ดวงหน้าที่กระจ่างไปด้วยความหวังของเนตริยาก่อนหน้านี้ ซีดสลดลงทันทีด้วยความผิดหวังอย่างที่หล่อนไม่ได้ตั้งตัวตั้งใจจะรับกับมัน

       นานหลายนาทีกว่าหญิงสาวจะรวบรวมสติและความเข้มแข็งกลับคืนมา

       “เขาไม่อยู่หรอกหรือ” เสียงถามแผ่วเบาเหมือนรำพึงกับตัวเอง 

      “ครับ นายน้อยไปอเมริกาเดือนนึงแล้ว” แสวงตอบแล้วเดินเข้าไปหยิบบางสิ่งจากห้องทำงานของปกป้องมาให้เนตริยาดู

      “นี่คือจดหมายที่นายน้อยส่งมาหาผมจากต่างประเทศครับ” แสวงยื่นซองจดหมายที่มีตราประทับของประเทศสหรัฐอเมริกาให้เนตริยาดู

      มือบอบบางที่เอื้อมไปรับจดหมายนั้นสั่นระริก 

     “นายหญิงจะอ่านก็ได้นะครับ นายน้อยเขียนมาเล่าถึงความเป็นอยู่และการใช้ชีวิตที่นั่น นายบอกว่าทั้งหนาวทั้งลำบากมากเลยครับ  มีหลายสิ่งมากมายที่นายน้อยไปพบเจอมาก็จะเขียนมาเล่าให้ผมฟัง แต่ส่วนใหญ่ก็บ่นเป็นห่วงคิดถึงบ้าน” 

      เนตริยาเปิดจดหมายออกอ่าน ในจดหมายนั้นปกป้องเล่าถึงการใช้ชีวิตในเมืองหนึ่งของอเมริกาและถามไถ่ถึงความเป็นไปของบ้านป่าและตำบลแห่งนี้ด้วยความห่วงใย 

      “นายน้อยไปเรียนหมอที่ต่างประเทศครับ นายบอกว่าจะได้ไม่ต้องเป็นหมอเถื่อนอีกแล้ว และบอกว่าคงต้องใช้เวลานานหลายปีกว่าจะจบ เป็นห่วงทางบ้านและทางเมืองไทยมาก แต่มันจำเป็นต้องไป” แสวงพยายามอธิบาย ในใจสงสารหญิงสาวยิ่งนัก เพราะคาดเดาได้ว่า ทั้งสองคงไม่ได้ติดต่อกัน
เนตริยาจึงไม่รู้เรื่องที่ปกป้องเดินทางไปต่างประเทศมาก่อน

      เนตริยารับฟังเงียบๆ ตอนนี้หล่อนเริ่มปรับตัวปรับใจกับความผิดหวังได้แล้ว บอกตัวเองว่าแม้จะตกใจในตอนแรกที่รู้จากแสวง แต่ก็เข้าใจได้ทันทีถึงการตัดสินใจเช่นนี้ของเขา 

     “นายเตรียมกระดาษเขียนจดหมายที่จ่าหน้าซองไว้แล้ว” แสวงยื่นแผ่นจดหมายอากาศหรือ Aerogramme สีฟ้าหลายแผ่นในซองที่เก็บไว้ออกมาให้ดู “นายบอกให้ผมเขียนเล่าเรื่องความเป็นไปที่บ้านป่ากับเรื่องสวนยางของนายที่สงขลาไปให้นายทราบเดือนละครั้ง กระดาษแบบนี้พับเป็นซองได้ในตัวแล้วเอาไปหย่อนตู้ไปรษณีย์ได้เลย ไม่ต้องติดแสตมป์อีกแล้วใช่ไหมครับ” 

      “ใช่จ้ะ” เนตริยายืนยัน แล้วก้มลงมองจดหมายที่ยังถืออยู่ในมือ ที่มุมซองนั้นมีที่อยู่ของปกป้อง “ฉันขอเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้ได้ไหม”

      “ได้ครับนายหญิง” แสวงยินดีมอบสิ่งที่เป็นตัวแทนของนายน้อยให้กับเนตริยา

      หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบบ้านราวกับจะระลึกถึงความหลัง 

     “นายหญิงจะกลับเลยหรือเปล่าครับ อยู่ทานอาหารกลางวันฝีมือนาดีร์ก่อนไหมครับแล้วค่อยกลับ”

      เนตริยายังไม่ตอบ ใจหนึ่งอยากจะรักษาน้ำใจคนที่เอื้อเฟื้อ แต่อีกใจที่อ่อนแอกลับรู้สึกทนไม่ได้หากจะต้องนั่งรับประทานอาหารคนเดียวโดยไม่มีปกป้องมาคอยดูแลเอาใจใส่เหมือนเคย เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน เกินกว่าจะทานอะไรลง

     “ขอเวลาฉันประเดี๋ยวนะแสวง” 

