(อันนี้เป็นกระทู้แรกนะคะ อ่านแล้วอาจจะงงๆบ้าง แต่ยังไงก็ช่วยๆกันเข้าหน่อยนะคะ😅🙏

ดีค่ะ เราขอเล่าตั้งแต่แรกก่อนนะคะ    (เผื่อเจ้าตัวจะมาอ่านกระทู้นี้😅) ตอนนี้เราอายุ15นะคะ   

ตอนนี้เราทุกข์ใจมากค่ะ เลยอยากให้ทุกคนช่วยกันตอบและรับฟังหน่อยน่ะค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อก่อนตอนเราอยู่อนุบาลจนจบประถมต้นเราอยู่กับยาย(พ่อแม่แยกทางกัน)

พออยู่ประถมปลายเราก็ย้ายมาอยู่บ้านลุงชั่วคราวเพราะยายมีความจำเป็นต้องไปช่วยอาเลี้ยงน้องที่เพิ่งเกิด         เราอยู่สักพักจนใกล้จะจบป.6 พ่อเราก็ย้ายบ้านมาอยู่ใกล้ๆบ้านลุงเลย   แล้วก็มีแม่เลี้ยง เรายอมรับว่าเมื่อก่อนเราแทบไม่อยากคุยไม่อยากยุ่งกับแม่เลี้ยงเลย   

พอพ่อย้ายมาได้สักพักก็อยากให้เราไปอยู่ด้วย แต่เราไม่โอเคที่จะไป  พ่อจึงพายายมานั่งคุยกับลุงว่าต้องการให้เราไปอยูด้วยตอนนั้นพ่อเราตะหวาดให้เราไปเก็บเสื้อผ้าแล้วย้ายมา          แต่เรานั่งนิ่งไม่ยอมไป ตอนนั้นะพ่อทำให้เรารู้สึกกลัวพ่อขึ้นไปอีก

ลุงกับป้าเลยบอกว่าจะส่งเสียเราเอง (คือไม่มีใครชอบแม่เลี้ยงเลย) (บ้านลุงกับป้าค่อนข้างปากแรง ชอบแซะ) (ตอนนั้นเราคิดว่าต่อให้อยู่กับลุงป้าแล้วโดนใช้งาน,ไม่ค่อยได้เป็นอิสระ ก็ยังรู้สึกสบายใจกว่าการไปอยู่กับพ่อเยอะ)

ผ่านไปสักพักพวกคนในบ้านป้าก็เมินเรา   จนเรารู้สึกเลยว่าโดนเมินจริงๆ   คือกลับมาจากร.ร. เราก็ทำหน้าที่ของเราคือการล้างถ้วยหุงข้าวแล้วก็ทำงานบ้านอย่างอื่น  พอถึงเวลาทานข้าวพร้อมกัน ตอนทานข้าวพอเราคุยด้วยพวกเขาก็เมินแทบทุกคำที่เราพูดด้วย   เป็นแบบนี้เกือบเดือน   ตอนนั้นเรารู้สึกท้อและกลัวมากๆเพราะเรารู้สึกเหมือนไม่เหลือใครเลยจริงๆ 

 จนวันนึงลูกของลุงก็พูดกับเราต่อหน้าลุงประมาณว่า   ถ้าเรายังไม่กลับไปอยู่กับพ่อคอยดูนะทรัพสินทีดินแม่เลี้ยงจะขายเอาหมด(เยอะกว่านี้แต่เราจำได้แค่คำที่ทำให้เราสึกเจ็บและรู้ตัวว่าควรออกมา)

ตอนนั้นคำพูดที่เขาใช้มันก็ทำให้เรารู้แล้วอ่ะ

ว่าเขาต้องการให้เราออกมา(นะตอนนั้นเราพยามพูดให้เหมือนเราดูโง่ที่สุดว่าเขาไล่ เราเลยบอกพวกเขาไปว่างั้นเดี๋ยวหนูจะไปขอพ่ออยู่ด้วยนะ เดี๋ยวจะไปบอกเลย พวกเขาก็โอเค)     

