ตามหัวข้อเลยค่ะ หนูเป็นเด็กม.1กำลังจะม.2ตอนนี้หนูอายุ13 ที่บ้านของหนูค่อยข้างท็อกซิกซีเรียสกับทุกเรื่อง หนูไม่สามารถเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟังได้เลยจนต้องมาเขียนกระทู้นี้ ย่าของหนูเคร่งทุกเรื่อง วันหยุดต้องตื่นเช้ามากวาดบ้านถูบ้านทำความสะอาด เรื่องเรียนต้องดี เรียนให้ดีกว่าคนอื่น ทุกครั้งที่หนูเกรดหรือผลสอบออกไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี เขาจะต่อว่าด้วยอารมณ์ ไม่เคยจะชมจะใส่ใจเรื่องของหนูเลยด้วยซ้ำ ป้าของหนูก็เหมือนกัน วันหยุดไม่เคยให้หนูได้นอน ต้องตื่นเช้า มาทำงาน เขาไม่เคยพูดดีๆกับหนู แต่ต่อว่าทุกเรื่องด่าทอด้วยคำแรงๆชอบตะโกนใส่ ชอบอารมณ์เสียใส่หนู จนบางทีหนูก็ต้องแอบร้องไห้คนเดียว เพราะหนูไม่รู้ว่าจะระบายให้ใครฟัง หนูไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเสียงดังใส่ พวกเขาไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับหนูเลยด้วยซ้ำ แม้จะเป็นสิ่งง่ายๆ ว่าหนูชอบกินอะไร บางทีก็ลืมว่าหนูอยู่ชั้นไหนแล้ว พวกเขาไม่ได้ใส่ใจหนู ตั้งแต่เด็กๆ เขาเอาแต่ทุบตี ด่าทอ ต่อว่าไม่เคยชื่นชมอะไรเลยแม้หนูจะตั้งใจทำหรือพยายามมากขนาดไหน หนูไม่รู้จะต้องเล่าให้ฟังบอกคนในบ้าน เขาก็บอกให้หนูทน ทน ทน แต่หนูทนไม่ไหวแล้ว หนูเป็นเด็กหนูก็เหนื่อยเหมือนกัน หนูเป็นเด็กแต่หนูมีความคิด มีหัวใจ มีความรู้สึก หนูต้องทำยังไงหรอคะ ให้พวกเขาเข้าใจหนูบ้าง