      “ได้ครับ” แล้วเขาก็ถอยออกมาปล่อยให้หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องทำงานของปกป้อง แสวงเข้าใจดีถึงความรู้สึกที่ทั้งสองมีต่อกัน และเวลานี้นายหญิงของเขาคงอยากจะมีเวลาเป็นส่วนตัวระลึกถึงนายน้อย

      ที่นั่น ในห้องทำงานที่ยังคงอยู่ในสภาพเดิม ตู้ เตียงพยาบาล โต๊ะทำงานที่เขาเคยนั่งอยู่ประจำ เนตริยาระลึกถึงครั้งนั้นที่หล่อนแอบเข้ามาเห็นว่าปกป้องหลับฟุบไปกับโต๊ะทำงาน ชีวิตที่เหนื่อยหนักกับการออกไปดูแลชาวบ้านที่ป่วยไข้ในป่าลึกที่ต้องเดินเท้าเป็นกิโล บวกกับภารกิจที่เขามีต่อชาติบ้านเมืองในฐานะนายทหารแห่งหน่วยข่าวกรองฯ ที่จะต้องเสี่ยงภัยในการหาข่าวเพื่อความมั่นคงของประเทศอีกด้วยนั้น ทำให้หญิงสาวเกิดความรู้สึกรักและศรัทธาเขาอย่างท่วมท้น

      เนตริยาไล้มือไปบนโต๊ะทำงานของปกป้อง พลันเหลือบไปเห็นรูปๆ หนึ่งถูกใส่กรอบวางอยู่บนโต๊ะ เป็นรูปที่ถ่ายคู่กันเมื่อตอนไปเที่ยวไร่กาแฟ

       เนตริยายิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วยเมื่อมองภาพนั้น และในเมื่อไม่มีใครอยู่ตรงนี้ น้ำตาที่หล่อนสู้สะกดกลั้นไว้ก่อนหน้านี้ถูกปลดปล่อยออกมา หล่อนร้องไห้ด้วยความรักและคิดถึงปกป้อง...ชายผู้เป็นที่รักที่สุดของหัวใจ 

                                                 คนเดียวที่คิดถึง ที่รักเธอเป็นดังดวงใจ 
                                                เธอไม่มาด้วยเหตุใด จะไปไหนก็ไม่บอก ทิ้งฉันไว้คนเดียว...
                                                             คนเดียวที่คิดถึง ป่านนี้เธอคิดอะไร 
                                                             คิดถึงฉันรึเปล่าว่านอนหนาวหัวใจ เหงาเกินคำบรรยาย
                                                 เลยเวลาเธอไม่มาหา รู้บ้างไหมว่าฉันคอย
                                                กำลังใจเริ่มจะถดถอย น้ำน้อยๆ ล้นออกตา
                                                            คิดถึงเธอแทบใจจะขาด อยากให้เธอกลับมาซะที
                                                            คิดถึงเธอทุกวินาที อยากจะพบเธอคนเดียว
                                                  คนเดียวที่คิดถึง ที่รักใจเธอคิดอะไร 
                                                 คิดถึงฉันรึเปล่าว่านอนหนาวหัวใจ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว
 
        เนตริยาร้องไห้จนพอแล้ว เหลือบตามองภาพในกรอบอีกครั้ง แม้จะผิดหวังที่ไม่มีเขาอยู่ตรงนี้ แต่หล่อนกลับรู้สึกว่าหัวใจของเขายังมีหล่อนอยู่เสมอ

         เพราะภาพนี้ ...ภาพวันชื่นคืนสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในครั้งนั้น ภาพที่ถูกตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาเสมือนเป็นเครื่องเตือนใจ สะท้อนให้หล่อนได้รู้ว่า หัวใจของเขามีหล่อนเสมอมา  

       เพียงเท่านี้เนตริยาก็ตัดสินใจได้แล้วว่าหล่อนจะไปตามหาหัวใจของหล่อนให้เจอ

        เนตริยาบอกลาแสวงและนาดีร์พร้อมกับขอเอารูปในกรอบนั้นกลับไปด้วย  

           หลายวันนับจากเนตริยากลับมาจากบ้านป่า อาการตรอมใจของหล่อนหายเป็นปลิดทิ้งเพราะเริ่มมีความหวังใหม่ขึ้นมาแทนที่ เวลานี้เนตริยามีที่อยู่ที่จะติดต่อปกป้องได้แล้ว หล่อนเริ่มต้นเขียนจดหมายไปหาเขา เล่าให้เขาฟังว่าหล่อนกลับไปที่บ้านป่าและได้รู้ว่าเขาเดินทางมาเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาและหล่อนได้ที่อยู่ของเขาจากแสวง 

             เนตริยาอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อน้อยใจที่เขาไม่ยอมติดต่อหล่อน แต่กระนั้น ก็ยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้ด้วยการไต่ถามถึงความยากลำบากในการใช้ชีวิตในต่างแดน ถามถึงการเรียนของเขาและท้ายที่สุดเธอบอกว่าเธอคิดถึงเขามากเพียงใด