ตอนแรกเราไม่เคยสนใจคิดเรื่องการตาย แต่ตั้งแต่โตขึ้นมา คนในครอบครัวคนที่เรารักเริ่มล้มหายตายจากไป แล้วที่สะเทือนใจมากที่สุดคือตอนที่ยายเราตาย ยายบอกว่าชาตินี้เจ็บป่วยบ่อย เกิดมามีวิบากกรรม กำพร้าตั้งแต่เกิด แกชอบเข้าวัดถือศิลป์ บอกว่าชาติหน้าจะได้เกิดมามีพร้อมทุกอย่าง ที่บ้านพันช่วยกันดูแลยายมา 10 กว่าปี เมื่อก่อนแกอยู่คนเดียว เป็นธรรมดาของคนแก่แกมีขี้บ่นบ้าง ลูกหลายบางคนก็ไม่ชอบแก ก่อนแกจะตาย  1 เดือน แกคานมาอาบน้ำแล้วกระดูกหลักเกิดเลื่อน ป้าจึงด่าแกว่าไม่เดินเหินไรก็เป็นงี้แหละ จากวันนั้นมาแกไม่กินอะไรอีกเลย แกบอกแต่ว่าเจ็บ แกถ่ายตลอดเวลาแบบไม่รู้ตัวมาเป็นเดือน ใครที่มาเยี่ยมแก แกจะบ่นว่าเมื่อไหร่จะตายไม่รู้สึกทรมานเหลือเกินไม่รู้ทำไมถึงยังตื่นขึ่นมาอยู่ แกก็สั่งเสียทุกวันว่าแกไม่มีสมบัติอะไร มีแค่สร้อยคอกับแหวนแบ่งกัน อย่าทิ้งกิน อย่าทิ้งป้าอีกคนที่พิการ แล้วมาถึงวันครบรอบวันเกิดแกซึ่งเป็นวันที่เราทำงาน เราโทรหาแม่ปกติ แม่บอกยายเสียแล้ว แม่เล่าให้ฟังว่าก่อนแกจะตาย แม่กับป้าและหลานคนอื่นช่วยกันเปลี่ยนแพมเพิส แต่ตัวแกเริ่มแข็งแล้ว แม่เลยเขย่า แกลืมตาขึ้นมามองแม่ แล้วยื่นมือมาจับมือ จากนั้นแกก็หายใจเข้าครั้งสุดท้ายแล้วหลับไปเลย ซึ่งแม่บอกเป็นภาพติดตาแม่มากกทุกวันยังเห็นภาพ เราไม่เคยดูแลยายเลย มัวทำงานซื้อของเล็กๆน้อยให้แก แกจะถามหาเราตลอด แต่ไปช่วยแม่อาบน้ำให้ทุกอาทิตย์นะ เคยคิดนะถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะดูแลยายให้ดีกว่านี้ ไม่รู้ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่า หรือต้องจากกันไปตลอดกาลเลย ซึ่งเป็นสิ่งที่เรากลัวมากกว่าการตายซะอีก อีกอย่างเราไม่รู้ความว่างเปล่าความไม่รู้สึกมันเป็นแบบไหน มืดหรือดับไปเลยตลอดการ และเราก็คิดย้อนกลับไปอีกว่าถ้าพ่อแม่เราไม่ทำให้เราเกิดขึ้นมา เราคงไม่มีตัวเราไม่รู้สึกถึงตัวเรา คงว่างเปล่าเหมือนกัน คิดแล้วเศร้ามากก