งอีก แค่เรื่องเล็กสำหรับคนอื่น แต่มันกลับเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรา เราร้องให้ทุกครั้งที่มีเรื่องมาบั่นท่อนจิตใจ และเราไม่รู้ว่าทางออกของเรื่องที่ทำเราดิ่งมันอยู่ทางไหน เราอยากจบเรื่องนี้ จนเราไม่ไหว ทำร้ายตัวเองด้วยการกรีดข้อมือตัวเอง เราคิดว่าเราต้องทำ เพื่อให้ทุกอย่างจบ เรารู้มันไม่ดีที่ทำแบบนี้ แต่เราไม่มีสติเลยสักนิด ได้แต่มานั่งสงสารตัวเอง ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทุกคนอาจคิดว่าคนเราเลือกได้เสมอ เริ่มต้นใหม่ได้ตรอด แต่รู้ไหม เราไม่รู้จะเริ่มยังไง และแบบไหน เราท้อ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไร รอบตัวมีแต่คนโกหก จอมปลอม บ้างทีเราอยากจะไปอยู่ไกลๆ ในที่ ที่ไม่มีใครรู้จัก และอยู่แบบเงียบๆ ไม่ต้องนึกถึงเรื่องที่ทำให้ต้องดิ่งอีก เราเหนื่อย เราผิดหวัง เราไม่ได้ท้อนะ แต่เราสู้สุดใจแล้ว มันกลับได้แต่ความว่างเปล่า เราควรไปต่อยังไง .
ขอบคุณนะที่อ่านจนจบ