เราเลยเดินไปบอกพ่อว่าจะมาอยู่ด้วยแล้วนะ พ่อเราก็บอกว่าเดี๋ยวจะรีบจัดการเรื่องห้องอะไรประมาณนี้ให้  แล้วแม่เลี้ยงก็ถามประมาณว่า มีไรมั้ยถึงย้ายมาเพราะเมื่อก่อนตอนพยามจะพามาอยู่ด้วยไม่เห็นยอมมาเลยอะไรประมาณนี้    ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเราอึดอัดมากกกก เลยเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็เข้าใจเรานะ           

 มาอยู่บ้านพ่อตอนแรกๆเราก็ต้องใช้เวลาปรับตัวหน่อย(แต่คือชีวิตดีขึ้นเยอะ ไม่ต้องคอยโดนว่าแรงๆหรือทำงานบ้านเยอะๆ ชีวิตก็อิสระขึ้นเยอะเลย)

หลังมาอยู่พักนึงแล้วเราก็มีความรู้สึกได้ตลอดเวลาเลยเวลาที่เราไปนั่งเล่นบ้านลุง เหมือนพวกเขาจะพยายามพูดเสี้ยมให้เราไม่ชอบแม่เลี้ยงบ้างไรบ้างว่าพ่อกับแม่เลี้ยงเราอย่างนู้นอย่างนี้บ้าง   ตอนนั้นเราไม่ค่อยโอเค เลยตอบอ่าบ้างอืมบ้าง(เพราะถ้าเราไม่ตอบไรเลยหรือไม่เข้าข้างที่เขาพูดเขาก็จะชอบพูดว่า "สงสัยลืมหมดแล้วที่พวกเราอุตส่าห์เลี้ยงมา" หรือไม่ก็ "คงเปลี่ยนพวกแล้วสิ")

แต่เราก็ไม่เคยมาบอกพ่อกับแม่เลี้ยงเลย เพราะเรากลัวจะมีเรื่องกัน แล้วคือเขาก็ชอบเรียกใช้งานเราเดี๋ยวไปซื้อนู้นซื้อนี่บ้าง

ซึ่งเราก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะเขาชอบทวงบุญคุณ 

จนปีที่แล้วที่ต้องเรียนออนไลน์ คือเขาก็รู้นะว่าเราต้องเรียนแต่ยังเรียกใช้เราเหมือนทุกที(แต่เราก็ยังไป) (แม่เลี้ยงแทบไม่ใช้เพราะเข้าใจว่าเราต้องเรียน)

แม่เลี้ยงจึงคุยกับพ่อและเราว่าให้เราไปอยู่กับยายในเมืองสักพักมั้ยจะได้มีเวลาเรียน เราก็ตกลงเพราะเราก็คิดถึงยายเหมือนกัน 

เราไปอยู่จนเดือนกรกฎาก็กลับมา

คือเรามีความมั่นใจในการแต่งตัวขึ้นมาก(เราเป็นคนผิวแทนค่อนข้างดำแล้วก็ขามีลายด้วย แต่ยายกับคนที่นั้นสอนเราให้มั่นใจแต่งที่เราอยากจะแต่ง)

หลังกลับมา2-3วัน เราขี่รถไปข้างนอกแล้วใส่ขาสั้น (ต้องขับผ่านบ้านลุงตลอด)

แล้วลูกๆของลุงก็เรียกให้เราจอดแล้วทักว่าใส่ขาสั้น ไม่ดูเลยนะว่าขาลายอ่ะ ตอนนั้นเราอายมากเลยรีบไป(ตอนอยู่บ้านลุงใส่สั้นสุดคือบนหัวเข่าขึ้นมานิดนึง เพราะที่นั้นเขาไม่ชอบให้ใส่ขาสั้น)

