สวัสดีค่ะ ตามที่เราเขียนในหัวข้อ เราไม่ได้เคลมว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าแต่อย่างใด แต่เรามีอาการซึมเศร้าหนักมาก อย่างเช่น การพยายามฆ่าตัวตายในหลายๆครั้ง การทำร้ายตัวเอง และทุกครั้งที่หลับ เราเห็นภาพหลอน (ภาพหลอนในที่นี้ เราจะอธิบายว่า สมมติเราเพลียมากๆพอหลับตาไปถึงขั้นเวลากึ่งหลับกึ่งตื่น เราเห็นภาพอะไรที่มันไม่เป็นความจริงหรือเป็นสิ่งที่เราอยากให้มันเป็นความจริงมากๆ อารมณ์กึ่งตื่นกึ่งฝัน) เรามีอาการดังนี้ เรายังไม่ได้อายุถึงเลข 2 ค่ะ อีกอย่าง เราอยู่ต่างประเทศในแถบยุโรปซึ่งทุกคนน่าจะทราบดีว่าอะไรๆที่นี่มันแพงมากๆ โฝโดยเฉพาะการรักษาอาการทางจิต จะว่าจะบำบัด ยา หรือเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาล คุณแม่รับรู้อาการของเราค่ะ แต่รู้แค่เบื้องต้น เขาไม่เคยรู้ว่าเราเคยฆ่าตัวตายหลายๆครั้ง (เขารู้แค่ตอนที่เราทำครั้งนึง แต่เขาคิดว่านั่นคงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย) เราเป็นคนอาภัพเรื่องความรักมากๆ ไม่ได้เฉพาะเจาะจงว่าต้องเป็นความรักแบบแฟน เราหมายถึงทั้งความรักจากครอบครัว เพื่อน และคนรอบตัว บางคนเขาบอกว่าการมีเพื่อนช่วยทำให้เยียวยาจิตใจกันได้ แต่ติดตรงที่เราไม่มีเพื่อนนี่สิ เคยมีเพื่อนต่างชาติเข้ามา เราสนิทกันเร็วมากๆเพราะเป็นคนประเภทเดียวกันและมีประสบการณ์คล้ายๆกัน เช่น เรื่องการถูกบุลลี่อาภัพเรื่องเพื่อน แต่เขาโชคดีที่เขามีแฟนที่รักเขามาก ซึ่งต่างจากเราที่เราเคยคบแฟนคนไทย เราคบกันแบบ long distance relationship (ldr) เราคบกันมาก่อนที่เราจะมาอยู่ต่างประเทศ เรายอมรับว่าเขามีบทบาทในทึกช่วงชีวิตของเรา และเป็นจุดฉนวนใหญ่ที่ทำให้อาการซึมเศร้าเราแย่ลง กลับมาที่เรื่องเพื่อนต่างชาติ เราเห็นว่าเขาเป็นคนมีอาการซึมเศร้าเราเลยค่อนข้างไว้ใจเราเรื่องส่วนตัวของเราให้เขาฟัง แต่มีช่วงนึงที่เรามีอาการซึมเศร้าหนักมาก เราพิมพ์ระบายกับเขาจนจู่ๆเรารู้สคกว่าเขาเริ่มรำคาญหงุดหงิดเรา หลังจากนั่นเราเลยเลิกพูดเรื่องความทุกข์ของเราให้เขาฟังไป เราพยายามประครองความสัมพันธ์เพื่อน แต่จู่ๆเราไปเห็นเขารีโพสต์แซะเรา เราดิ่งไปหลายวัน จนทุกวันนี้เราไม่ได้คุยกันอีกเลย และเพื่อนอีกคนที่เป็นเพื่อนเราตั้งแต่เด็ก แรกๆเราดีใจที่เรามีเขาคุยเป็นเพื่อน แม้ว่าเราจะอยู่ไกลกัน แต่เรายังคอลกันตลอด แต่ช่วงหลังๆมา เขาเริ่มที่จะมีแฟน เราก็เลยห่างหายกันไป เราก็เข้าใจเขา แต่ที่แปลกคือเขาไม่เคยคิดจะทักหาเราเลยเนี่ยสิ และอีกอย่างเราพึ่งเลิกกันแฟนที่เราเอ่ยถึงไปด้วย ทุกคนอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ถ้าไม่เจอกับตัวคุณไม่มีทางรู้หรอกค่ะ สาเหตุที่เลิกกันคือ เราเป็นคนไม่เห็นค่าของตัวเอง และเขาก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่าขึ้นมา มีแต่ความสุขที่เราโดนกดคุณค่า แต่เราพยายามจะสู้เพื่อความสัมพันธ์ แต่เขาปฏิเสธที่จะสู้ค่ะ เรื่องอาการ/ประวัติเบื้องต้นของเรามีประมาณนี้

