คือผมอะเป็นคนต่างจังหวัดเกิดที่ต่าฃจังหวัดแล้วพ่อแม่ผมซื้อบ้านมาทำงานกรุงเทพ ช่วงเวลา 3วันก่อน วันที่ 31 ธันวาคม 2567 เวลา 15.42 ยายผมเสียชีวิต ผมทำใจไม่ได้ครับ ตัวผมเองตอนในวัยเรียนสมัยเด็กนอนบ้านยาย ยายปลุกให้ตื่นไป รร ทุกๆวันตลอด ยายสอนผมตลอดเราคนบ้านนอก เงินต้องรู้จักเก็บออดประหยัดไว้ลูก อันไหนที่จำเป็นใช้เงินก็ใช้ซะแต่เก็บหอมออมลิดไว้ลูก อยู่กับยายงี้ตลอด ยายผมแก่นะอายุ76ปีในช่วงวัยเด็ก พอมา 3 วันก่อน สิ้นปี พอดีเกือบปีใหม่ยายเสีย ผมทำใจไม่ได้จริงไปความรู้สึกนึกคิดคือในอดีตมันย้อนเข้ามาในหัวเอง ยายผมอะมีลูก9คนตาย ไป 4 คนแต่ละคนเป็นโรคต่างๆจนเสีย ยายผมแกเป็นคนที่อยู่บ้านนอกเกิดบ้านนอก ชีวิตชาวนาเลี้ยงวัวเลี้ยงควายสมัยแกสาวๆ แกมีตัง ซื้อที่ดินกับตา รวมๆ9-10แห่ง ปัจจุบันก็ใก็ลูกหลานๆยืมที่ดินปลูกข้าวปลูกยาต้นยางพาราปลูกนา (ตาผมเสียไปตั้งแต่ตอนผมยังไม่เกิด) ผมมองว่ายายแกสุดยอดคนนึงนะ มีลูก 9 คนในสมัยนั้น เลี้ยงลูกได้นี่ สุดละ และยายผม แกเป็นคนอีสาน แกคือแม่ใหญ่ในหมู่บ้าน บ้านแก มี 4 หลัง บ้านแกทุกบ้านจะเป็นบ้านไม้ ผมก็ใช้ชีวิตนอนกินบ้านไม้ที่แกปลูกเรือนนั่นแหละ บ้านไม้ก็จะออกร้อนหน่อยช่วงกลางวัน แต่ท่าลงมาจากบ้านเย็นมีลมพัด ตอนกลางคืนหนาวท่าเข้าหน้าหนาว ไม่ต้องพูดถึง 4-5โมงขึ้นเริ่มหนาว ช่วง6โมงหนาวเข้ากระดูกคิดสภาพปกติคนเปิดแอ อุณหภูมิที่ 25 องศา แต่ที่บ้านนอกอากาศต่ำกว่านั้น 4-5โมง 24-23องศา ตอนดึก หนาวสุด 16-18 องศายิ่งตี 5 /15 องศา ยายแกตื่นเช้าตลอด ตี 5 ลุกขึ้นมา เผาขยะละ ทำตลอดทุกที่ทุกวัน ผมจะให้ดูภาพ บ้านนอกที่พูดถึงเป็นยังไง รูปภาพที่มีเปล มีคนมีไก่ นั่นคือ นาของยายผม ส่วนรูปที่มีบ้านไม้นั่นคือเรือนที่ผมเคยอาศัยอยู่กับยาย ส่วนรูปภาพ มุมบน คือหมู่บ้าน มีแต่บ้านไม้บ้านสังกระสีเต็มไปหมด นั่นแหละชีวิตเป็นแบบนั้นเลยคนบ้านนอก ภาพถ่ายที่บ้านไม้นี่ ไม่กี่โมงก็ดึกแล้วนะ รูปที่เริ่มมืดๆ5โมง เองนะ แตกต่างจากกรุงเทพเลย 5 โมง ส่วน 6โมง นี่ไม่ต้องพูดถึง มืดอย่างกะตอน 