รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน  "ดับ" แต่หากไม่เป็นไปตามลำดับขั้นนิโรธ จิตจะพาวน ด้วยกำลังการดับไม่พอ ดับอะไร ดับอย่างไร ดับแล้วเป็นอย่างไร จึงให้พิจารณาให้ละเอียด แยบคาย

พอลองทำ มันก็ยังสาระวนกับรูปและนาม จิตจึงเกิดอาการกวัดแกว่งเพราะการหยิบฉวยสัญญา สังขารจึงเกิด อวิชชาก็เกิด แต่พอลองกำหนด ความไม่รู้ คือที่สุดของความรู้ สภาวะจิตที่แจ่มใสก็ปรากฏ ไม่มีอาการกวัดเเกว่งหรื

ภาวนาไปก็เห็นว่าไอ้ขัน5อนี่มันเป็นตัวสัญญาทั้งหมด รูปนามบลาๆมันก็เป็นสัญญา ทำอรูปฌานจนมันเห็นจิตที่มันไปรับสัญญา ละเอียดถี่ขึ้นๆๆ ก็เห็นว่าสัญญามันเป็นตัวทุกข์ที่ทำให้เกิดสังขาร มีกิจเดียวคือกำหนดรูั

🚀 เคยรู้สึกไหมว่า… ชีวิตเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลง? เดี๋ยวสุข เดี๋ยวทุกข์ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย... นี่แหละคือ "สังขาร"‼️ 💡 "สังขาร"

เหตุแห่งตัวตนคือผัสสะ เกิดเมื่อจิตรับรู้ผัสสะ แล้วจิตมีปฎิกริยาต่อผัสสะนั้น การดับตัวตน จึงต้องดับที่จิต ไม่ใช่ไปดับผัสสะนั้น เพราะไม่มีใครจะไปทำให้ผัสสะนั้นดับหรือไม่มี ได้แต่ตามรู้ ผัสสะนั้นมีผลต่อจ

จิตรวม หรือ จิตตกภวังค์ หรือ จิตวูบหาย แล้วกลับมาเป็นปกติ  ในการปฏิบัติธรรม มีความหมายทั้งใน สมถะ และ วิปัสสนา  แต่ก็มีความแตกต่างกันอย

จิตคือตัวรู้สึก เมื่อรู้พร้อมทั้งกายใจได้ จิตจะคล่องแคล่วว่องไว ย้ายไปรู้อะไรได้รอบ ทั้งที่ใกล่ ที่ไกล  วิญญานคือรู้ว่ารู้อะไร อันเป็นเพราะมีจิต ดังนั้นการรู้ว่ารู้อะไรนั้น เป็นวิญญาน วิญญานจึงไม

จิตมีลักษณะคลุมวิญญานทางอายตน ทั้งภายนอก ภายใน อภิภายตน วิญญาน เป็นการรับรู้อารมณ์ทางอายตนภายนอก ภายใน รู้แล้วดับๆ ตั้งไม่ได้นานดังพยัพแดด จิตตั้งมั่น เป็นขณะการตั้งอยู่ของจิต เมื่อวิญญานแต่ละขณะดับ จ

กาย เวทนา จิต เป็นสิ่งที่จิตเห็น  เป็นอาการในจิต จิตไม่ได้เป็นผู้เป็น 1.อิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน จิตเห็น จิตที่เห็นแยกออกมา เกิดเบา ว่าง สงบ ในจิต 2.สุข ทุกข์ อุเบกขา จิตเห็น จิตที่เห็นแยกออกมา