คือกระทู้เรามาระบายความอัดอั้นของเราค่ะ คือแบบเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายเก็บกดครอบครัวก็ไม่เข้าใจบอกเพื่อนก็ไม่กล้าคนในครอบครัวอย่าหวังเลยว่าจะบอก อยู่ดีๆก็ร้องไห้อารมณ์ก็แปรปรวนพอคนทำอะไรน่ารำคาญใส่ก็ชอบขึ้นเสียงใส่ส่วนมากจะเป็นน้องแน่นอนขึ้นเสียงใส่น้องพ่อก็ต้องดุเราอยู่แล้วน้องเราอายุไม่กี่ขวบก็แน่นอนพ่อชอบพูดว่าน้องไม้รู้เรื่องอะไรจะดุทำไมพ่อเราเป็นคนที่ใครทำอะไรไม่พอใจให้ก็ขึ้นเสียงใส่ตลอด แม่เราก็เป็นคนดุชอบตีลูกแรงๆแต่ก็สมัยเด็กๆพอเราโตมาแม่ก็ไม่ค่อยตีแล้วแต่ถ้าสมัยก่อนก็ไม่ได้ตีเป็นว่าเล่นแต่ที่หนึ่งก็กระชากหัวถีบบ้างแม่เราเป็นคนมือหนักมีครั้งหนึ่งเรากำลังจะรร.แต่เราตื่นสายเเล้วเราอาบนํ้าช้าแต่งตัวช้าแต่เราก็รีบสุดแล้วแต่ก็นั้นแหละแม่ไม่พอใจเลยตีกระชากหัวเราผมเราเลยยุ่งเลยไปรร.สายกว่าเดิมเลย แล้วด้วยความหน้าเหมือนคนโมโหไม่พอใจตลอดหน้าปกติเราเป็นแบบนั้นเลยโดนพ่อเข้าใจผิดพี่วันหนึ่งเราไม่พอใจก็จริงแต่เราไม่พอใจพี่แต่เรามองไปที่น้องด้วยสายตาปกติเราด้วยความที่ตาเราเหมือนไม่พอใจใครตลอดเลยโดนพ่อดุเลย เราแบบก็เศร้าไปเลย เราเป็นคนที่อ่อนไหวกับเรื่องเล็กๆเวลาแบบมีเรื่องไม่ค่อยพอใจอะไรก็ชอบยิ้มยิ้มทำไมไม่รู้แต่ยิ้มก่อนเพราะรู้สึกว่ามันช่วยเราได้ทั้งๆทีมันช่วยไม่ได้เลย ครอบครัวเราไม่ได้แย่ไรนะแค่เวลาล้มคือล้มลงเหวเลยแต่ก็จะปีนมาได้ส่วนมากจะเป็นเรื่องไม่เข้าใจกันเช่นพ่อเราซื้อตู้เย็นมาเป็นตู้เย็นแช่แข็งแบบแนวนอนแม่ไม่เข้าใจเลยทะเลาะกันเลยมันเป็นไรที่แรงมากแต้ก็โชคดีที่ไม่ลงกับพี่หรือน้องและเรา มีแค่นี้ล่ะค่ะบาย