ตามหัวข้อเลยค่ะ หนูเป็นเด็กม.1กำลังจะม.2ตอนนี้ หนูอายุ13 ที่บ้านของหนูค่อยข้างท็อกซิกซีเรียสกับ ทุกเรื่อง หนูไม่สามารถเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟังได้ เลยจนต้องมาเขียนกระทู้นี้ ย่าของหนูเคร่งทุกเรื่อง วันหยุดต้องตื่นเช้ามากวาดบ้านถูบ้านทำความ สะอาด เรื่องเรียนต้องดี เรียนให้ดีกว่าคนอื่น ทุกครั้ง ที่หนูเกรดหรือผลสอบออกไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี เขาจะต่อว่าด้วยอารมณ์ ไม่เคยจะชมจะใส่ใจเรื่อง ของหนูเลยด้วยซ้ำ ป้าของหนูก็เหมือนกัน วันหยุด ไม่เคยให้หนูได้นอน ต้องตื่นเช้า มาทำงาน เขาไม่ เคยพูดดีๆกับหนู แต่ต่อว่าทุกเรื่องด่าทอด้วยคำ แรงๆชอบตะโกนใส่ ซอบอารมณ์เสียใส่หนู จนบางที หนูก็ต้องแอบร้องไห้คนเดียว เพราะหนูไม่รู้ว่าจะ ระบายให้ใครฟัง หนูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเสียงดัง ใส่ พวกเขาไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับหนูเลยด้วยซ้ำ แม้จะ เป็นสิ่งง่ายๆ ว่าหนูชอบกินอะไร บางทีก็ลืมว่าหนูอยู่ ชั้นไหนแล้ว พวกเขาไม่ได้ใส่ใจหนู ตั้งแต่เด็กๆ เขา เอาแต่ทุบตี ด่าทอ ต่อว่าไม่เคยชื่นชมอะไรเลยแม้ หนูจะตั้งใจทำหรือพยายามมากขนาดไหน หนูไม่รู้ จะต้องเล่าให้ฟังบอกคนในบ้าน เขาก็บอกให้หนูทน ทน ทน แต่หนูทนไม่ไหวแล้ว หนูเป็นเด็กหนูก็เหนื่อย เหมือนกัน หนูเป็นเด็กแต่หนูมีความคิด มีหัวใจ มี ความรู้สึก หนูต้องทำยังไงหรอคะ ให้พวกเขาเข้าใจ หนูบ้าง