จิตมีลักษณะคลุมวิญญานทางอายตน ทั้งภายนอก ภายใน อภิภายตน
วิญญาน เป็นการรับรู้อารมณ์ทางอายตนภายนอก ภายใน รู้แล้วดับๆ ตั้งไม่ได้นานดังพยัพแดด
จิตตั้งมั่น เป็นขณะการตั้งอยู่ของจิต เมื่อวิญญานแต่ละขณะดับ จะเห็นจิตตั้งมั่น จิตตั้งมั่นเป็นอารมณ์ปัจจุบัน ที่รู้สึกว่า สงบ ว่าง นั้นเป็นการเห็นจิต เป็นจิตที่รู้ตัวจิตเอง เห็นวิญญานของจิต
         เมื่อเห็นทั้งวิญญาน ทึ้งจิตได้ จะเห็นว่าจิตมีลักษณะแผ่ขยายจากภายใน ไม่มีขอบ  และมีการรับรู้ที่กลางกาย เป็นตรงกลางของจิตที่ตั้งมั่น เป็นยิบๆของวิญญานอยู่ภายใต