สวัสดีตอนนี้เราอายุ18ปี.เรารับรู้ปัญหาครอบครัวมาแต่5ขวบ. (เราจำได้แม่น) พ่อแท้ๆเราชอบมีปัญหากับแม่หลายครั้ง เรื่องชู้สาวเป็นหลักหลายครั้งที่แม่ต้องทน จนวันหนึ่งแม่ทนไม่ได้เลยเลิกกับพ่อตอนเราอยู่ป.2 ตอนนั้นเราเสียใจมากที่ขาดคนในครอบครัวไป จนวันนึงมีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตแม่.ทำให้แม่ยิ้มได้ เขาสองคนรักกันได้ไม่กี่เดือนก็แต่งงานกัน ตอนนั้นเราดีใจมากที่จะได้พ่อเลี้ยง.เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พ่อเลี้ยงมาทำดีกับเรามากๆ บอกว่ารักเรา ซื้อของให้เอาใจทุกอย่าง แล้วก็บอกว่าลูก2คนก่อนไม่เคยตามใจแบบนี้เลยนะ(พ่อเลี้ยงคนมีเมียมาก่อนและมีลูกด้วยกัน2คน ) เราก็เชื่อใจว่าพ่อเลี้ยงคนนี้รักเราจริงๆ ต่อมาแม่ได้ท้องมีน้องเป็นผช. ห่างจากเรา10ปี แม่คลอดน้องได้ไม่กี่เดือน.พ่อเลี้ยงคนนี้ก็เที่ยวเตร่กินเหล้ากับเพื่อนไปทั่ว จนแม่รับไม่ได้ที่ไม่มีความรับผิดชอบต่อลูก เขาก็ขอโทษแม่ ก็ให้อภัยไป ต่อมาก็มีเรื่องชู้สาวมาเรื่อยๆ หลายครั้งมาก แม่โทรไปด่าเมียน้อย ทำทุกอย่าง จนจับได้คาหนังคาเขา พ่อเลี้ยงก็ยอมรับผิด ว่าจะไม่ทำอีกแล้ว ก็ให้อภัยอีกตามเคย.มันทำให้เป็นปมฝังใจมาตลอดกับเรื่องเมียน้อยแบบนี้ทำให้เราไม่ชอบพ่อเลี้ยง.พ่อแท้ๆเราก็เสียใจนะที่ทำกับแม่แบบนี้ พ่อเลี้ยงที่ทำให้แม่เสียใจ ทำให้เราไม่คุยกับพ่อเลี้ยงนานมาก จนแม่มาบอกว่าคัยกับเขาหน่อย เขาคอยเลี้ยงดูเรา หลายครั้งพ่อเลี้ยงทำผิดเราไม่เข้าใจว่าแม่คอยแก้ตัวให้ตลอด เขาดีอย่างนู้นอย่างนี้ เราเริ่มเกลียดเขามากเรื่อยๆ แต่พอเราโตเป็นสาว15-16ปี เขาก็คอยทำดีกับเรามากๆ จนบางครั้งเราลืมเรื่องที่เขาทำให้แม่เสียใจ. เขาขี้โม้มาก ขี้เกียจด้วย จนทำให้ญาติของเราไม่ชอบ.ยุให้แม่เลิกอยู่ตลอด แต่ด้วยเรื่องลูก(น้องเรา)ก็สงสาร เพราะไม่อยากให้น้องเป็นเหมือนเรา. จนวันนึงเป็นวันเกิดเรา.เขาไปทำงานกลับมาบ้านกับแม่ตอนดึก เรานอนอยู่บนบ้าน คืนนั้นเราลืมล็อคประตู.