มองย้อนกลับไปเด็ก แม่อารมณ์ร้อนมากโมโหง่ายถูกตีเป็นว่าเล่นไม่มีโอกาสแม้ได้อธิบายใดๆ เคยถูกมัดมือมัดมัดเท้าตอน6ขวบไล่ให้ไปตายคำพูดมากมายทิ่มแทงหัวใจ ร้องไห้เงียบๆตั้งแต่เด็กจนโต อยู่บ้านคนเดียวตอนเช้าถึงเย็นวันหยุดคนเดียวตั้งแต่7ขวบปั่นจักรยานไปโรงเรียนเองตั้งแต่6ขวบลูกคนอื่นพ่อแม่เค้าขับรถไปส่งน่าน้อยใจอยู่ วันงานเรื่องใดๆไม่มีแม้พ่อแม่ไป บ้านอยู่ไกลเพื่อนไม่มีเพื่อนเลย เล่าปัญหาให้ใครฟังก็ไม่ได้ ไม่มีคำให้กำลังใจลูกขาดเหลืออะไรแม่ไม่เคยถาม เวลาโกรธจะชอบมายืนมองแล้วด่าสายตาเหมือนไม่ใช่แม่ที่รักลูกเลย คำพูดเหมือนจะทำให้ตายไปเลย กลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆเพราะเป็นคำพูดจากคนที่เรารักมากๆ แม่จะรู้ไหมว่าลูกเสียใจแค่ไหน ทำไมรู้สึกโดดเดี่ยว บางวันเรียนเหนื่อยบอกแม่แม่บอกเหนื่อยก็เลิกเรียน ความรักความอบอุ่นจากครอบครัวมันเป็นยังไง