เราเป็นคนพูดน้อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ดังนั้นการหาเพื่อนเลยเป็นเรื่องยากมากสำหรับเรา เพราะการเป็นเพื่อนต้องเป็นคนที่รับข้อดีและข้อเสียกันได้ ไม่ทิ้งกัน ไม่เมินกัน ใส่ใจทุกคนในกลุ่ม แต่คนพูดน้อยแบบเราก็มักจะถูดมองข้าม แรกๆก็เรื่องเล็กๆ คิดว่าแค่นี้เราเก็บอารมณ์ไม่ได้หรอ คิดผิดแล้ว เราเก็บไว้ตลอดแต่พวกเธอก็ไม่หยุด เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นๆ แต่เราก็บอกไม่เป็นไรตลอด พวกเธอก็เลยมองว่าจะไม่สนหัวเราก็ได้ใช่ปะ มันทั้งเสียใจทั้งโกรธ คือเราใส่ใจทุกคนในกลุ่มเวลาใครพูดอะไรแล้วคนอื่นไม่ฟีงก็มีเราที่สนใจเธอไม่ให้เธอรู้สึกนอย แต่มีใครบ้างอะที่จะสนใจเรา เราก็อยากชวนคุยให้มากๆเหมือนคนอื่นแต่เรื่องที่เธอพูดมาเราไม่รู้จักเลยไง ให้ทำไงอะจะให้พูดบทสนทนาสั้นๆไปตลอดไม่ได้หรอก เพื่อนคนอื่นเจอกันทีหลังยังสนิทกันแน่นแฟ้นกว่าเราที่มาก่อนอีก เราไม่ใช่สายตลกที่ทำให้คนอื่นหัวเราะได้ตลอด แต่เวลาเธอมีปัญหาก็ชอบมาหาเราไม่ใช่หรอ ตั้งแต่เรื่องความรัก การบ้าน สอบ งานกลุ่ม เธอให้เราทำให้เราช่วย ตอนงานกลุ่มเธอไม่เห็นมาถามเลยว่าให้เราช่วยตรงไหนไหม และพอเป็นเพื่อนใหม่อีกคนเธอมาปรึกษาเราแล้วถามว่าทำไมเพื่อนถึงเอางานไปทำคนเดียว แล้ววันต่อมาเธอก็อาสาช่วยทำ ทำไมวะเราไม่สำคัญหรอเราเป็นอะไรอะ เป็นแค่คนคอยแก้ปัญหาหรอ เราทำตัวให้เธอรู้สึกไม่เป็นเพื่อนยังไงวะ เวลาไปไหนมาไหนเธอยังลากคนอื่นไปนู่นไปนี่ แต่กับเราไม่มีใครจะไปด้วยเลย เวลาครูให้โทรศัพท์เราก็หยิบของทุกคนมาให้ แต่คนที่มักจะถูกลืมก็คือกู มันโดนมาตั้งแต่ม.4ตอนนี้ม.5เทอม2โดนทุกวัน จนวันนี่ฟางมันขาดก็ตอนที่เพื่อนคนนึงเอาโทรศัพท์มาให้ทุกคนยกเว้นกูที่ก็ยืนอยู่ในกลุ่ม ไม่แม้แต่จะสังเกตทั้งๆที่ประจันหน้ากันอะ แม่โครตเจ็บเลยนะเว้ย ละพอเราไปเดินเอาโทรศัพท์เขาก็ขอโทษเรานะแต่ตอนนั้นอารามณ์มันไม่ได้อะ หัวชาจัดคิดไม่ทันร่างกายมันหันหลังเดินไปก่อน เราก็ได้แต่คิดว่ากูควรพูดไปเลยไหมว่าที่ผ่านมาก็โดนแบบนี้ไม่เป็นไรหรอกมันก็ดูเรียกร้องไปไหม ถ้าพูดออกมาหมดทุกอย่างก็จะแย่กว่าเดิม เขามาขอโทษอีกรอบตอนกำลังคิดว่าจะพูดไงดี ตอนนั้นเหมือนอยู่ระหว่างกลางว่าพูดไปหมดเลยกับคำว่าไม่เป็นไร แต่สิ่งที่ออกมาคือ ไม่เป็นไรแบบห้วนๆไม่พอใจ คือกูไม่ตั้งใจจะโกรธนะ ตอนเขียนนี้ก็พึ่งคิดได้ว่าเขาก็พยายามขอโทษหลายครั้งละนะ แต่ไอ่คนที่กูโมโหสุดก็กูนี่เเหละกูไม่รู้จะทำไงกับตัวเองวะ จะยอมเป็นทาสกับคนไร้ตัวตนในกลุ่ม หรือกูควรยืนหยัดและพูดออกไปหมดเลยว่ารู้สึกยังไง ถ้าแย่มาก็เตรียมตัวอยู่คนเดียวจนจบม.6ได้เลยอะ เออละก็นะฝากถึงเพื่อนอีกคนที่มันล้อคำพูดกูว่าไม่เป็นไร นะกูไม่ใช่หนิที่เป็นศูนย์กลางจักรวาลของกลุ่มใครๆต้องตามใจเอาใจตลอด คนที่ได้รับความสนใจแบบเต็มๆอย่างจะไปเข้าใจอะไร ขอโทษละกันที่ขีดจำกัดกูมีน้อย ละอีกอย่างนะกูไม่ได้โกรธเพื่อนที่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ให้กูเลย แต่คนที่มักทำให่กูหงุดหงิดใจก็คือนะไอ่ศูนย์กลางจักรวาล กูไม่ได้อยากได้รับความสนใจทั้งหมดเว้ยกูขอแค่ไม่ลืมกู แค่เวลาพูดกันพูดถึงกูบ้าง ชวนกูคุยบ้าง หรืออย่างน้อยมองกูบ้างก็ดี ให้กูรู้สึกว่ากูยังอยู่ในกลุ่มอะ เก็ทปะ 
คำถามคือ เราควรจะทำตัวยังไงต่อไปดี คือหลังพูดไปแบบนั้นเพื่อนคนนั้นก็ไม่พูดเลยเวาลาเราอยู่ในกลุ่ม ขอเริ่มจากการปรับความเข้าใจกับเพื่อนคนนั้นก่อนเลยค่ะ
1.เราควรเปิดด้วยคำพูดแบบไหนดีคะ ขอโทษนะ ที่ทำแบบนั้น.... หรือควรพูดแบบไหนดีช่วยคิดหน่อยค่ะ
2.หลังจากนี้เราควรทำตัวยังไงให้ไม่เป็นส่วนเกินของกลุ่มดีคะ เราลองเป็นคนฉลาด พึ่งพาได้ ซับผอด ตลกมาละไม่เวิร์กซักอย่าง ถ้าจะให้เป็นตัวของตัวเองนี้หยุดเลยค่ะ เพราะตัวตนของเราคือคนพูดน้อยคนนั้น(ผีน้อยแคสเปอร์ดีๆนี่เอง) รบกวนช่วยด้วยนะคะสับสนกับตัวเองจริงๆ ไม่รู้จัไปทางไหนละ