เมื่อก่อนแม่ให้ตัดรองทรงผมตั้งแต่ ป๑ ถึง ม๔ ตอนนี้เทอม ๒ อยากไว้ยาวมั่ง เลยไว้ยาวมา จนสนใจทรงที่ชอบ ตอนนี้ปกติเส้นผมของผมยาวถึงคิ้วเลยมานิดนึงตัดทูบล็อคข้าง ๆ ตัดเทปเปอร์ก็ไม่ได้ยาวมากครับ เวลาเซตก็เพิ่มวอลยุ่มนิดนึงละก็แสกข้างไม่เยอะครับ พอผมตัดทรงนี้แล้วมั่นใจในตัวเองเลยครับคนรอบข้างเพื่อนพี่น้องก็ว่าดูดีกว่าสั้นครับไม่ผิดกฏแต่แม่กลับไม่เห็นด้วยครับคนเดียวเลยครับ จนวันนี้ทะเลาะกันครับ

แม่ : ครูชื่ออะไร
ผม: | บอกชื่อครู, ทำไมอ่อครับ
แม่ : จะว่าทำไมปล่อยนักเรียนไว้ผมยาวได้ไงไม่เรียบร้อย ไปตัดสั้นเถอะขัดตามาก [ ปกติกฏคือไว้ไม่เกินตาครับ ]
ผม : เขาก็มีสิทธิ์เลือกทรงผมนะครับ
แม่ : เดียวกูจับกลอนผมเลย
แม่ก็ยาวไปเลยครับจะให้ตัดสั้นแต่ผมไม่ยอมครับผมเลยบอกว่า ทุกคนมีรสนิยมไม่เหมือนกัน บางคนชอบยาวและสั้น ถ้าตัดแล้วมั่นใจในตัวเองก็ตัดไป ไม่สนใจว่าเขาจะว่าไง เราแค่มั่นใจก็พอ สิ่งที่แม่ควรทำคือเคารพการตัดสินใจกับแค่เรื่องเส้นผมที่ไม่มีผลต่อสมอง ความฉลาด นิสัยอะไรเลยไม่เดือดร้อนใครด้วย ตัดไปก็เสียความมั่นใจ เสียสุขภาพจิตเด็กเปล่า ๆ ตางหาก แทนที่เอาเวลามาหาสไตล์ตัวเอง แต่กลับมาตัดอะไรเดิม ๆ  ถ้ายังทำแบบนี้อยู่วันนึงแม่ไม่อยู่แล้วสุดท้ายก็ต้องมาเสียดายชีวิตที่ไร้รสยิยมเลย นี่มันยุคไหนแล้วนี่คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ต้อง เกิดมาฉลาด ตัดสั้นหญิงไว้ยาว โตขึ้นมาเป็นหมอ อย่าเอากำลังแก้ปัญหาแค่กับเรื่องเส้นผมเล็ก ๆ นี่ น้อง ๆ เรียกร้องกระทรวงถึงขั้นเปลี่ยนกฏเรื่องทรงผมโดยไม่ต้องใช้กำลังอะไรเลย

แม่ : อย่าคิดว่าเด็กแล้วมีความคิดดีกว่ากู มาสอนกู
ผม : เด็กเขาก็มีความคิดของเขานะสมัยนี้
แม่ : กูอายุมากกว่ากูคิดได้
ผม : แล้วผมคิดไม่ได้อ่อ แล้วแม่คิดว่าแม่ถูกตลอดอ่อ
แม่ : ใช่
ผม : งั้นพรุ่งนี้ไปบอกครูเลยนะครับ [ ผมก็อยากจบ ๆ ครับ เหนื่อยมาก ๆ เรื่องนี้ครูเขาเข้าใจเด็กครับ ]
แม่ : ไม่ใช่ครูจะบอก ผอ เลยปล่อยให้เด็กไว้ทรงผมขัดตางี้ได้ไง ไม่ต้องมาเถียงละ

ผมต้องทำไงให้แม่เข้าใจครับบบ