ก่อนอื่นเลยขออธิบายว่าตากับยายเราอายุมากแล้ว ท่านอยู่กันสองคนที่ตจวซึ่งค่อนข้างไกลจากกรุงเทพประมาณ 400 km ทั้งสองท่านอยู่กันสองตายาย(บ้านกลางทุ่งนาไม่ติดใครเลย) มาตั้งแต่เราจำความได้ เราก็จะได้ไปเที่ยวบ้านตายายมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ 20กว่าปีมาแล้ว แต่ปัจจุบัน ตาเราเริ่มป่วยออดๆแอดๆ หลงลืมบ้าง ยายเลยต้องเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างด้วยตัวเอง แม่เราก็เป็นห่วงยาย อยากให้ยายกับตามาอยู่ด้วยที่กรุงเทพ แต่ทำใจทิ้งบ้านให้ร้างไว้ไม่ได้จริงๆ(บ้านเพิ่งรีโนเวทใหม่ได้ 7-8ปี) ตัวเราก็เช่นกัน เพราะสถานที่นั้นเหมือนสถานที่อีกที่นึงที่เราต้องไปทุกๆปี มีความผูกพันธ์ ไหนจะหมายายอีก7-8ตัวจะทำอย่างไร แต่ตอนนี้ต้องทนเห็นตากับยายอยู่กันกลางทุ่งนา2คนไม่มีลูกหลานคอยดูแล ก็เจ็บปวดหัวใจ(แม่เราจะขับรถไปเยี่ยมตายายทุกๆ2-3เดือน) เราเลยคิดอีกวิธีนึงคือเราเรียนใกล้จบแล้ว หรือเราจะไปทำงานอยู่ที่ตจว แล้วอยู่บ้านที่โน่นคอยดูแลตายายแทนดีไหมคะ (เพราะพ่อเราไม่ยอมให้แม่ย้ายไปอยู่ตจวเลย ไหนจะหมาแมวที่บ้านอีก แถมพี่น้องแม่ทุกคนก็กระจายตัวไปมีครอบครัวเป็นของตัวเองที่จังหวัดอื่น) ส่วนตัวเราถ้าต้องปล่อยให้บ้านตายายเป็นบ้านร้าง ทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ และหมาบ้านเราก็มีเหมือนกัน ถ้าต้องเลี้ยงหมายายด้วย6-7ตัวก็ไม่ไหว(หมาโตแล้ว) เราควรทำอย่างไรดีคะ ขอบคุณค่ะ
ปล.เรายังไม่ได้บอกพ่อถึงความคิดที่ว่าอยากไปดูแลตายายเอง คิดว่ายังไงพ่อก็คงไม่ยอม แต่ถ้าเรียนจบแล้วเราเลือกเอง อาจจะคุยกันอีกทีนึง
ปล.2 พ่อและแม่เราอยากให้พาตายายมาอยู่ที่นี่ แต่ก็หนักใจกับกานที่ต้องปล่อยให้บ้านร้าง กับหมาอีก7-8 ตัว ไม่รู้จะทำอย่างไร เลยยังหาข้อสรุปไม่ได้
ปล.3 แม่เราก็อยากกลับไปดูแลตายาย แต่ที่กรุงเทพก็มีครอบครัวที่ต้องอยู่ และแม่ก็ลำบากใจมากๆค่ะ