2-3 ทุ่ม จะมองออกเลยว่าแตกต่างจากที่กรุงเทพมาก ท่าที่กรุงเทพคงจะสว่างเพราะมีไฟฟ้า ที่บ้านนอก ไฟฟ้า มีนะ แต่มันอยู่ข้างนอก ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน นี่แหละชีวิตคนบ้านนอกของแท้ ตอนยายผมเสีย ผมทำใจไม่ได้ มันคิดถึงยายตลอด แล้ว ุกๆวัน ยายแกจะลงมานั่งข้างล่างคนเดียว ประจำ มีคนเดินผ่านแกทุกวัน พอแกไม่อยู่มันเงียบเหงามาก เงียบจริงๆปกติแกอยู่มีคนแวะมาหามาคุยกับยายตลอดทุกวีาทุกวันประจำแกเสียที ไม่มีคนเดินผ่านมันเงียบจริงๆ พอแกเสียไปนี่คือในหมู่บ้านเงียบมาก ท่าแกอยู่ในหมู่บ้านไม่ค่อยจะเงียบ คนแวะเวียนมาตลอด ปกติ แกอาศัยอยู่กับลูกชายแก 1 คน มีแก กับลูกชายแกที่อาศัยอยู่ในบ้านรวม2คน ลูกชายแกคือน้าของผมลูกคนอื่นๆก็อาศัยอยู่บ้านข้างๆ นี่แหละพอแกจากไป ผมคงคิดว่าน้าจะเป็นโรคซึมเศร้าทำใจไม่ได้เพราะยายเสียไปแล้วแกอยู่กับยายสองคน พอเสียไป แกต้องอยู่คนเดียวในบ้าน นอนคนเดียวกินข้าวคนเดียว ดูทีวีคนเดียว ปกติแกนอนกับยายดูทีวีกับยาย ประจำตลอด แกเสียอกต้องอยู่ตัวคนเดียว ผมอะคิดถึงยายมากไม่อยากให้แกจากไปเลยมองแกเหมือนเป็นคนเสาหลักในหมู่บ้านเลยก็ว่าได้เพราะคนในหมู่บ้านไม่มีใครที่ไม่รู้จัก รู้จักกันหมดทุกคน นามสกุลแกดังนะ คนอื่นถามลูกใครบอกลูกยาย อ๋อทันที เขารู้เลยว่าใคร เพราะลูกแกตั้ง9คน ผมเสียใจมากจริงๆที่แกจากไปทุกที่ทุกวัน ได้แต่คิดถึงแก ในหัวมีแต่ความทรงจำ ในอดีตกับแก คิดตลอดเวลา ยายผมอะเป็นคนร่างกายแข็งแรงมากโรคประจำตัวไม่มี ถึงได้บอกเต็มปากว่าแกแข็งแรงจริงๆ ช่วง4เดือนแกล้มป่วยลื่นห้องน้ำหัวฟาดพื้น พอลุกขึ้นมาได้ ครึ่งชั่วโมง ผ่านไปสักพักแขนขาขยับไม่ได้พบว่าเป็นเส้นเลือดในสมองตีบพิการครึ่งตัว ช่วงยายแกล้มป่วยแรกๆพูดได้คุยได้ปกติแต่มาช่วงเดือน พฤศจิกา ธันวา เริ่มมีอาการออก มาเดือนธันวา แกกินข้าว 4 คำ อยู่ได้ทั้งวัน จนแกเริ่มหายใจทางจมูกไม่ได้ ได้แต่หายใจทางปาก นอนก็หายใจทางปาก จากที่พูดได้เริ่มพูดไม่ได้แต่ท่าพูดคุยไรกับแกก็ฟังรู้เรื่อง ข้าวเริ่มไม่กิน