สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องจะมาปรึกษาพี่ๆเรื่องมันมีอยู่ว่าครอบครัวหนูทะเลาะกัน ่คือเรื่องมันมีอยู่ว่าหนูอาศัยอยู่กับตายายตั้งแต่จำความได้แม่เลี้ยงมา2-3ปีพอมาปีที่แล้วหนูย้ายมาอยู่กับแม่ในกรุงเทพเพราะจะมาเรียนต่อแต่หนูต้องพักไว้ก่อนเพราะแม่ไม่มีเงินส่ง บ้านหนูแม่กับยายจะทะเลาะกันบ่อยๆเรื่องเงินพอมาปีนี้แม่ไม่ได้ส่งเงินให้ยาย4-5เดือนแล้วค่ะ (นะตอนนี้ยายหนูเลี้ยงน้องหนูด้วย4ขวบ) แม่ไม่รับสายไม่ติดต่ออะไรกับยายเลยมาซักพัก เหมือนแม่เขาจะชอบพูดให้ความหวังลมๆแรงๆว่าแบบเอ้ยเดี๋ยวสิ้นเดือนได้ไหมเหมือนกับให้ความหวังแต่พอถึงวันตัวเองก็ลืมๆไปยายเลยจะโทรมาหาหนูแทน ทีนี้เหมือนยายจะทนไม่ไหวที่แม่เหมือนจะตัดไปดื้อๆไม่มีก็ไม่บอกว่าตัวเองเอาไปใช้อะไรทำงานสองคนทำไมไม่มีเงิน เพราะถ้าไม่ได้เลี้ยงน้องหนูยายจะไม่โทรมาขนาดนี้หรอกเหมือนแม่เขาไม่ได้สนใจอะไรเลย ยายก็พูดประมาณว่า แม่หนูมีลูกคนเดียวหรือไง ทำไมไม่คิดถึงน้องคิดถึงพ่อถึงแม่ตัวเองบ้างปีใหม่ก็ไม่ส่ง คือแม่เอาแต่อ้างว่าใช้หนี้แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นหนี้อะไรพอแม่ไม่รับสายกลายเป็นหนูต้องรับแทนเขาไม่ยอมคุยกันตรงๆเหมือนว่าให้หนูเป็นสื่อกลางแบบนั้นเลยพอมาวันนี้ยายหนูถามหนูว่าถ้าปีนี้ไม่ได้เรียนกลับมาอยู่บ้านเถอะขนาดนี้เขายังส่งเรียนไม่ได้ถ้าเขาไม่มีปัญญาส่งยายกับตาจะกัดฟันส่งเอง หนูเลยบอกไปว่าขนาดหนูอยู่กับแม่แม่ยังไม่ส่งไม่โทรไม่ตามอะไรเลยถ้าหนูกลับไปแล้วแม่ไม่ส่งมันจะหนักที่ตากับยายนะถ้ากลับไปเลี้ยงเด็ก2คนมันกะหนักอยู่ยายเลยบอกว่าถ้าแม่มีปัญญาแค่นั้นปล่อยไว้นั้นแหละขนาดแม่ตัวเองแท้ๆมันยังไม่สนใจหนูผิดไมคะถ้าหนูเลือกที่จะอยู่กับแม่เพราะหนูคิดว่าถ้ามันหนักหนูอยากให้เรื่องหนูมันหนักที่อยู่กับแม่ไม่ใช่ว่าให้มันไปหนักกับตากับยายคือหนูอดคิดมากไม่ได้ว่าเฮ้ยถ้าแม่ไม่ส่งหล่ะ คือหนูรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่หนูต้องมานั่งคิดมันไม่ใช่ความรับผิดชอบของหนูด้วยซ้ำพอเขาติดต่อไม่ได้เขาก็จะชอบมาบ่นๆให้หนูฟังว่าแม่ปล่อยเขาลอยแพแล้วมันก็เป็นมาสักพักนึงแล้วหนูทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากต้องอยู่เฉยๆแต่ใจหนูก็แบบไม่อยากปล่อยให้ตากับยายกับน้องอยู่อย่างนั้นถ้าจะให้หนูกลับไปภาระมันก็ต้องไปหนักที่ตากับยายทั้งที่ตากับยายก็แก่มากๆตากับยายหนูเป็นเกษตรกรนะคะตัดอ้อยรายวันไปวันๆคือหนูไม่รู้ว่าหนูต้องจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงคือมันเหมือนรู้สึกว่าตัวเองอยู่สบายแต่ทิ้งตากับยายกับน้องว่าอย่างนั้นทั้งที่มันไม่ใช่สิ่งที่หนูต้องมานั่งคิดมันไม่ใช่ความผิดหนูพอมันสะสมมาเรื่อยๆมันก็กลายเป็นความคิดมากแต่ก็เหมือนกับหนูทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยคือหนูอยากรู้ว่าหนูควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงไม่ให้หนูคิดมากเรื่องที่หนูไม่จำเป็นต้องคิดไม่จำเป็นต้องซีเรียสด้วยซ้ำเหมือนกับความลำบากของตากับยายหนูหนูรู้หนูรับรู้คนเดียวแต่แม่ไม่รับรู้อะไรเลย