เขาย่องเข้ามาในห้อง เรารู้สึกตัวนะ แต่เราทำเป็นว่าเรานอนหลับสนิทแล้ว เขาย่องมาเบาๆ เอาทองมาวางไว้ข้างหมอน เป็นของขวัญวันเกิดมั้ง จู่ๆ เขาเข้ามาคล่อมตัวเรา มากอด มาหอม เราตกใจมาก ทำเป็นดิ้นไปมา เขาตกใจเลยรีบเดินออกจากห้องไป ค่อยดูว่าเราหลับอีกหรือยัง เขาย่องเข้ามาใหม่ เรากลัวมาก เราเลยดิ้นอีก เขาก็รีบหนีออกจากห้องไป จนแม่ขึ้นมาบนบ้าน จากนั้นต่างคนก็ต่างนอน เรายิ่งเกลียดและยิ่งกลัวมาก ไม่ค่อยพูดจากับพ่อเลี้ยงและแม่.จนแม่ชอบว่าเราไม่สนใจแม่ ไม่สนใจคุยครอบครัว เราเก็บเรื่องนี้มาจนถึงอายุ18ปี ที่ผ่านมาเราทำไรผิดเขาไม่เคยบอกเราต่อหน้าชอบพูดยุแม่ว่าเราผิดอย่างนั้นอย่างนี้ให้เราได้ยินตลอด ทุกครั้งแม่ก็ได้มาเคลียร์มาด่ากับเราตลอด จนวันนี้เรากล้ามีเรื่องกับเขา.เขาให้เราเอารูปที่ถ่ายวันปีใหม่ลงโน๊ตบุ๊ค เราก็บอกว่าไม่ว่าง.เราก็รีบขึ้นไปห้องไป เขาด่าเราให้แม่ฟัง และเราก็ได้ยินอีกเช่นเคย บ่นว่าที่กับเพื่อนแล้วมีเวลาให้ ไปเที่ยวกินเหล้าถึงดึก(วันก่อนวันสิ้นปีไงสัสใฟ้กูเที่ยวบ้าง)บ่นต่อว่าเมื่อวานก็ไปเที่ยวทั้งวัน (ปีใหม่ให้กูเที่ยวกับญาติๆบ้าง)เราได้ยินเลยทนไม่ไหว.เราเลยลงจากบนบ้านไปยืนถามพ่อเลี้ยงว่า จะเอาไง ? ลับหลังพูดเรื่องเราดีจัง.ต่อหน้าก็พูดดิ เขาเงียบไม่พูดไร เรารีบวิ่งขึ้นมาบนบ้าน พ่อเลี้ยงร้องไห้ใหญ่ เอาเหล้ามากินจนเมา บ่นว่า ที่ผ่านมา10กว่าปี กูไม่มีไรดีเลยรึไง ลืมบุญคุณคน โตมาไม่เจริญหรอก ที่ผ่านอยากได้อะไรก็ซื้อให้ ยังจะมาพูดแบบนี้กับกูอีก เขาด่าเราสารพัด แม่ก็มาด่าเราอีกว่าไปพูดแบบนั้นแบบนี้กับเขาทำไม เราเป็นเด็ก คือเราเข้าใจน้ะว่าไม่ควรลืมบุญคุณ ไม่เป็นวัวลืมตีน เข้าใจเขาใส่ใจเราอยู่ แต่สิ่งที่เขาทำกับแม่ที่ผ่านมาทำให้แม่เสียใจ ถึงมันนานแล้ว เราพยายามลืม พยายามปลง มันก็ทำไม่ได้ และอีกอย่างเราเป็นผู้หญิง ข่าวพ่อเลี้ยงข่มขืนก็มาก เรื่องวันนั้นยิ่งทำให้ไม่เคยลืม เราแค่กลัว กลัวมาก จนไม่อยากยุ่งกับพ่อเลี้ยงและแม่ เราพยายามไม่คุยด้วยก็ด่าเราว่าปากหนัก ไม่ยอมพูดกับพ่อแม่. แม่ก็บอกญาติว่าเรานิสัยไม่ดี ด่าพ่อเลี้ยง จนญาติเราเข้าใจเราผิด เราควรจะบอกเหตุผลเรื่องคืนนั้นดีมั้ย เราไม่เข้าใจจริงๆ เราผิดหรอ ?