คือไม่รู้จะพูดว่าทำร้ายจิตใจหรืออะไรดี นึกถึงทีไรแล้วอยากจะร้องไห้ มันเหมือนเป็นปมด้อยในวัยเด็กไปเลย
แต่ก่อนเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดหน้าไม่ค่อยยิ้ม มีอะไรก็ไม่ค่อยบอกแม่คะ
แต่โตมาก็ค่อนข้างจะพูดมากขึ้นกว่าเดิม (กับคนที่สนิท)

จู่ๆ นึกอะไรก็ไม่ร็ก็เหตุการณ์ตอนเด็ก(ช่วงประถม)ให้แม่ฟัง
แม่ก็ตกใจคะ ว่าทำไมไม่บอกแม่ ไม่งั้นแม่ไม่ปล่อยไปเฉยๆแน่
" เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนประถมมีเรียนภาษาจีนคะ แล้วครูที่สอนจีนเขาก็เหมือนไม่ชอบหน้าเราเอามากๆ เจอหน้าเราก็แบบมองแบบเหยียดๆ
สายตาที่มองมานั้นเรายังจำได้ดี เรียกได้ว่าฝังใจเลยละ พอเราไหว้เขาก็มองแบบเหยียดแบบเดิมแล้วก็ไม่รับไว้
มองมานะแต่แค่หางตาแล้วก็เดินผ่านไปเฉย จำได้เลยว่าโดนด่าทุกคาบร้องไห้ทุกคาบ แต่ก่อนเป็นเด็กไม่ค่อยยิ้ม แล้วก็พูดชื่อแบบฉายาให้เรา
คือเราไม่โอเคเอามากๆ ครูเขาเป็นผู้หญิงนะคะ แต่ปัจจุบันก็ไม่ร็ว่ายังสอนอยู่ไหม แต่ตั้งแต่จบมาเราก็ไม่กลับไปรรนั้นอีกเลย
แต่ครูเขาก็ปฏิบัติกับคนอื่นปกตินะแต่ยกเว้นเรา เราก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขา? เขาถึงเกลียดเราขนาดนั้น
จำได้ว่าร้องไห้ทุกคาบที่เขาสอน พอเราร้องไห้เราก็โดนว่าอีก เข้าใจอารมณ์เด็กไหมคะว่าแบบอะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยก็ร้องแล้ว

พีคหนักสุดคือ อันนี้แบบจำไม่ลืมจริงๆ เพื่อนๆวัยประถมทุกคนก็เป็นพยานได้
คือตอนนั้นเราแค่ไม่เอาดินสอมา แค่นี้เอง มาดึงเปียเรา ดึงแรงมาก เราทั้งเจ็บทั้งอาย น้ำตาก็ไหล แล้วก็โดนด่าอีก
เขาจำเป็นเป็นต้องทำขนาดนี้กับเราเลยหรอ แค่ไม่เอาดินสอมาแค่เนี้ยะ ดึงกระชากหัวเราขนาดนั้นเลย

แต่เรื่องมันก็นานแล้วอะเนอะ เราก็ทำอะไรไม่ได้หรอก น่าจะบอกแม่ตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้มหาลัยแล้ว ก็ยังจำไม่ลืม เฮ้อ
มาระบายความรู้สึกเฉยๆคะ มันอัดอั้นมานานไม่รู้จะระบายใครฟังดี ในนี้แล้วกัน