เวลาเราขี่รถผ่านก็จะบูลลี่เราตลอด หัวเข่าด้านบ้าง มัดผมเหมือนเด็กบ้าง แต่งตัวเหมือนอยู่ในเมืองบ้าง เวลาเราใส่เสื้อเอวลอยขึ้นมานิดนึงก็จะทักว่าพุงลายด้วยมั้ยนั่น

เราอายมากเพราะพวกเขาพูดดัง(บ้านลุงอยู่ปากซอย)   

พอเราโดนหลายๆครั้งก็ไม่ค่อยออกนอกบ้านเลย เราอึดอัดเลยเล่าให้พ่อกับแม่เลี้ยงฟัง เขาเข้าใจเลยบอกเราไม่ต้องสน พอวันไหนเราออกไปข้างนอกบ้านลุงป้าก็จะตะโกนทักขึ้นทันทีว่า ไม่ออกมาเลยนะอยู่แต่ในห้องกลัวดำหรอ(คือเขาพูดแทงใจดำอ่ะ) เราเลยยิ้มให้แล้วก็มาเลย

คือช่วงหลังมานี้ถ้าเขาว่าไรเรา เราก็จะมาเล่าให้แม่เลี้ยงฟังตลอด(ไม่ใช่ไรนะ เราแค่ไม่อยากเก็บมันไว้คนเดียว มันอึดอัด)

บางครั้งพวกเขาก็พูดถึงพ่อกับแม่เลี้ยงในทางที่ไม่ดีบ้างแต่เราก็ไม่มาบอกพ่อกับแม่เลียงหรอก เรากลัวจะมีเรื่องกัน เพราะปกติก็ไม่ค่อยจะลงรอยกันอยู่แล้ว(เวลาพ่อกับแม่เลี้ยงยิ้มให้คนที่บ้านลุงป้าเวลาขับผ่าน พวกเขาก็จะเมินหน้าไปทางอื่นทำเหมือนไม่เห็นทั้งที่จริงๆเห็น )  เป็นแบบนี้มาตลอด

จนวันนี้เราขี่รถผ่านบ้านลุง ป้ากับลูกของแกก็เรียกเราบอกว่ามีไรจะคุยด้วย ตอนนั้นเรารู้สึกใจไม่ดีแล้วเพราะเรากับพวกเขาแทบไม่สนิทกันเลยตอนนี้ 

 พอไปถึงเขาก็พูดขึ้นว่าไปบอกไรแม่เลี้ยง ตอนนั้นเราไม่รู้จริงๆเลยถามกลับไปว่า บอกอะไร แล้วเขาก็บอกว่า "เมื่อกี้แม่เลี้ยงบอกว่า ไปบอกแกว่าตอนอยู่นี่พวกกูด่าพวกกูใช้อ่ะ"

ตอนนั่นเราสตั้นเลย ไม่รู้ต้องตอบหรือพูดไรดี

เพราะสิ่งที่พวกเขาพูดมาคือต่อให้เราไม่บอกแม่เลี้ยงหรือบอกใคร ญาติๆแถวนั้นเขาก็รู้กันดีว่าเป็นอย่างไร

(ตอนนั้นเราไม่เชื่อว่าแม่เลี้ยงจะมาพูด เพราะเรากับแม่เลี้ยงไม่ได้ขัดแย้งอะไรกัน ซ้ำมีไรก็ปรึกษากันแทบทุกเรื่อง อีกอย่างบ้านลุงป้าก็ชอบพูดปั่นเราอยู่ตลอด)

เรารู้สึกกลัวกับคำถามมากแต่เลือกที่จะถามกลับไปว่า แม่เลี้ยงบอกว่าหนูบอกอะไร      พวกเขาก็บอกว่าไม่รู้แม่เลี้ยงพูดไม่หมด       แค่นั้นแหละเราเลยรีบตอบไปว่า ถ้าแม่เลี้ยงไม่รู้ป้าไม่รุ้แล้วหนูจะไปรู้ได้ไง      เขายังคงจี้ถามอยู่อย่างนั้น จนลูกของป้าก็พูดขึ้นว่าถ้าไม่บอกเดี๋ยวกูไปเรียกแม่เลี้ยงมาเลย 