     เราอยากสอบถามว่า การตัดจากโทรศัพท์และโลกโซเชี่ยลมันช่วยจริงไหม ?
เนื่องจากว่า เรามีความคิดว่าทึกอย่างที่เกี่ยวข้องกับอาการของเรา สื่อกลางคือ "โทรศัพท์" เช่น การรอใครสักคนตอบแชท ทะเลาะกับใครสักคน สื่อกลางคโทรศัพท์ เราเลยคิดว่าเราจะปิดเครื่องโทรศัพท์ไปและเล่นแต่คอมพ์ (เพื่อที่จะดูซีรี่ส์คลายเครียด ไม่ใช่การเบ่นเฟสบุ๊ค หรือไอจี) ทุกคนคิดว่ามันจะได้ผลไหมคะ ?

เรามีงานอดิเรกคือการออกกำลังกายค่ะ ออกที่บ้านวันละ 30 นาทีก่อนนอน ซึ่งช่วยใหัเรานอนง่ายขึ้น และอาการอีกอย่างนึงของเราคือ เรานอนไม่หลับลง มันนอนหลับค่ะ แต่หลับได้แค่ 3-4 ชั่วโมงก็จะตื่นแบบเต็มตา เราทรมานกับอาการนี้ที่สุดแล้วค่ะ

ออกไปข้างนอกบ้างไหม ? เราไม่ค่อยออกข้างนอกค่ะ เราอยากที่จะออก แต่ทุกครั้งที่ถึงเวลา เราจะรู้สึกเพลียเหนื่อยต้องการนอนพัก ซึ่งมันยากต่อการตัดความรู้สึกแบบนี้ และเราเป็นคนเอเชียที่ค่อนข้างมีสไตล์การแต่งตัวที่ไม่กลมกลืนกับสภาพแวดล้อม อธิบายยังไงดี เท่าที่เราเห็นว่า คนเอเชียในยุโรปจะได้รับการปฏิบัติดีต่อเมื่อ แต่งหน้าสไตล์ latina makeup ซึ่งสไตล์เราคือ grunge เราโดนเจ้าขิงถิ่นด่านับครั้งไม่ถ้วน ด่าเหยียดเชื้อชาติ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราเจ็บมากค่ะ เราเลยไม่รู้เหตุผลที่ต้องออกไปข้างนอกเลย

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คนที่ทำให้เราเห็นค่าของตัวเองคือ แม่ ค่ะ ตอนนี้แม่คือทุกอย่างของเรา ถ้าเราไม่มีแม่ เราไม่ลังเลอีกแล้วที่จะไปจากโลกนี้ แม่ และ พ่อเลี้ยงของเรา เป็นสิ่งที่งดงามที่สุดในชีวิตเรามีเราจะมีมันได้ เราไม่อยากให้พวกเขาเสียใจที่เราเป็นแบบนี้ แม่เคยพูดครั้งนึงตอนที่เราพยายามฆ่าตัวตายและเขาช่วยเราทัน เขาพูดว่า ถ้าหนูไป คนที่เสียใจที่สุดก็คือแม่นะ เรารักแม่กับพ่อเลี้ยงเรามากๆ หละงจากนั้นเราพยายามไม่ทำร้ายตัวเองหรือพยายามฆ่าตัวต่ยอรก แต่อาการที่เราเป็นมันทรมานเหลือเกิน เราห้ามมันไว้ไม่ได้

นี่คือกระทู้แรกในชีวิตของเรา ได้โปรดตอบแบบสุภาพ และขอคำแนะนำจากพี่ๆในเว็บไซต์นี้ด้วย คำถามคือ มีวิธีใดบ้างที่ช่วยบำบัดอาการซึมเศร้าได้ที่บ้าน และการตัดตัวออกจากโซเชี่ยล มันช่วยได้จริงๆไหม ?

สำหรับใครที่มีประสบการณ์เดียวกัน ขอให้ทุกคนผ่านมันไปได้ด้วยกันนะคะ ตอนนี้เราพยายามสู้กับมันอยู่ และเราก็ขอให้คุณสู้ไปกับเราด้วย
ขอบคุณค่ะ