เรื่องมีอยู่ว่าตอนเด็กประมาณป.4ตอนนั้นหนูอยู่กับแม่แต่ปู่กับย่าเขามารับหนูไปอยู่ด้วยเขาเอาโทรศัพมาล่อหนูแต่เยาบอกกับแม่หนูว่าจะเอามาเรียนที่จันแค่ปีเดียวตอนนี้ผ่านมา8ปีแล้วหนูก็ได้กลับไปหาแม่บ้างไม่ได้กลับไปบ้างแต่กลับไปแต่ละครั้งมันมีความสุขมากค่ะมันคือบ้านเกิดได้อยู่กับแม่กับยายรู้สึกสบายใจมากกว่าอยู่กับย่ากับปู่ทำอะไรก็ไม่เข็มงวดมีความสุขมากที่ได้อยู่กับยายพอหนูกลับจากบ้านแม่หนูก็กลับไม่มีความสุขเลยหนูร้องไห้ทุกครั้งที่กลับมาอยู่จันทบุรีเพราะที่จันครอบครัวฝั่งนี้เขาค่อยข้างtoxic ย่าก็ปวดเป็นโรคไตต้องคอยฟอกไต หนูอยู่บ้านก็ต้องทำทุกอย่างในบ้านหุงข้าวล้างจานซักผ้ากวาดบ้านถูบ้าน ขนาดข้าวหนูก็ต้องตักให้เขาจานหนูก็ต้องเดินไปหยิบในครัวให้เขาพอหนูบอกเขาว่าอยากไปเรียนที่อุบลไปอยู่กับแม่เจาก็บอกเขาอุส่าส่งหนูเรียนเลี้ยงหนูมาตั้งแต่เด็กๆแต่จริงๆแล้วเขาพึ่งมาส่งหนูเรียนก็ตอนป.4นี้เอง หนูเข้าใจว่าเขาส่งหนูเรียนแต่หนูไม่มีความสุขเวลาอยู่กับเขาค่ะมันรู้สึกทรมานมาก หนูใกล้จะจบม.6แล้วหนูอยากจะขอเขาไปอยู่กับแม่แต่หนูก็กลัวเขาใช้คนพูดที่ว่าย่าป่วยอยู่หนูไม่สงสารย่าหรอแต่หนูสงสารค่ะแต่หนูพูดตรงๆเลยนะหนูรักยายมากกว่าทุกคนจริงๆยายเหมือนเป็นทุกอย่างของหนูผิดหวังอะไรมายายปลอบตลอดส่วนย่ามีแต่ซํ้าเติมหนูไม่เคยได้รับแรงบันดาลใจจากเขาเลยหรือหนูไม่รักเขาค่ะแต่หนูก็เป็นห่วงเขาดูแลเขามาตลอดแต่สิ่งที่หนูอยากขออยากเดียวตอนนี้คือขอไปอยู่กับยายกับแม่ หนูควรจะคุยยังไงกับเขาดีคะหรือคุยกับพ่อก่อนหนูเครียดคิดมากกับเรื่องนี้มาตลอดคิดเรื่องนี้มานานมากทำยังไงถึงจะได้กลับไปอยู่กับแม่