คุณยายผมเสียวันนี้ เวลา=18.30 (คือวันนี้ณเวลานี้ที่ผมกำลังพิมพ์) ทำไมความรู้สึกเราถึงเฉยๆ ยายผมแกอยู่ต่างจังหวัดส่วนผมอยู่กรุงเทพมาตั้งแต่เด็กแต่เคยแวะขึ้นไปหาแกบ่อยๆเหมือนกันตั้งแต่สมัยเด็กจนโต ยายผมอายุ 95 ช่วง ก่อนหน้านั้นแกสุขภาพดีมาตลอดไม่เคยมีโรคประจำตัวเพราะแกเป็นคนต่างจังหวัด ทุกเช้า 6 โมงแกก็จะออกมาเผาขยะ ทำกับข้าวไรเองได้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ประจำอยู่ทุกวันตลอด จนช่วง 4 เดือนก่อนหน้านั้น อยู่ดีๆแกล้มวูบที่ห้องน้ำหัวฟาดกับพื้นพอแกลุกขึ้นมาเหมือนคนเดินปกติ ผ่านไป 30 นาที ทรุดลงกับพื้น แขนเขาตัวไม่มีแรงเดินไม่ไหวส่งไปโรงบาลเท่านั้นแหละเส้นเลือดในสมองตีบ พิการครึ่งตัว แขนข้างนึงขยับได้นิดหน่อย ผ่านไป 1 เดือน พิการทั้งตัว ทำไรไม่ได้จนแม่ผมต้องกลับต่างหวัดไปดูแลจนถึงปัจจุบัน ณ ขณะนี้ ผ่านไปเรื่อยๆเริ่มหายใจออกทางปากหายใจออกทางจมูกไม่ได้ กินข้าว 4 คำ อยู่ได้ทั้งวัน แกพูดได้นะแต่แกต้องใช้แรงอย่างมากที่จะพูดออกมา จนมาเมื่อวานนี้ให้แม่ถ่ายรูปส่งรูปยายมาให้ดูตอนแรกแกหลับตาพอรู้ว่าถ่ายรูปส่งไปให้ผมแกลืมตาขึ้นมามองกล้องแล้วผมเห็นในรูปว่าแกลืมตาผไม่รู้นะเขาจะบอกอะไรผมรึป่าวตอนแกลืมตาขึ้นมามองกล้องส่งรูปแกมาให้ผมดู พอมาวันนี้แกเสียที่ผมบอกไป ช่วงต้น ณ เวลา 18.30 ทำไมผมไม่รู้สึกเสียใจเป็นเพราะอะไร ผมใจหายนะตอนแม่โทรมาเสียใจนิดๆว่าจะไม่เจอแกอีกแล้วพอไปต่างหวัดคงจะเงียบเหงาน่าดู เพราะที่ต่างจังหวัดแกเป็นแม่ใหญ่ คนในหมู่บ้านรู้จักแกหมดทุกคน หรือว่าที่ผมไม่เสียใจเพราะเขาไม่เคยเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็กจนโตเพราะผมกับแกอยู่ห่างกันมากผมอยู่กรุงเทพแกอยู่ต่างจังหวัดมีแต่ตอนเด็กกับตอนโตที่เคยไปหาแกเล่นกับแก อะไรตลอด พอแกเสียผมรู้สึกเฉยๆปกติเหมือนคนธรรมดาทั่วไป (แกจากไปอย่างสงบ) ผมก็พูดไม่ออกเหมือนกันแกไปแล้วทีนี้ผมไปต่างจังหวัดจะไปเล่นกับใครได้อีกละ แกไปคนเดียวผมบอกเลย ในหมู่บ้านเงียบเหงามากท่าไม่มีแกอยู่ ในบ้านแกตอนนี้ก็เหลือแค่คนเดียวที่อาศัยอยู่คือน้าผม ลืมบอก แกมีลูก 9 คน เสียไป 3 คน เหลือ 6คน พอตอนนี้แกก็เสียไปแล้ว บอกผมทีครับผมเป็นอะไรถึงไม่รู้สึกเสียใจร้องให้เลย