ใครที่เป็นคนชอบโกรธ ขี้โมโห โทสะจริต
คนที่ฝึกปฎิบัติที่ผ่านตรงนี้มาได้ ท่านภาวนายังไงครับถึงผ่านตรงนี้ ถ้าไม่ได้ฝึกในรูปแบบเหมือนพระ
ส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวัน จิตนั้นกระเพื่อมหวั่นไหวทั้งวัน ผมตามดูไม่ทัน
ที่ส่วนใหญ่ของผมเอง เวลามันกระทบ เกิดความกระเพื่อม มันก็มีความรู้สึกบีมคั้นเสร็จแล้วเกิดความโกรธ พอโกรธเสร็จ
มันยึดทันทีว่านี่เป็นตัวกู แล้วไอตัวกูนี่แหละที่ผมเห็น อยู่ห่างๆเป็นอีกตัวตน
เห็นตัวนี้มันบีมคั้นให้ทุกข์บ่อยๆ
ผมแค่เห็นมันเกิดๆหายๆ มันจะหายตอนที่เผลอ หายไปเอง ไม่ได้ไปบังคับมัน หรืออารมต่างๆมันเกิดแล้วมันหายเอง มันมีแต่ความรู้สึกบีมคั้นทางใจให้เป็นทุกข์
ความอยากหรือความไม่อยาก ตัวนี้ก็บีมคั้นใจเหมือนกันครับ ตรงนี้ผู้ภาวนาจนจิตตั้งมั่นต้องภาวนายังไง

ตรงนี้ผมได้ยินเสียพูดในหัว เสียงบ่นในใจ
เป็นตัวที่ปรุงแต่งต่างๆ เป็นความชั่วในใจตนเอง บางทีก็ปรุงดีบ้าง ต้องภาวนานานไหมครับตรงนี้ถึงหายไป

ผมไม่ค่อยเข้าใจภาษาธรรมะ
แค่พิมถามจากประสบการณ์ความรู้สึกของตนเองโดยตรง

ขอบคุณล่วงหน้าทุกท่านที่แชร์ประสบการณ์ส่วนตัวไว้ด้วยครับ
ผมจะได้เอามาลองฝึกหัดดูบ้าง