เราก็ทำหน้าแบบเฉยๆ(ในใจคือกลัวมีเรื่องมาก) 

พอสักพักป้าก็บอกว่าไม่ต้องเรียกมาหรอกเดี๋ยวจะใหญ่โตอีก 

แล้วพวกเขาก็บอกว่าไม่ต้องไปถามแม่เลี้ยงอีกนะ เราก็พยักหน้าไปแล้วกลับบ้าน   

เรามาถึงก็ถามแม่เลียงเลย(ปกติถ้าเขาพาดพิงถึงแม่เลี้ยงเราก็ไม่ค่อยบอกหรอกแต่รอบนี้เราอยากรู้จริงๆว่าฝ่ายไหนพูดจริง)

พอเราถาม แม่เลี้ยงก็บอกว่า เขาพูดจริงเพราะคนบ้านป้าเขาถามว่า"เราไปไหนหรอ กักตัวหรอ เห็นไม่ออกมาเลยนะ"แม่เลี้ยงเลยบอกว่าป่าวไม่ได้กักตัว อยู่ในห้องนั่นแหละไม่ได้ไปไหน แล้วลูกป้าก็พูดขึ้นว่า "เราก็เป็นอย่างนั้นแหละ ตอนอยู่นี้ึก็เหมือนกัน"ทั้งที่ตอนเราอยู่ พอเข้าห้องก็โดนว่าตลอดอยู่ในห้องแค่ตอนนอนเท่านั้นหรือทำธุระอะไร แค่นั้น)

แล้วป้าก็พูดขึ้นว่า"ตอนอยู่นี่ป้าไม่เคยใช้เราทำไรเลย นอนอย่างเดียว" แล้วลูกป้าอีกคนก็พูดประมาณว่าไม่เห็นหน้าเห็นตาเราเลย

แม่เลี้ยงเราเลยพูดว่า"ก็ตอนอยู่นี่ชอบด่าชอบใช้ดีนักนิ่"

ป้าเลยถามกลับไปว่าด่าไร  แม่เลี้ยงเราเลยตอบไปว่า"ไม่รู้ไม่ได้อยู่ในเหตุการ" นั้นแหละคือสาเหตุที่ทำให้ป้ากับลูกแกมาจี้เรา. ความรู้สึกตอนนั้นคือมันกลัวมันหวั่นใจจริงๆนะแล้วตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ

ทั้งหมดที่เขาถามวันนี้มีมากกว่านี้นะคะแต่เราจำไม่ค่อยได้เพราะตอนนั้นใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว กลัวมากก     ขนาดเมื่อกี้เจอกันร้านสะดวกซื้อ ลูกป้ายังมองแรงใส่เราเลย

แล้วแน่นอนว่าพรุ่งนี้ถ้าผ่านหน้าบ้านป้านะเขาก็ต้องเรียกไปคุยไปนู้นนี่อีก ซึ่งเราไม่ค่อยอยากจะแวะเลยแต่เกรงใจเพราะเขาก็เคยเลี้ยงเรามา 

ถ้าเป็นทุกคนจะทำยังไงคะ คือเขาชอบปั่นเราอ่ะแล้วคือเราไม่ชอบอ่ะ คือปั่นจนเรารู้สึกได้เลยอ่ะว่าเขาเสี้ยมให้เราทะเลาะกับแม่เลี้ยง แต่เราก็ไม่เข้าใจหรอกว่าเขาพูดไปเพื่ออะไรหรือต้องการอะไร.

 

สุดท้ายขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านกันจนจบ🙏

        

(ไม่รู้สำหรับทุกคนมันคือเรื่องใหญ่มั้ย แต่สำหรับเราคืออยากหนีไปให้พ้นๆเลยค่ะ🥺)