กล่าวคือนิพพานเป็นทั้งอัตราและเป็นทั้งอนัตตา
แล้วแต่จะใช้ภาวะจิตใดเพ่งมอง
หากคุณปล่อยการเพ่งจิตมันก็จะเป็นทั้งอัตราและอนัตตาในเวลาเดียวกัน

เมื่อคุณปล่อยให้สิ่งนั้นไหลผ่าน
ตั้งจิตไว้ให้เป็นกลาง หยุดให้ความเป็นอัตตาและอนัตตา วนผ่าน 

แล้วจิตจึงเห็นนิพพาน
แต่เมื่อคุณบอกว่ามันคือนิพพาน
มันก็จะไม่ใช่นิพพาน
เมื่อคุณรับรู้ถึงนิพพาน 
มันก็จะไม่ใช่นิพพาน
นิพพานเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยห้ามเอาจิตไปรับรู้
ไปเข้าใจไปพิจารณา