คือเราอยู่กับแม่แท้ๆกับพ่อเลี้ยงตั้งแต่สองขวบพ่อเลี้ยงรักเรากับแม่เรามากๆจนวันนึงตอนนั้นเราประมาณป.5 แม่เรากับพ่อเลี้ยงมีลูกด้วยกันแล้ววันนั้นเราไปเล่นกับพี่ข้างบ้านแล้วพี่ข้างบ้านพูดกับเราว่าเดี๋ยวก็เป็นหนักหัว ด้วยความที่เราเป็นเด็กเราร้องไห้ไปบอกคนที่บ้านคนที่บ้านก็บอกว่าไม่ต้องร้องนะลูกเค้ารักหนูเหมือนเดิมพอเราประมาณ ม.3-4 เราก็เริ่มคิดว่าพี่ข้างบ้านพูดถูกแม่เรารักน้องมากกว่าเราทุกวันเค้าจะพูดกับเราว่าแม่รักน้องมากรักน้องที่สุดเลยรักน้องมากกว่าเราลูกรักของแม่บางครั้งเราเรียนอยู่ก็มาตะโกนใส่เราว่ารักน้องมากกว่าเรา แม่เราตามใจน้องทุกอย่างของเล่น 3,000- 4,000 ก็ซื้อให้วันเกิดน้องน้องได้ทุกอย่างเค้กของเล่นแต่พอวันเกิดเราดันไม่มีอะไรเลยเหมือนลืมไปด้วยซ้ำว่ามันวันเกิดเราเราเสียใจมากๆแม่เราตามโอ๋น้องทุกอย่างบางครั้งเราทะเลาะกับน้องแม่เราก็มาว่ามาด่าเราชอบพูดอีกว่าเป็นพี่ต้องยอมน้องเสียสละให้น้อง แม่เราชอบพูดให้เราเสียใจพูดว่าเบื่อพูดว่ารำคาญเราเวลาเราออกไปกินข้าวหรือออกไปนั่งเล่นนอกห้องเค้าก็จะไล่ให้เราเข้าห้องนอนเราต้องทนฟังคำด่าว่าของเค้าทุกวันบางครั้งเราพยายามคิดว่าแม่เรารักเรากับน้องเท่ากันแต่ แต่ช่วงหลังๆเราพยายามคิดไม่ได้แล้วมันหนักกว่าเดิมขึ้นมาเรื่อยเรื่อยบางครั้งแม่เราซื้อของมาก็บอกว่าของในตู้เย็นห้ามกินนะแม่ซื้อมาให้น้อง กับข้าวไม่ทำให้เรากินเราต้องหาข้าวกินเองตลอดเราน้อยใจมาตลอดชอบมานอนคิดในห้องคนเดียวว่าเค้าเกลียดพ่อแท้ๆของเราแล้วเค้าอาจจะเกลียดเราด้วยก็ไดี