พอวันที่แกเสียแหละแกจากไปอย่างสงบ ตอนผมรู้แกเสีย ผมร้องให้แหกปากลั่นบ้าน อยากให้ปั้มหัวใจแกฟื้นขึ้นมาไม่อยากจากกับแก ผมเอาแต่ร้อง ร้อง และร้อง ทำใจไม่ได้จริงครับแกอยู่แล้วทีนี้ละเวลาผมมาต่างจังหวัดที่มาเหมือนไม่ได้มาเที่ยวแล้วอะเพราะยายแกไม่อยู่ มันโครตจะเงียบเหงาเวลามาเที่ยวเจอแกคุยกับแกปกติ คนเดินผ่านไปผ่านมา แวะเวียนมาพูดคุย แกเสียโครตจะเงียบเหงา พอมาต่างจังหวัดที่นี้ มาเหมือนมาเฉยๆไม่รู้สึกว่าตัวเองมาเที่ยวแกจากไปมันมีหลายอย่างนะที่กระทบอะ เชื่อผมไหม ยายเสีย วันที่ 1 มกราคม ปีนี้ ลุงผมเสียอีกคน โอ้โห้นนนนทำไม ทำไม อีก ไปอีกคนแล้วหรอ ลุงผมเป็นโรคหลายอย่าง น้ำท่วมปอด มีเยอะหลายโรค เป็นแรกคุยได้หลังคุยไม่ได้แต่รับรู้ทุกอย่างต้องใช้เครื่องช่วยหายใจแกอะตอนคุยแกร้องให้ด้วยผมก็ร้องเพราะแกบอกทรมานร่างกายมีช่วงที่แกหยุดหายใจจนต้องส่งโรงบาลปั้มหันใจขึ้นมาถึงจะฟื้นตายไปแล้วครั้งนึงแต่ปั้มหัวใจฟื้นจากความตาย พอมาวันที่1แหละ อยู่ดีๆแกถอดเครื่องช่วยหายใจ ลุงผมท่าไม่มีเครื่องช่วยหายใจ จะเสียชีวิตทันที พอมาตอนเสียแกถอดเครื่องช่วยหายใจจากมือตัวเองจากไปอย่างสงบ ทำไมอะ ทำไม ยายผมเสียไม่พอลุงผมเสียอีก คนที่เข้ามาอ่านเม้นผมเชื่อผมไหม ปีก่อน ญาติของผม ทั้งน้า ทั้งไร ทั้งคนรู้จักเสียชีวิตตามกันไป ทำไมโลกมันโหดร้ายขนาดนี้ เป็นวันที่ผมโครตเสียใจที่สุดในชีวิต ตื่นมาทุกวันร้องให้ผมคิดถึงยายกับลุง ทำไมต้องจากกับผมไปอะ ความรู้สึกนึกคิด สมัยเด็ก ที่ขับรถไปเล่นที่นาซื้อขนมให้กินเอาของมาให้กินความรู้สึกนี้มันอยู่ในหัวตลอดทุกวี่ทุกเวลา ผมอยากจะมาบอกผมรักยายนะครับ ท่ายายเห็นผม ผมบอกเลยนะครับ ผมคิดถึงนายมาก ทุกวันประจำ อีก 2 ปีท่าผมเรียนจบเมื่อไหร่ ผมจะมาหายายครับผมจะเอาใบปริญญาที่ยายกับผมสัญญากัรไว้แล้วช่วง5ปีก่อน เป็นวันที่เสียใจที่สุดของชีวิตตั้งแต่เกิดมา ในชีวิตนี้ เชื่อผมไหมคนที่เข้ามาอ่านเม้นผม ทุกคำพูดที่ผมพิมพ์ไป น้ำตาผมมันไหลเองไม่หยุด จะกลั้นก็กลั้นไม่ได้ มันไหลไม่หยุดจริงๆ 😭😭😭